آنها که نمی گنجند

دنیا و زندگی یک سری قانون دارد که باید برای ورود به آن و متعاقبا زندگی این بایدها و نباید را بپیذیری، مثل رانندگی می ماند، اگر قواعدش را نپذیری نمیشود، نباید به راندن ادامه بدهی، اصلا افسر می آید گوشت را میگیرد و می پیچاند و جریمه میکند تا حالت جا بیاید

زندگی هم همین است، به قولی ، زندگی بلدی می خواهد، بازی است و وقتی داخلش میشوی باید قانون و قاعده اش را یاد بگیری و در اکشن هایش ری اکشن تحویل بدهی! وقتی پاس میدهد شوت کنی و وقتی حواسش نییست گل بزنی

خیلی وقت ها نباید جدی اش بگیری چون لیگ حذفی نیست و خیلی وقت ها باید همه تلاشت را کنی از بس نیمه نهایی قهرمانی است

واقعا هم که زندگی بلدی می خواهد!

و بهترین بازیکنان موفق ترین ادم ها هستند

آن ها که می دانند وقتش کجاست و کی

میدانی . . .

خیال میکنم میشود برای یکی از این مصیبت هایی که رندوم در زندگی هر ادمی سرش می آید، میشود مرد و برای همیشه جان سپرد، وقتی که در آن متوقف شوی و همانجا روی همان نقطه نقطه یخ بزنی . . .

میشود درتکیه ی زیرگذر، از خیل سینه زنان و ظهر عاشورا  در میان اندوه و اشک مرد

میشود از حجم اندوه پیرزن بغلی که یکدانه پسرش در تصادف مرده، جان داد

میشود در قطعه ی دویست و سی ، روی سنگ قبر برزیلی، بالای سر مهربان ترینم، آنقدر گریه کرد و هق هق کرد که دیگر هیچ وقت نفست بالا نیاید!

میشود از اندوه مردی که برای نپذیرفتن مسئولیت یک زندگی با بازی هایش مجبورم کرد تا روی همه عشقم خط بطلان بکشم و برای همیشه تنهایی را برگزینم، مرد

میشود در نگاه تکیده ی مردی که دلم نمی خواهد پدرم باشد، مرد

میشود از اندوه خانه ای که روزی خانه ام بود و اینک هیچ چیزش مال من نیست مرد

میشود از نبودن تکیه گاه هایی که برای ماندن نیازمندشان بود ولی هیچ وقت نبودند مرد

میشود برای اندوه رفتن پدر لاله و دوماه و بیست و هفت روز بعدش که مادرش رفت مرد

میشود سر هر سفره ی هفت سین که برای آن جاهای خالی مرد

میشود برای تنهایی مونا مرد وقتی بعد از رفتن مادرش همه نوک پیکان قاتل را به سمت آنها گرفتند 

میشود برای بغض کودک همیسایه و کفش های دهان باز کرده اش مرد

میشود برای بی کسی، زن شوهر مرده ای که با یک چرخ خیاطی شیرنشان فکسنی دو طفلش را از آب و گل درآورد،مرد

میشود برای حسرت کبرا، زنی که چهارده سال است بچه می خواهد و شوهرش پول کاشتنش را ندارد مرد

میشود برای دخترهای بزرگ حاجی که برای در امان ماندن از انگ ترشیدگی ربه ر دعای کمیل میگرفتند و دست آخر شوهر کردند، مرد

میشود برای سمانه، دختر کیهان که همسنم بود و وقتی من قایم باشک بازی میکردم از سرطان جان سپرد، مرد

میشود از غم سرانگشتان ترک زده کودکانی که فرستاده میشوند تا برای پول بیشتر گوشه خیابان مشق بنویسند، مرد

برای پیرمردی که دست زنش را میگیرد و هر روز زار و نزار یک گوشه ی میدان ونک سرپا می ایستد مرد

میشود از اندوه تابلوی اعلانات که برای پوشش و حجاب خانم ها هشدار داده، مرد

میشود از بینهایت ظلم و جور و ستمگری مرد

از ستمگری راننده و بقال و چقال تا سفیر کبیر و فرماندار و آخرین مکالمات مجلس شورا

بینهایت درد و بی نهایت نادیده انگاشته شدن

میشود حتا از درک قانون ناجوانمردانه زندگی مرد که حق با آنی است که زورش بییشتر است 

که آنی که بهتر است، همیشه کمتر دیده میشود و آن که بیشتر سر و صدا میکند پسندیده تر است

میشود برای درک زندگی مرد، زندگی ای که وقتی ادم ها همدیگر را دوست ندارند، برای هم جهنم می سازند وقتی که به همان راحتی میشد زندگی را برای همدیگر بهشت کنند

خلاصه!

برای خیلی از این ها و خیلی های دیگر میشود مرد، اگر در همان نقطه متوقف شوی و یخ بزنی . . .

اما ما نمی میریم و رد میشویم و همه چیز میگذرد 

بازی یعنی همین

ادم از مهلکه هایی جان سالم به در میبرد که بعدا ها خودش هم باورش نمیشود، که چطور همچین مصیبتی را هضم کرده و هسته اش را هم تف کرده

باید رد بشی

از کنار بچه های کار رد بشی

از کنار پیرمرد و زنش رد بشی

از کنار ون های گشت ارشاد ارام و بی سر و صدا رد بشی

و از خیلی جاهای دیگه هم رد بشی

گوش هایت در باشد و دروازه

از این یکی بشنوی و از آن یکی برود رد کارش

زندگی خیلی بازی ها دارد

خیلی ها مثل من، مثل ما، بازیش را بلند نیستند. قاعده اش را نمی تابند، در قالبش نمی گنجند، آن گام ها که باید بر می داشتند را برنداشتند و بر نمی دارند و مانده اند و هر روز می میرند . . .

