بره

همه عمر بره بودم ام، بره ای که شاخ نمی زند و ناخن هایش چنگ ندارد، دنبال کارهای بد نمی رود، نان حرام نمی خورد، زحمت می کشد  . . . 

و همه عمر با گرگ هایی روبرو بوده ام که تا پوست نمیکندند مجال گذر ندادند . . .

خدایا کجای قصه اشتباه است

وقتی نمی توانم که گرگ باشم

نمیتوانم!

نمیتوانم . . . و بره بودن یعنی اینکه پوستت را بکنند، هرروز و هر روز و هر روز

یاد حسن کچل می افتم. آنجا که حسن کچل ار دیو قصه می پرسد :

حسن کچل: چی شد که تو دیو شدی؟

دیو :‌من اولش گرگ بودم.

حسن کچل : چی شد که تو گرگ شدی؟

دیو:من اولش میش بودم.

حسن کچل:پس چرا میش نموندی؟

دیو: گرگ، میشا رو با شاخش ،‌سوراخ سوراخشون می‌کرد،‌ لقمه خامشون می‌کرد ،‌پوستین گرگ مرده رو پوشیدم روپوست میشا.

حسن کچل:که گرگا شاخت نزنن؟

دیو: که گرگا شاخم نزنن.

حسن کچل: بعد چی چی شد؟

دیو: شاخ می‌زدم به میشا.

حسن کچل: چرا چرا؟

دیو: من نبودم دستم بود ،‌تقصیر آستینم بود.

حسن کچل: چرا آستینو نکندی؟

دیو: آستین دیگه دستم شد.

حسن کچل: چرا دستتو نکندی؟

دیو: دستم دیگه تنم شد.

حسن کچل: چرا تنتو نکندی؟

دیو:تنم مال سرم شد.

حسن کچل:چرا سر تو نکندی؟

دیو: چرا سرمو نکندم؟ سرچی چیه،‌ کله کدو، کله تو ،‌تویی دیگه ،  کله من،‌ منم دیگه، ‌من نمی‌ذاشت،‌ سرنمی‌ذاشت ،‌من نمی‌ذاشت ،‌من نبودم دستم بود،‌تقصیر‌آستینم بود...»