پاپیون به معنی پروانه
قبل تر اسم وبلاگم مارگزیده بود و قبل ترش فولان و بهمان و اینا . . . اره من همون پروانه هستم
پاپیون به معنی پروانه
قبل تر اسم وبلاگم مارگزیده بود و قبل ترش فولان و بهمان و اینا . . . اره من همون پروانه هستمدرباره من
من پروانه هستم، از ابتدا میل به قصه گویی و در هم تنیدن واژه ها آزارم می داد و تا کنون هزار بار نوشته ام تا کی بشود که داستان خودم را بنویسم
ادامه...
حالا زدی یه دستی، دل منو شکستی ...
مصداق اون ترانه از خانم هایده که می گه : تا اومدم بجنبم دل به غریبه بستی... الانه منه!
تا اومدم از شرکت و پونزده سال سرکار رفتن بیام بیرون و یه تکون به خودم بدم و بجنبم ببینم چه کار باید بکنم، همچین طوفانی شروع شد که نگو و البته بدترین قسمت ش اینه که همیشه تو بحران اولین چیزی که فراموش میشه و میره تو سایه کار هنریه!
تاریخ یادش می ماند
اون اولا، وقتی تلگرام فیلتر شد ه بود و با هزار ترفند و فیلتر شکن و پروگسی کانکت می شدی، می دیدی نوه ی عمه ت برات جوک فرستاده ... حس مرگ می کردی
حالام با این اوضاع عجیب غریب و وخیم البته، من هرچی بنویسم همون قدر بی محل چرنده!
دیروز تو خیابون اعلامیه پیدا کردم، دست نویس و خیلی هم انقلابی!
یکی بود می گفت ما اگه بچه هامون کار بدی کنن و بخوایم تنبیه شون کنیم این طوری نمی کنیم باهاشون... حالا به همین راحتی یک هفته ست که با تغییر نرخ بنزین و اعتراض و قطع اینترنت ، زندگی مون به حالت استند بای درآمده....
عایا من می توانم؟
به شدت احساس تنهایی می کنم
اما تنها نیستم!
میخواهم بپرم و بروم
اما در بند نیستم
میخواهم چیزی بسازم
اما دقیقا نمی دانم چه چیزی را
فقط می دانم اینجا ناراضی و کدر و مشوشم و باید بروم . . . کوله بارم را بردارم و بروم یک وری و یک کاری را شروع کنم که نمی دانم چرخش می چرخد یا نمی چرخد و بسیار زیاد ترس دارد شروع کردنش و بسیار زیاد اندوه دارد که چرا چند سال پیش شروعش نکرده ام و بیشتر اندوه دارد که خودم به روشنی می دانم که شروعش کرده بودم و خوب هم بود اما رهایش کردم و حالا میدانم که باید این کار را دوباره شروع کنم.
مثل استخر میماند که باید شیرجه بزنی و بعد وقتی تو آب بودی ببینی مختصات جدید چیست و کدام وری باید بروی
کاش آن وقت یکی بود نمی گذاشت برند کوچولوی نانازی ام را ول کنم، لابد حالا بعد از گذشت سالیان چیزکی از آن ساخته بودم . . . فکر می کردم شال و روسری نقاشی کردن مسخره و بی نمک و بی مزه است اما سخت در اشتباه بودم. در این گرانش چند درجه ای خیلی احتمال داشت بتوانم کار و کاسبی خودم و بساط خودم و عاقای خودم و نوکر خودم بشوم...
اما مثل ابله ها ولش کردم و آمدم تو فولان شرکت و بهمان شرکت دنده ی صد تا یه غاز عوض کرده و برای دیگرانی کار کرده ام که اکثریت غریب به اتفاق ماجرا را نفهمیده اند!
نفهمیده اند و نمیتوانند هم بفهمند که ویژگی بارز یک چیزی که تو خلق کرده ای چی هست و چی نیست.نمی توانند بفهمند که شعر می شود گفت در تصویر . . . می توان کلمه ها را با رنگ ها گره زد و پای پروازشان را پر داد تو آسمان چشم های آدم ها . . .