ادم هایی که دیر یاد میگیرند

دیر همراه میشوند

دیر

شاید خیلی دیر

---

پ.ن:

پروانه به زودی یه پست خوشحال مینویسه . . .

پروانه

عطف به این و این ، بالاخره تصمیمو گرفتم

می خوام پروانه باشم

من که پایین همه کارام امضا میکنم و نقش یه پروانه میکشم !

وقتی برای صدا کردن هر اسم دیگه ای کلی تعلل میکنم

یک برند اهلی به اسم پروانه! :)

خعیلی خعلی مچکرم واسه همه کامنتا و اسما و نظرا! 

اونایی که اصرار اکید داشتن اسمشو بزارم پروانه!! 

موفق شدین ها

---

پ.ن:

قالب وبلاگمو دوباره عوض کردم، گویا تو قسمت نظر گذاشتن بحران ساخته بود قبلی! نتونستم اصلاحش کنم، تغییرش دادم

مرغ عشق

سالهاست که بازنشسته شده و خانه نشین، از صبح تا شب مینشیند جلو پنجره و سیگار روی سیگار روشن میکند

روزی دو بسته، بیشتر حتا

شصت و هشت را پر نکرده هشتاد ساله می زند، مادرم که بود نمیگذاشت که این همه سیگار دود کند

سیگار روی سیگار

سیگار روی سیگار

به ضرب دعوا و جنجال هم که بود روزی چند نخ بیشتر نمیشد

حالا اما . . . 

معذوریتی ندارد، هیچ گونه منعی هم نیست

حرف از ترک سیگار که میزنیم حاج خانوم میگوید سن که بالا باشد این کارها خطرناک است

برای سرگرم شدن و دل دادنش به زندگی برایشان گل و گلدان بردیم آب ندادند خشک شد

بازی های سرگرم کننده گرفتم گذاشتند در کمد

ادرس خانه بچه ها و آژانس را گذاشتم دم دستش که سر بزند محل نداد

هروقت عکس هایش را میبینم انگار کسی ته قلبم خراش میکشد

چنگ انداخته و میکند

و بی نهایت درد از رد ناخن هایش به جانم میریزد، از بس که زهوارش در رفته و نابود شده این سال های آخر

متاسفانه پدر من از آن دست آدم هاست که هر کاری را با اجبار میکند و اگر منعی نباشد به هیچ محدودیتی رضایت نمیدهد و همسر محترمه اش هم هیچ دنبال سلامتی اش نیست که بخواهد منعی در مصرف سیگار و غذاهای چرب و پرکالری ایجاد کند

لبنیات سنتی و پرچرب

ماست وی آی پی چکیده

خورشت چرب

شام خوردن های دیروقت

امتناع از مصرف هرگونه کاهو و سبزیجات در وعده های غذایی

پرخوری های بیموقع

و این فداکاری نخ نمای لامصب!!! که نمیگذارد پدر گرامی از در خانه در بیاید و به جایش میرود حتا شده پاکت سیگار لعنتی را هم می خرد!

آه

آن پدری که زمانی حس می کردم بزرگترین و نیرومندترین مرد دنیاست، زمانی گمان میکردم از همه دنیا قوی تر است و تا وقتی که باشد مثل کوه پشتمان است

همان پدر نازنین

دیدن این روزها سخت است

خیلی سخت

پدری که پیشنهادم را برای اینکه با هم زندگی کنیم قبول نکرد و دلیل آورد که حاج خانوم نمی تواند و  . . .

که دیگر جز برای درست کردن پریز و اسپید دیالینگ گوشی همراهش شماره ام را نمی گیرد!

حالا شده همسر زنی که هیچ با ما مهربان نیست

همیشه گارد دارد و لحظه ای سپر فولادینش را زمین نمی گذارد

البته که خوشحالم که همدیگر را دارند و کنار هم خوشند اما . . . اما

آخرین تمهدیدی که برای سرگرمی اش اندیشیدم تا کمی سرگرم شود و حتا شده سیگارش را آنی خاموش کند، تهیه یک جفت مرغ عشق بود که می دانستم از همیشه دوست داشت داشته باشد

زنگ میزنم که بگویم،گوشی را حاج خانوم برمیدارد

میگویم برای بابا پرنده گرفته ام که سرگرم شود اما حاج خانوم بر عکس من که خیلی تلاش میکنم ملایم باشم بی پرده میگوید که نه نه نه! برای ما از این چیز ها نیاری ها! این چیزا به درد ما نمیخورد

من من میکنم و تنفر شدیدی در قلبم زبانه می کشد

حاج آقا همیشه پرنده دوست داشته و دارد اما خوب میدانم مخالفت همسرش یعنی نع! حق نداری که داشته باشی

گوشی را میگیرد و میگویم بابا برایت یک جفت مرغ عشق گرفته ام 

میگوید  . . .  حالا یه روز بیارشون ببینم میشه نگهشون دارم؟

بعد قلبم آتش میگیرد

میدانم که آنجا، آن ور خط یک نگاه ملتمسانه ی حقیر تحویل زنش داده و خوب میدانم از همین الان که پرونده ی مرغ عشق های طفلکی مختومه است

وقتی پتوس زیبای گلدانی در یک ماه خشکید پرنده که پرنده است . . .

