شانسی یه عکس خوب پیدا شد

همیشه یه عکس مرتب و با شخصیت و تر و تمیز هم بین عکس هاتون بگیرین

آگهی ترحیم هم عکس لازم داره

بهتربن مادر بزرگ دنیا

آنها مرگ را نمی شناختند.

وقتی مادربزرک ش با کرونا بستری شد، گفتم زبانم لال، مامان کوشا چیزش نشود، عصبانی شد که چرا نفوس بد می زنی اما نمیدانست که مرگ همین قدر بی حیاست. همین قدر بی پرده و ناگهانی و نامهربان که ناگهان بیاید و مادربزرگ شیرین و دوست داشتنی اش را بدزد و ببرد،  آنها نمی دانستند که مرگ هیچ نسبتی با سوده لوحی ندارد.

نمی دانستند که وقتی داری دعا میکنی و آرزو میکنی و التماس میکنی...  مرگ چه مهیب و نامهربان جان مادربزرگ را دزدیده و رفته گورش را گم کرده است و هیچ برایش مهم نیست که چه خاکی به سرت خواهی ریخت

آنها نمی دانستند که یک روز از اول فروردین سال ۱۳۸۶ مادرم را بردیم بیمارستان و با پای خودش رفت و راه می رفت و حرف می زد و لبخند می زد و نفس میکشید و زنده بود اما یک شب بعد، تنها یک شب بعدش مرد. دقیقا ۱۴ سال پیش، ۱۷ فروردین ماه، نیمه شب او رفت.

حالا چطور وقتی مادر بزرگ مهربان تو را برده اند بخش مراقبت های ویژه من خیال کنم که حالش خوب میشود؟

چطور امید ببندم و خیال بپروانم و نترسم 

می دانستم مرگ کمین کرده پشت دیوار و ناغافل تو را می رباید

می دانستم

اما مرصیه ی رفتن بهترین مادربزرگ دنیا را چه کسی خواهد نوشت؟

کلاب هاوس

یادمه خیلی سال پیش، شاید ده سال پیش، شب جمعه ها  یه پست می زاشتم اسمش بود دور همی شب جمعه، بعد تا صبح بچه ها می اومدن و کامنت می نوشتیم و حرف می زدیم

کرکره خنده بود فازش، حالا این روزا که اپلیکیشن club house  رو می بینم همه ش میگم چقدر اون وقت ها جای این برنامه خالی بود 

چقدر دوستی ها و دورهمی های باحالی می شد بسازیم باهاش

من تقریبا هیچ کدوم از اون آدما رو نمی شناختم و همه هویت مجازی داشتن

دلم میخواد زمان بره عقب

همون شبا باشه

بعد یه روم بسازم و بشینیم دور هم حرف بزنیم

چه بدونم

هعی 

آه سرد

در هر صورت این برنامه رو خیلی دوست دارم و یه ویژگی جذاب تو شبکه های اجتماعی هست که جای خالی ش حس میشد

گلایه

اولا که سال نو مبارک 

دوما که یه گلایه داشتم که اومدم اینجا بنویسم. یه عکس از هفت سین و تصویر خودمون در آیینه تو پیج اینستاگرام گذاشته بودم

خانمی  از فضای وبلاگ آمده کامنت گذاشته که سر شوهر اول رو که خوردی، خدا به داد این دومی برسه

من آدم مثبت اندیش ی هستم

هیچ وقت چیزی رو پنهان نکردم

اما اینبار حس کردم که آدم هایی دورم هستن که آشنایی شون سبب دشمنی بیشتر میشه 

به سانسور اعتقادی ندارم چون امثال موجودات بیماری مثل همین خانم که بارها اتفاقات مشابهی برام افتاده به منظورشون می رسند