می می دانم که می شود . . . اما می ترسم که نشود
می ترسم که جنگ ها و بازی ها و ناملایمت هایش از پا درم بیاورد!
یا بازی را یاد نگیرم
یا در نیاید چیزی و از گرسنگی بمیرم
آخ خدایا چقدر کار سختی است بریدن از جایی که جریان روزمزه و یومیه اش به راه است و ساختن جریان جدید که مال خودت باشد و جریان ساز باشد . . .
خیلی سخت است اما خیلی کیف می دهد . . .
یعنی می شود؟
عایا . . .
پ.ن:
دوستانی که از این کوچه رد می شوید بی زحمت لطف کرده و برایم بنویسید عایا از استارتاپ های کوچک اطرافتان خبر دارد و عایا از برند کوچکی که می خواهد کارهای هنری تولید کند خرید می کنید و اصلا چه چیز هایی می خرید و چند و چگونه و . . . .
عوض شدم ینی؟
دیروز خیلی ناکهانی از اینجا سردر آوردم: +
آخرین پستی که آنجا هوا کرده بودم از یازده سال پیش بود، بعدش رفته بودم آن یکی وبلاگ را ساخته بودم و بعدش که بلاگفا آن یکی را خورد و فیلتر شد و فولان و بهمان این یکی را از سال 92 ساخته ام و . . .
چندیت تایی از پست هایش را خواندم، چقدر داغدار بودم و چند سال طول کشیده تا این داغ رنگ ببازد و دیگر نمیخواهم داغدار باقی بمانم
بعد در نهایت بعد از خواندن پست های بیشتر به این نتیجه رسیدم که همین شکلی که الان هستم بودم فقط چس ناله هایم بیشتر بوده انگار!
احتمالا بزرگ شدن ارتباط مستقیم داردبا کوچک شدن چس ناله!
پرنده گولو
الان بیست و چند روزه که تو بیمارستان بستریه . . . و هنوز معلوم نیست کی مرخص میشه.
لطفا برای سلامتی و تند تند خوب شدنش دعا کنید دوستای جونی . . . راه پیوند شما و من و کسی مثل گولو کلمه است، واژه ها . . . با کلمه های خودتون و از صمیم قلب برای همدیگه و برای دختر ما، خانم گولو سلامتی و تن درستی بخواین . . . 
پ.ن:
خوب شکر خدا بهبودی حاصل شد و بهتر شده بچه . . . بوس به مهربونی تون
سفرنامه آنکارا
آنکارا شهر بزرگ و خوشگلی است و می شود اوقات خوشی را در آن ساخت. کمتر از استامبول ایرانی دارد و بیشتر از خیلی جاهای دیگر ممکن است فارسی بشنوی، من با آقای دوست پسر و خواهر نازنینش رفته بودیم خانه ی خاله شان! اولا که خیلی عمیق فهمیدم وقتی میگن مگه خونه خاله است یعنی چه؟ و چقدر کیف می دهد خاله آدم کتاب خون باشد و تا ولش می کنی برود کتاب جدیدش را ورق بزند. بعدش هم پاره ای نکات را که به چشمم آمد را می نویسم تا شاید یک وقتی به در کسی بخورد!
1 - اتوبوس و مترو فرشته های نجات شماست!
برای تردد در شهر و دیدن بینهایت جای دیدنی و جذاب شهر می توانید تاکسی صدا کنید و به راحتی با دادن اسم مکان مورد نظر یا خیابان مربوطه به مقصد برسید اما باید بدانید که کرایه تاکسی رقم قابل توجهی می شود و برای تردد و رفتن به مسیر های طولانی تر رسما رقم بالایی باید پرداخت کنید اما راه حل کاربردی و قابل اسفاده ای که می توان به کار گرفت استفاده از راهنمای سیستم حمل و نقل عمومی در گوکل مپ است.