در خیالم هم بابا پسر تازه بالغی است که مدرسه اش تمام شده و حالا تعطیلات تابستانی اش را سپری میکند اما گیر یک مادر سخت گیر است که نمی گذارد هیچ جایی برود و هیچ حیوانی نگه دارد و  . . . عوضش پشت سرهم برایش غذاهای چرب و چیلی میپزد، و پسرک قصه ی من هر روز پربار تر و بی انگیزه تر میشود

برای اینکه از در خانه بیرون برود

برای اینکه قبول کند هنوز می تواند

و تماشای این روند منحوس که ببینی هر سال که از ولایت می آید چند برابر سال قبل تکیده شده عجیب دردناک است

یه همچین صبح هایی

فکر کن بری با کلی درد سر واسه هوسونه ات باران که مبارد خواجه امیری رو دانلود کنی، با کابل همکارت بریزی تو گوشیت . . .

بعد ببینی هدفنتو تو کیف لب تابی که دیروز بردی مجله جا گذاشتی!

دردد داره ها

اصلا یه وضعی

بره

همه عمر بره بودم ام، بره ای که شاخ نمی زند و ناخن هایش چنگ ندارد، دنبال کارهای بد نمی رود، نان حرام نمی خورد، زحمت می کشد  . . . 

و همه عمر با گرگ هایی روبرو بوده ام که تا پوست نمیکندند مجال گذر ندادند . . .

خدایا کجای قصه اشتباه است

وقتی نمی توانم که گرگ باشم

نمیتوانم!

نمیتوانم . . . و بره بودن یعنی اینکه پوستت را بکنند، هرروز و هر روز و هر روز

یاد حسن کچل می افتم. آنجا که حسن کچل ار دیو قصه می پرسد :

حسن کچل: چی شد که تو دیو شدی؟

دیو :‌من اولش گرگ بودم.

حسن کچل : چی شد که تو گرگ شدی؟

دیو:من اولش میش بودم.

حسن کچل:پس چرا میش نموندی؟

دیو: گرگ، میشا رو با شاخش ،‌سوراخ سوراخشون می‌کرد،‌ لقمه خامشون می‌کرد ،‌پوستین گرگ مرده رو پوشیدم روپوست میشا.

حسن کچل:که گرگا شاخت نزنن؟

دیو: که گرگا شاخم نزنن.

حسن کچل: بعد چی چی شد؟

دیو: شاخ می‌زدم به میشا.

حسن کچل: چرا چرا؟

دیو: من نبودم دستم بود ،‌تقصیر آستینم بود.

حسن کچل: چرا آستینو نکندی؟

دیو: آستین دیگه دستم شد.

حسن کچل: چرا دستتو نکندی؟

دیو: دستم دیگه تنم شد.

حسن کچل: چرا تنتو نکندی؟

دیو:تنم مال سرم شد.

حسن کچل:چرا سر تو نکندی؟

دیو: چرا سرمو نکندم؟ سرچی چیه،‌ کله کدو، کله تو ،‌تویی دیگه ،  کله من،‌ منم دیگه، ‌من نمی‌ذاشت،‌ سرنمی‌ذاشت ،‌من نمی‌ذاشت ،‌من نبودم دستم بود،‌تقصیر‌آستینم بود...»

ترس

تمام حس امنیت و ارامش خاطری که در این خانه داشتم به خاطر همسایه هایم بودند که تا الان و احتمال زیاد پس از این هم گمان میکردم که آدم های خوبی هستند و مهربانند و  . . .

اما دیشب  . . . ساعت ها در تختخواب وول زده ام و با هر صدایی یک متر پریده ام بالا 

ماجرا از این قرار بود که چند ماه پیش لامپ داخل راهرو ، همان که بالای در خانه بود سوخت. از آنجا که در صورت خاموش بودن لامپ احتمال پیدا کردن مسیر راه پله ها در تاریکی هم غیر ممکن است چه برسد به کلید انداختن و باز کردن در که به مدیر ساختمان که همین طبقه بالایی ها باشند اطلاع دادم  چون اصولا باید چراغ راه پله با هزینه شارژ تعوویض شود که پس از یادآوری اینجانب هم نتیجه ای حاصل نشد!

این شد که من برای حل مشکل یکی از چراغ های خانه را باز کردم و بعد از یک ساعت آویزان بودن در راه پله و کلنجار رفتن با پیچ و مهره چراغ سقفی سرانجام فاتحانه موفق شدم روشنایی را به پاگرد متروک خانه بازگردانم!

گذشت تا پریشب ها که با خواهن خانوم و همسر محترمه و دینا چیله آمدیم خانه، دیدم باز پله ها تاریک است و با چراغ قوه گوشی در را باز کردم.

در نهایت تعجب متوجه شدم که لامپی که با هزار بدبختی نصب کرده بودم از سرپیچ در آورده شده و فی الواقع جا تر است و خبری از بچه نیست و البته فردای آن روز همان لامپ در سر در پارکینگ برایم بای بای میکرد!

شوهر خواهر محترم هم که در جریان بود رفت و یکی از چراغ های موتور خانه را باز کرد و جای لامپ خالی بالای در نصب کرد و من مجددا روشن شدم 

دیشب باز از پشت در خانه ام صدای پچ پچ می آمد که وقتی چک کردم دیدم بازم هم لامپ بالای در را از سرپیچ در آورده اند . . . 

