طعم تلخ بازنده بودن _ مخمصه ۲

فردا صبح ساعت ده بلاخره معلوم میشود که من بازنده ی بزرگ هستم و یا یک برنده ی خوش شانس. 

از همین ساعت اعلام میکنم که واقعیت این است که خیلی احتمال دارد که سرمایه ی بزرگی را به باد داده باشم اما واقعیت این است که به پهنای بزرگترین آزاد راه های دنیا،  کش آمدم و قلبم قدر سنگین تر ناقوس های جهان تند و تند و سنگین کوبیده است،  قدر بزرگترین بازنده ی دنیا توبیخ شنیده ام(از خودم)  و قدر ساده لوح ترین آدم دنیا ریشخند شده ام. 

خواستم بنویسم بهای بازنده بودن،  بهای بسیار ناجوانمردانه ای است،  تجربه ای که از گذر این رهگذر در جانت می نشیند به سان یک شات الکل است که قدر هزار لیتر تلخی ناپایان به جانت می ریزد،  شکست تلخ ترین تجربه ی ادمی است،  شکست،  دورترین و نامهربان ترین درکی است که آدم می تواند آن را به دست بیاورد 

نوشتن از شکست،  مثل نوشتن از سوگ است،  همان قدر تلخ و گزنده که ادم دلش نمیخواهد جزئیات را به یاد بیاورد و یا بنویسد که چه بر سرش گذشته است اما من قول می دهم اگر واقعا آوار این شکست بر سرم فرو ریخت جزییات آن را تا حدودی بنویسم تا حداقل بتوانم جلوی شکست ادم های دیگر را بگیرم. 

می نویسم تا اگر کسی سرچ کرد چیزی بیاید برای ورشکست نبودن. 

بازندگی طعم گس و تلخی دارد که باید یکسره پنهانش کنی،  باید ندید بگیریش،  باید فراموشش کنی،  باید از کنارش بگذری...