دل

دل

آن زنبیل قرمز پاره است 

که ناگهان خرید های کودکی را پخش زمین می‌کند 

آن تربچه ی نقلی که از شستشوی سبزی، کف سینک جا مانده

آن لنگه دمپایی سرخی که کسی کودکی را‌ با آن تنبیه کرده است

و لاک زرشکی ای که از سر ناخن های زنی عشوه گر و قماض پریده

ماتیک شاتوتی رنگی است که زیر ماسک برای همیشه ماسیده باشد

دل

راه آب حمام است که گرفته است و 

عالمی از کف و آب که شناور مانده

پارچه ی سرخی ابریشمینی است که بدل به دم کنی شده است

بی عیار

بی قیمت 

دل دانه ی انار ساوه است که زن همسایه پیشکشی آورده بود، اما وقتی آن را شکستم، دانه هایش یکسره سفید و خشکیده بودند 

و بی آب همچون کویر

و بی مهر همچون جادوگر شهر دور

شبیه چراغ ترمز است

پشت چراغ قرمز خیابانی که همیشه ی خدا شلوغ است

دانه ی تسبیح است که وقتی کسی ذکر میگفت، از هم گسست

و هزار دانه شد

و هیچ گاه دوباره جمع نشد

دل، سرخی بینی و پف چشم بعد از گریه است

چون صدای سیلی ای در گوش

چون لکه ی خون در تهی گاه زنی که آبستنی را انتظار می کشد

چون لرزش دست در تراش تیغ اصلاح

و خودکار قرمزی که جوهرش را در جیب سپید ترین پیراهن

پس داده است

بی هوا

بی دلیل