یکهو بند دلم ریخت

این کارها چه معنی ای می توانست داشته باشد، در ذهنم هی تصویر آدمی که با پوتین لگد میزند به در و چهار چوب زپرتی در که به فوتی بند است از جا کنده میشود و . . .

این تصویر تا وقتی که خوابم ببرد بیش از صد بار از ذهنم گذشت و متعاقبا اینکه کجا قایم بشم

با چی از خودم دفاع کنم

چاقو دست بگیرم

چوب هم که ندارم

و هی تیریک تیریک لرزیده ام و اشک بی اختیار گونه هایم را سوزانده 

همان وقت به خانوم همسایه زنگ میزنم که چرا هی لامپ بالای در خانه ام را باز میکنید؟ اظهار بی اطلاعی میکند و میگوید به پسرش می گوید که یک لامپ جدید در سرپیچ نصب خواهند کرد

لامپ و نور و سرپیچ و  . . . به درک

آخه من یا این همه حس عدم امنیت چه کنم؟

مای فیوریت

در کلیه ی افعال اجباری یک فقره منزل که چرخش هم بچرخد، چند تا دانه کار، بیشتر نبود که اصرار اکید داشتم انجامشان ندهم!یکی خرد کردن گوشت و مرغ، یکی خالی کردن سطل توالت،یکی هم خرید کردن تنهایی از تره بار

مدت هاست هر سه تاشان پیه شان را به تنم سابانده اند یعنی هم تنهایی تره بار میروم هم... 

حالا خانه که هیچی

کلهم یکسری کار بود که کهیر میزدیم انجام بدهیم

کعنهو زاییدن است تو خیال کن

سر خطشان همین است که غریبه ای داخل خانه را ببیند و پا ب خانه بگذارد

امروز یک خانواده سه نفره و مرد بنگاهی در حالی که سه تایی کله کشیده اند و داخل اتاق خواب را نگاه میکردند درباره متراژ حیاط میپرسیدند! و من انگار آمپول بی حسی زده باشم

میدانم،ولی هیچ حسی ندارم

فعل دیگر بنگاه رفتن بود، و چانه زدن با جماعت دلال و واسطه ای که هرچقدر داشته باشی باز میگویند گیر نمی آید

جایتان خالی

چند تا بنگاه هم سرزدم امروز

سعی کردم فکر کنم دارم میرم کافی شاپ

خلاصه که هر چی قرار بود نبینیم که دیدیم که!!!

آهای خدا

با توام ها

همه پست های نصفه کاره و ناکام بلاگری که خیلی هوس نوشتن دارد و مجال، نه!

خیلی وقت است که دلم می خواد شبانه روز بشود بیست و پنج ساعت و من در آن یک ساعت اضافه مال خودم باشم،خیلی وقت است که آن قدری مهلت ندارم که پای وبلاگم بشینم و سر فرصت پست هوا کنم،پست هایی که مثل حرف های نگفته غبار گرفته اند و تلمبار شده اند، پست های نصفه ی وبلاگ را که با ثبت موقت، چرکنویس ثبت کردم تا شاید یک زمانی یک روزی بالاخره بهشان برسم و بپرورمشان و بنویسمشان را در این پست میگذارم، پس از این نیز یحتمل مجالی برای نوشتنشان دست نمی دهد و مانند جنین های ناررس و ناخواسته هیچ وقتــــ هیچ وقت به دنیا نخواهند آمد!

میگذارمشان تا با ننوشتنشان بی حساب شوم  . . . 

خانه به دوش 

تاریخ انتشار: 4 آذر 1392 @ 09:37

بعد از کفری شدن دختر ارشد صاحب خانه محترم از فروش نرفتن خانه و اندیشیدین چاره ای مبنی بر گرفتن کلید خانه از اینجانب تا هر ساعتی از شبانه روز بدون محدودیت حضور یا عدم حضور این بنده کمترین بروند به متقاضی ملک را نشان بدهند . . . .

خجالت می کشم بگم . . .

تاریخ انتشار: 30 آبان 1392 @ 11:45

خجالت میشکم بگم گاهی

دلم می خواد کسی بود که دل ناگرانی پیدا کردن خانه ی جدید را با اون نصف میکردم

که وقتی جای شامپو و صابون و پودر ماشین لباسشویی خالی شده، یک روز بی دلیل پر باشد بی حرف پیش

خجالت میکشم که دلم می خواهد اندوه امدن های غریبه ها در خانه ام را با کسی شریک شوم

و بگویم و تعریف کنم و بنالم و زر بزنم  . . . .

برادرم

تاریخ انتشار: 24 آبان 1392 @ 08:15

من و برادرم به خاطر فاصله ی دو سال تفاوت سنیمون از اول با هم جنگ داشتیم آخرش یا اون میگفت تو آدم بشو نیستی یا من میگفتم تو اصلا آدم نیستی! تاریخ ثبت کرده بعضی از این جنگا رو تاریخ تاثیر گذاشتن حتا

 خلاصه یه چند وقتیه ما باز با هم حرف میزنیم و یه احوالی از هم می‌پرسیم دیشب براش زدم چطوری؟ زده که فدای تو بشم خواهر بعد از...

فیس بوک

تاریخ انتشار: 23 آبان 1392 @ 20:42

بعضی عکسا هست آدم تو گوشیم باید هیدن کنه

بعد بغضیا همینا رو . . .