این طوری برای رسیدن به مقصد شماره اتوبوس و یا نام ایستگاه مترویی که باید رسیدن به مقصد بروید را می دانید و کافیست منتظر آمدن فولان شماره ی اتوبوس باشید و در همان ایستگاه مورد نطر که پیاده شوید با مبلغی نزدیک هفت هزار تومن برای هر نفر به مقصود دست یافته اید!
برای مسیرهای کوتاه در تاکسی باید دست کم چهل هزار تومان پرداخت کنید که غالب اوقات پول خورد را هم انعام حساب می کنند که خدا برکت تان بدهد! (در حد سه چهار هزار تومن )
2 - اگر سیم کارت ایرانسل د ارید در ترکیه و آنکارا شما یکسره در دسترس و آن کال خواهید بود و با شارژ مبلغی نزدیک بیست هزار تومان از دیتا و تماس تلفنی بهره جسته و لازم نیست سیم کارت های ترکی بخرید که دست کم 200 هزار تومان هستند و بعد از سه ماه هم از کار می افتند! البته همراه اول هم تماس و دیتا را ساپورت می کند اما قیمت دیتا مثلا برای چک کردن یک اینستاگرام خیلی بالا می شود.
3- سیمیت دو آتشه با آب پرتقال تازه بخورید!
یک میان وعده سالم و خوش مزه که همه جای شهر در نان فروشی ها و دست فروش ها به فروش میرسد یک نان گرد حلقه ای است که کنجد اندود شده و همه جایش خوب برشته است و قیمتش هر کدام یک لیر مطابق تقریبا دو هزار تومن است. آب پرتقال هایی که تازه می گیرند را بردارید چون خیلی احتمال دارد آب پرتقال تلخ نصیب تان بشود! یک بطری آب پرتقال هم می شود 6 هزار تومان.
4- برای خرید یک کیسه همراهتان داشته باشید.
طبق قانون برای جلوگیری از مصرف بی رویه پلاستیک استفاده از شاپینگ بگ و تایلکس پولی شده است و شما برای هر شاپینگ بگ یا یه به کلام آنها پوشِت باید مبلغی نزدیک 500 تومن پرداخت کنید و اگر کیسه پارچه ای سبکی در کیف تان داشته باشید هم مجهز و هم دوستدار زمین و هم مقرون به صرفه تر خرید خواهید کرد.
5- در آنکارا آنتی کبیر را ببینید.
مقبره آتا ترک بسیار بزرگ و دیدنی است و جالب آنجا بود که بر خلاف تاریخی که در مدرسه خوانده بودیم آتا ترک مردی خونخوار و مستکبر و . . . . مردم چون جان شیرین دوستش دارند و در خیلی فروشگاه ها هنوز تیشرت ها و سربندهایی با تصویرش به فروش می رود و هنوز مقبره اش برای مردم عادی به عنوان قهرمانی ملی که این مردمان را نجات داده و سطح زندگی شان را ارتقا داده مورد ستایش است.
6 - ملت هیز نیستند!
در آنکارا هم مثل بقیه ی شهر های ترکیه آزادی در انتخاب پوشش وجود دارد و انواع و اقسام پوشش را در بین زنان و مردان می شود دید، چادر و برقع و پوشیه و هیپی و لختی و . . . اما نکته ی جالب چشم های مردم بود. مردم تو چشم ها و از سر تا پایت را ورانداز نمی کردند و با نگاهی گذرا از کنارت می گذشتند . . . مردها مخصوصا
خنده دار ترین نکته اش هم این بود که بسیاری از محجبه های پاکدامن آنکار اگر گذرشان به میدان ونک بیفتد بی برو برگرد باید سوار ون گشت ارشاد بشوند و جواب پس بدهند که چرا شلوار جین تنگ با کت کوتاه تن کرده اند؟ یا چرا دامنی که پوشیده اند یک وجب بالای مچ پایشان لخت است و . . . . (یکبار با پوشش کاملا اسلامی در حال تردد در تهران بودم که زن مامور گشت ارشاد مچ دستم را گرفت که باید با ما بیایی و در جواب سوالم که چرا گفت پوشیدن دامن جرم است، حال آنکه دامنی که پوشیده بودم پایین زانو و زیرش هم جوراب شلواری ضخیم تنم بود، البته که من دستم را از دست زن بیرون کشیده و آن قدر دویدم تا از ون گشت دور شدم و . . .)