حق دارم

تاریخ انتشار: 21 آبان 1392 @ 19:21

ب دل نمی نشیند . . .!

به صورت حرفه ای بادمجان دور قاب می‌چیند و پشت سر هم می بافد

متاسفانه نمیتوانم به عنوان یک دروغگوی مستقل و بی ازار و گاهی مهربان بپذیرمش

همین الان اگر پای آدم جدیدی وسط بیاید، اوست ک مشغول ساختن نزدیک ترین فاصله هاست

این رابطه البته صرفا در همان حال است

فاصله زمانی و مکانی بیشتر از دو دقیقه و دو کیلومتر باشد . . .

دسته بندی

تاریخ انتشار: 20 آبان 1392 @ 16:46

من تا حالا مطلبی در این باره نخوانده ام و اگر خوانده ام هیچ یادم نیست اما می دانم که قاعدتا دسته بندی مشخص این چنینی وجود دارد به وضوح

این برداشت کاملا شخصی و مبتدی است و هیچ ادعا و انتصابی هم ندارد

به نظرم ادم ها چند دسته اند

یک دسته شان حسی اند

یک دسته حرفی

یک دسته چشمی

 . . . 

ادم های حرفی می توانند تعریف کنند، مثلا بعد از هر ماجرا شرح ماوقع را با مسائل برجسته و اوج و فرودش تعریف میکنند، این ادم ها درگیر شرح روزمرگی هایشان میشوند

اما ادم های حسی با دریافت یک حس ویژه یا دریافت و القای عاطفی خاص مورد تحریک قرار میگیرند و انگیخته می شوند

ادم های چشمی هم وقتی . . . .

اندازه

تاریخ انتشار: 19 آبان 1392 @ 23:08

زیبایی در نگاه آدم هاست

زیبایی در تشخیص آدم هاست

ملاک ها را خودمان تعریف میکنیم و هر کس  . . . .

ساده

تاریخ انتشار: 15 آبان 1392 @ 23:31

یکی از به روزترین و کارآمد ترین نرم افزارهای طراحی گرافیک این روزها این دیزاین است ک من و دوستم  سال آخر دانشگاه جزو اولین گروه های تحت آموزش در موسسه های مختلف نرم افزار مربوطه را استاد نموده و زان پس کل کارهایمان را از آن طریق خروجی می‌گرفتیم

خلاصه

این ها تعریف کردم که بگویم  پریروزها یکی از گرافیست های شرکت آمده میگوید میشود این دیزاین یادم بدهی؟!

بلافاصله قبول میکنم و آموزش را شروع کنم

سعی میکنم ب ساده ترین و سهل الهضم ترین روش ممکن منظور محیط نرم افزار را توضیح بدهم

از هر منویی کلیت ماجرا را توضیح می دهم

حرف هایم که تمام میشود یک حالتی دارد حاکی همین؟!!! می گوید یعنی فقط همیناست؟

میگم اره کلیتش همینه ولی جزییات خیلی زیاد داره

میگه خوب باشه و دیگر هیچ وقت سراغش نمیرود

خیلی از آدم ها عادت داردند سراغ چیزهایی که خیال میکنند ساده باشد و از پسش بر می آیند نمی روند  . . . خدایی هم که خدا باشد

میخوام کجا باشم؟

تاریخ انتشار: 14 آبان 1392 @ 09:36

این روزا و خیلی روزا به این فکر میکنم

می خوام کجا باشم؟

جای خانوم  خندان طبقه بالا که صدای قهقه  اش میاد

بین شوهرش و پسرش و مهمونی ها فامیلی . . .

چاه 

تاریخ انتشار: 28 مهر 1392 @ 10:30

من یه چاه دارم

گاهی تا گردن توش فرو میرم و جیک نمیتونم بزنم

گاهی فرو میرم توش

گاهی وقت دراومدن گیر میکنم و هیچ رقمه نمیتونم ازش دربیام . . . .

استند بای

تاریخ انتشار: 10 مهر 1392 @ 11:41

آمدن  . . . .

تبشیر و انذار

تاریخ انتشار: 6 مهر 1392 @ 15:10

دیشب دوباره صاحب خانه آمد

با دو سه تایی مشتری هماهنگ کرده بود تا خانه را نشانشان بدهد

می پسندند نمی پسندند می فروشد یا نه! بلند میشوم یا صاحب خانه ی بعدی خانه اش را اجاره می دهد یا نمی دهد

هر چی پس انداز داشتم را سکه خریدم که به خیال خودم اقتصادی فکر کرده باشم و پول در بازاری که هیچ چیز حالت ثبات ندارد راکد نماند و خواب نداشته باشد خیر سرم که زد و سکه ی یک ملیون و چهارصد هزار تومنی که من خریدم شده نهصد تومن و اگر حساب چهار فقره سکه ای که کل دارایی های اینجانب را شامل میشود محاسبه کنید میکند به حساب تومنی دو زار ضرر که جمع کرده بودیم مثلا پوب پیش خانه را که زیاد کرده بودند بپردازیم به صاب خونه

بعد مانده ام بفروشم نفروشم گزان می شود نمی شود و یا روند نزولی کاهش تا کجا می خواهد پیش برود!

صاحب خانه هم مانده

میگویند بازار خانه و خرید و فروش راکد است و مشتری خوب گیر نمی آید و به فصل سرما که بخورد کلا باید بیخیال شد

بعد صبح خبر می شود که فولانی و فولانی با هم تلفنی حرف زده اند

میشود نمیشود ها دوباره راه میافتند

بعد فکر میکنم همه ما متظریم

تا معلوم شود

قیمت سکه

ارز

دلار

یورو

خانه

تا بعد تصمیم بگیریم که چه باید بکنیم یا نکینم . . . .

پینت بال

تاریخ انتشار: 3 مهر 1392 @ 08:14

خوب اگر چه باید تفنگ دست می گرفتی قسمت اول اسمش پینت بود که می تونست خیلی کا ماجرا رو تلطیف کنه . . . اما وقتی کل تیرها یه رنگ نارنجی چرک بوده باشه و اونقدر کم باشه که فقط بفهمی تیر خوردی . . . به خودت لعنت می فرستی وقت گذاشتی بری پینت بال و یاراتو با تفنگ نشونه بگیری و شلیک کنی

من فکر می کردم الان کلی رنگ و وارنگ میشیم . . . .

اون کنج یواشکی

تاریخ انتشار: 1 مهر 1392 @ 15:30

حس میکنم پتوی بنفشی که روی تخت پهن میکنم سرد شده، انگار قدرت گرم کنندگی شو از دست داده باشه . . .

سرد شده که هیچی، هر چی بیشتر بغلش میکنم و فشارش میدم بیشتر خالی میشه. انگار هیچی میشه و جای همه ی فضای بودنش خلاء باقی می مونه و تهی

اصلا یه طوری که پشیمون میشی از بغل کردنش

غر غر

تاریخ انتشار: 23 شهریور 1392 @ 13:15

ترس یعنی وقتی دوخط غر غر بنویسی بترسی که متهمت کن به . . . 

فرندز

تاریخ انتشار: 23 شهریور 1392 @ 13:24

سپاس خدای را عزوجل که . . .

صبحا

تاریخ انتشار: 23 شهریور 1392 @ 10:25

همه صبح بیدار میشن صداشون میگیره

من صبح که بیدار میشم دلم میگیره  . . . .

گرافیست

تاریخ انتشار: 5 شهریور 1392 @ 13:41

رنگ بده دیگه

رنگ بده دیگه . . . .

گیرم

تاریخ انتشار: 14 مرداد 1392 @ 14:25

گیر دونیم پر شده

پر پر پر و یک سحرا فقان و . . . .

ساعت 11

تاریخ انتشار: 12 مرداد 1392 @ 12:19

خیلی از اطرافیانم را میشناسم ک سر ساعت 11 عادت کرده اند زنگ بزنند و ترجیحا با مامانشون حرف بزنن، از اون گپ ها که بیشترش حرفه و کمترش جواب

ولی هی هر روز تعداد ادم های مادر مرده ی دورم بیشتر می شوند و هوس ساعت یازده . . .

یادبگیری

تاریخ انتشار: 5 مرداد 1392 @ 21:05

با گوش ک یاد بگیری نمیشه با زبون بگی

اما

با چشم ک ببینی با چشم هم میخونی . . . .

. . . . 

مابقیش هم بماند پیشکش!

کمک!!! کدوم؟

من همه این ده تا رو دوس دارم!!!

1- نقش پریا- نقش پری

2- پری نگار - پری نگاره

3- پری رنگ

4- پروانگار

5-قاصدک

6-پرنگ یا پرشنگ

7- ختن khotan

8- پرنیکا

9- شمسه - شمسی

10 - پرنگار- پرگار

نتیجه نوشت:

از همه دوستای گلی که برام نوشتن و کمکم کردن خیلی خیلی مچکرم! به زودی مینویسم تصمیم نهایی رو :)

یک برند اهلی!

به نظرتون چه اسمی به من میاد؟به منی که اسمم پروانه است

میخوام یه اسم انتخاب کنم،یه برند، برای کارام، نقاشی هام و مشتقاتم و گاهی خودم حتا

 برای ادمی که هر جایی نقاشی میکنه

یه طور دیگه میبینه

تو رنگا دفن میشه

وقتی دستاش رنگیه حالش خوبه

قلم مو دستشه و روی شال نقاشی میکنه وقتی داره با دوستش حرف میزنه

روی شلوارش لکه ی رنگ داره پرواز میکنه

روی ساعت دیواری خونه نقش نیلوفر کشیده

هیچ کدوم از کاراش عینه اون یکی نیس

تا جایی می دونه با کسی که قراره شالو سر کنه یکی میشه و جنس خطاش و طرحا حال و هوای اونو میگیره

گاهی طرحا مهربون می شن و ی خوان بیان ادمو بغل کنن، گاهی شیرینن و گاهی شیگ و چشم گیرن، گاهی باصفان، گاهی عاشق میشن و گاهی قدرشناس

نقاشی که میکنه هم رد پاشو انطباق میده و میره تو قالب همون چند تا خطی که می دونه

و ادامه می دهد، آنقدر ادامه میده تا اون اتفاقی که باید بیفته جاری بشه ، اون وقته که قلم موی گرد سه صفر خود به خود میره کنار

برای همه ادما و کارا قصه می بافه و قلم میزنه

قصه ی ادم هایی که خواهرند، مادرند، عاشقند، مرد خانه اند، دوست هستند برای دختری که تازه عروش شده، خواننده هستند برای بلاگری که ناز می نویسد، رخت عزا میکنند، کادوی تولد می فرستند، سورپرایز میکنند، عشقشان را فریاد می زنند . . .

آنقدر این قصه ها برایم شیرین است که نگو

همین است که میگویم همه اش نقاشی نیست که ، من عاشق این جزییاتشم!

دنیای شیرینی ساخته 

دنیایی که مشتقاتش تا گیلان و کرمان و تبریز و ارومیه و ایالت متحده و استرالیا و کانادا و . . . . کش می آید و گسترش می یابد

انگار منم که پخش شده ام، تکه های ریز و کوچکی از من که پرگرفته اند و خانه کرده اند

همه ی این قصه هاست که عاشق ترم میکند

هر چی که هست دلم یک اسم می خواهد

حالا به نظر شما من چه اسمی بهم میاد؟

---

پ.ن:

نظرتون راجع به نقش پریا یا پری نگار چیه؟

نقش پریا منو یاد سریال آب پریای مرضیه برومند می اندازه . . . خیلی دوسش داشتم

چاره ای نداشتم جز اینکه بنویسم . . .

یک اقای مغرور و مدعی ای را در نظر بگیرید که خیلی سخت میشود که کسی را تحویل بگیرد و دو کلامی حرف بزند! با یک زاویه چهل و پنج درجه پشت میز و چشم های خیره به مونیتور در تمامی ساعات کاری که بعدا میفهمی آخرین ورژن بازی های شرکت را هم ساپورت میکند. 

طراح صنعتی است با آخرین ورژن نرم افزار طراحی قطعات هواپیما (کاتیا) قوطی طراحی میکند!

یک حلقه ی پت و پهن الماس هم دستش است و با دختر های شرکت هم هی احساس متاسفم من قبلا ازدواج کردم رد و بدل میکند!

ارتفاع بلند ترین نقطه اش از کف زمین یک مترو پنجاه سانتیمتر است، وقتی راه می رود صدای پاشنه هایش مثل کفش های تق تقو بلند است و قر مختصری هم در قدم هایش مشاهده میشود

چشم هایش سبز است و پشت سرش به اندازه ی یک دایره ی متوسط کچلی دارد، در عوض جلوی موهایش را بلند کرده و دسته دسته موهای بلندش تاب خورده و یکی از تاب ها همچین فر دار شده است و دو پیچ پی در پی دارد که دقیقا بر قله ی رفیع سر مبارک واقع شده است

شلوارهای نخی می پوشد اما  قضا و قدر طوری رقم خورده که باسن نازنین همچین قولومبه بشود بیاید بالا و از ریزترین جزییات حتا خط شرت هم بشود به صورت پابلیک حض بصر برد!

برای فصل سرما یک جلیقه ی کلاه دارد بافت، بالای پیراهن می پوشد که انحنای یقه و متعاقبا لوندی کلاه به گونه ای است که هر بار از زاویه دیدم عبور میکند، ناخوداگاه مغزم فرمان می دهد دنبال پرنسس بگرد! تازه سر شانه ها هم کمی بلند است و چون لباس زیادی روی چوب لباسی مانده حالا باز هم بی واسطه از روی شانه ها رو به بالا می ایستد!

خیلی احساس خجالت زدگی و شرم میکنم که این ها را پشت سر همکار محترمم می نویسم

اما چاره ندارم چون اگر نمی نوشتم یحتمل یکی از همین دفعه ها که دنبال پرنسس می گشتم پقی میزدم زیر خنده و آن وقت  . . .

---

پ.ن:لابد او هم یک دختر دماغوی مزخرف که با بقیه نمیجوشد و اصرار دارد صبح ها قهوه بخورد و مثل غربتی کفش هایش را در می آورد و روی صندلی اش چمباتمه می زند  و . . .  را زیاد می بیند!

D:

ترجمه

امداد نوشت:

دنبال یک مترجم مناسب برای یک کتاب زبان انگلیسی میگردم

خواهشمند است اگر تجربه های مشابه به یاری اینجانب بشتابید

کتاب مورد نظر بالغ بر صد و پنجاه صفحه ای هست که در مورد کوهنوردی است

حاشیه

غذای نذری

زنگ در به صدا در می آید، پسر همسایه نذری آورده

در را که باز میکنم یکی از خوردروهای عبوری متوجه نذری میشود

قیمه را میگریم و میچرخم که در را پشت سرم ببندم

سرنشین دویست و شش: آقا یه غذا به ما بده

پسر همسایه: نمیشه گفتن فقط برای همسایه هاست

-: آقا تو رو خدا به غذا بده

+: راضی نیست صاحبش

-: آقا تو رو خداااا

 . . . 

در را بسته ام و ادامه گفتگو را نمی شنوم

مایه حواس پرتی

در خانه صدای بلندگوی هیأت به وضوح به گوش میرسد

مرد مداح پشت میکروفن می گوید:

خانوما تو رو خدا یکم فاصله بگیرید

زنجیر زنا حواسشون پرت میشه

معرفت 

یه بار یه پست نوشته بودم از مهدی، پسر پاک و معصومی که همیشه تو هیأت درکه سنچ میزد و تو یه تصادف کشته شد. (متاسفانه چون وبلاگ قبلی فیلتر شده نمی شه بش لینک داد)

امسال پسرکشو تو هیات دیدم، همونن بچه ای که وقتی پدرش مرد سه ماه بود که تو شکم مادرش خونه کرده بود. حالا رو دوش عموش بود

عمویی که با مادرش ازدواج کرده بود و حالا دیگه شده بود پدرش

باز هم نذری

این وسط چندتا عاشق مشعوقم به هم رسوندم

یه فسنجون خورو به فسنجون نذزی!

و یه قیمه رو به دست کسی که قرار بود

یک شکارگاه معمولی

میگم اگه این ساق شلواری و کفش پلنگیه رو با گوشواره پلنگی ست کنم چی میشه؟

میگه اون وقت ما هم هوس میکنیم بیایم شکارت کنیم!

آزرده گی

بینهایت آزرده ام

روز اول که ساکنین طبقه بالا سررسیدند کلید پریز های چراغ های حیاط برای روشنایی که در خانه بود از کار افتاد و دیگر نمیتوانستم چراغ های حیاط را روشن و خاموش کنم، روز های بعدی باغچه ویران شد و باریکیو جای گل ها و سایر رستنی ها را گرفت و تنها چیز کاشتنی همان ردیف شمشاد بود که جلوی پله های ورودی طبقه من به حیاط کاشته شد و من برای ورود ب حیاط باید از یک سد شمشادی عبور میکردم

گفتم من که زیاد حیاط نمیرم پس چرا گیر بدم بهشون و سکوت کردم

امسال تابستان کابوس عدم امنیت داشتم از بس با فک و فامیل می‌ریختند تو حیاط و بساط به راه بود

چیزی نگفتم خودشان آمدند گفتند مهمان خارجی داریم میخواهیم خوش باشد

آخه مصبتو شکر

مهمون سه ماهه بی وجدان؟

خواهرم از لای شمشاد ها راه باریکی باز کرده بود و گاهکی سرمیزذ داخل حیاط که تازگی ها یک شمشاد پرتغالی جای آن راه باریک هم کاشته اند

چند وقت پیش ها، گوش شیطان کر ذوقشان شکوفا شد و کلی سبزی کاشتند در برهوت حیاط اما به یک  دلیل مجهولی همه سبزی ها هم خشکید. خواهرم سیب زمینی های پلاسیده را سوا میکند و میبرد تو خشکی باغچه می کارد، از غذا سیب زمینی ها ب شدت جولان میدهند و سبز میشوند و هرکدامشان نیم متری قد کشیده اند و کلی سبزی و طراوت همراه آورد اند!

یک روز میبینم سبزی بته های سیب با خاک یکسان شده و هیچ خبری ازشان نیست، پیگیر که می شوم کاشف به عمل میاید که مهمان طبقه فکر کرده علف هرز است از همین رو کل بته های فلک زده را از ریشه دراورده انداخته دور

اصرار برای سبز نبودن حیاط از هرگونه علف هرز حتا و نادیده انگاشتن سنگ ریزیهای دور بته ها که مرزی حایل شده بود همواره جزو نقاط تاریک ذهنم در این ماجراست

علی ای الحال همچنان سکوت کردم که طنش ایجاد نشود، وقتی خانه ات فاقد عامل ذکور است و چه و چه و چه.... سکوت کردم و به جای چنگ و دندان نشان دادن ظرف آش رشته ی تعارفی فرستادم بالا 

گاهی خیال میکنم روزی چشم ها باز میشود!

روزی این همه سکوت دیده میشود که تحمل کردم، ک دندان روی جیگر گذاشتم و سکوت کردم و خواستم فقط دوستی بماند و احترام

اما جواب نداد

هیچ وقت نمیدهد، هیچ وقت برای هیچ کس

آزرده گی همچون زنگ آهن است

اولش که باشد با یک ورق سمباده صفر و شاید یک زدوده میشود و میرود پی کارش، اما وقتی  کهنه باشد بنیان برانداز است. مثل کودتا می‌ماند، ناگهان نشط میکند و ناگاه همه جا را متاثر از خودش میکند

کاش یک بار می‌فهمیدند که حیاط مال منم هست، اما اگر نمی آیم و  یا کمتر میایم از سر لطف است که مجبور نشوند برای بستن دید پرده های حال و خواب ها را کیپ تا کیپ چفت کنند

کاش یک بار می‌فهمیدند چقدر آزرده ام، وقتی با روی گشاده سلامشان را پاسخ میدهم

اما همه مسئله همین جاست

در برابر سکوت و اشاره های کوتاه من، پایین پله ها دیوار آجری ای سردر آورد که وقتی به عنوان. مستأجری ک خانه را امانت در دست دارد و به صاحب خانه اطلاع دادم، آنها چونان انگیخته شدند که همان وقت زنگ زدند ب همراهم که چرا به صاحب خانه اطلاع داده اید!؟ ما دیوار را کشیده ایم که مشتری ها از خرید خانه منصرف شوند

ای عجبا

این خانه از روز اول قصد فروش داشت ک راه ورودی با شمشاد کور شد؟ که برق حیاط را فقط برای واحد خودتان مجاز دانستید؟ 

قصه ی آزردگی و کدورت سر درازی دارد

اما همین بس که بهترین چاره این است که نگذاری بماند

همان وقت که دردت آمد لب بجنبان و بگو

نگذار توده ی زنگ تیشه باشد بر ریشه ات

تیشه ی سکوتی چندین ساله که نگفتن هایت خوره شود و جانت را بفرساید 

خانه در حال فروش است و من خوشحالم که میروم

خوشحالم که نهایت چند ماهی می مانم و رد میشوم

میگذرم و هیچ وقت برای هیچ کدام از آدم های این طبقه نخواهم گفت که... 

رد شدن گاهی آسان ترست