اما خوب خیلی غم انگیر بود که وقتی روسری ام از سرم افتاد هم هنوز ترسی در درونم می گفت الآن است که مامورهای گشت بیایند!
7- Outlet - Indrim
اون لت های هر برند قسمت های جذاب و مهیج هر برند است که در سایر طبقات به آن دسترسی خواهید داشت و لباس هایی است که تک سایز مانده یا کل رنگ هایش موجود نیست و البته تخفیف خوبی هم دارد.
این دریم هم معنی اش همتان تخفیف است! که روی رگال هایی می خورد که متمایز است!
8 - با خرید خودتان را خفه نکنید!
من به عنوان یک عشق خرید باید بگویم که بیخودی حول نزنید و تنها چیز هایی را در ایران پیدا نمیکنید را بخرید چون بقیه ی چیز ها در ایران با همان کیفیت و با قیمت مناسب تر پیدا میشود! در بین برند ها که قیمت هایش با عرش نشینان هم نشینی میکند و خرید کردن از آنها جا به جا کردن مرزهای سنگینی از در آمد است می شود در هر وضعیتی سراغ ال سی رفت. ال سی وای کی کی در ترکیه قیمت های بسیار مناسب تری از ایران دارد البته و بقیه برند ها را در اوت لت یا حراج های فصل بررسی کنید. از برند های نحیف و قابل دسترس دیکر به h&m و کوتون و دفکتور هست. اما با بقیه ی برند ها فقط در حراجهایشان معاشرت کنید!
9- بادی لنگوییج کارتان را راه می اندازد!
10 - چای دیشلمه، باقلوا، زیتون سیاه و گلابی های تپلو را امتحان کنید!
11- توالت های سطح شهر فرنگی هستند و مجهز به بیده هستند، بیده همان سیستم فشار آب است که آب را با فشار برای شسشو هدایت می کند اگر با آن راحت نیستید یک بسته دستمال مربوط همراه داشته باشید تا رستگار شوید.
12- در فرودگاه آنکارا می توانید دو ساعت اینترنت مجانی هدیه بگیرید! سلوآر تان را خاموش کنید با وای فای فرودگاه وارد اینترنت شوید.
13- اگه رفتید آنکارا می تونید از اون کارا هم بکنید و نایت کلاب و بار رو هم امتحان کنید فقط حواستان باشد برای رفتن به نایت کلاب ورودی های گرون تومنی بپردازید (ورودی بعضی نایت کلاب ها مجانی هستند و شروعش از 35 لیر وردی تا . . . ) پیشنهاد می دم آب جو و ش ر اب رو تو رستوران نخورید چون خیلی گرون تر سرو میشه( از وقتی خودتون از مارکت های مختلف بخرید).
14 -فیری شاپ های فرودگاه ارزون نیست! قیمت ها به یورو است! (برخلاف بعضی جاهای دیگه)
در ستایش فردیت
در میان حجم مطالب تولیدی که هر روز در شبکه های مجازی آپلود می شود، مطالب بسیار زیادی پیدا می شود که کسی حرف دل و قصد و نیت خود را در قالب جمله ای ادبی به گوش مخاطب خاص خود رسانده است.
در این قالب، فرد پابلیش کننده خود را بی توجه به مطلبی خاص و از طرفی بسیار علاقمند به شعر و ادبیات و فرهنگ نشان می دهد، از طرفی هم نویسنده را می اندازد جلو که فولانی این را نوشته و من هیچ نیت خاصی نداشتم و فقط از نوشته ی مذکور خوشم آمد.
یک جور ضایه بازی زیرجلدی غلیظی در حین ارتکاب به این ماجرا وجود دارد که آدم حالش بد میشود.
خنده دار ترین قسمت ماجرا این جاست که سال به سال کتاب و شعر و رمان دست نشر دهنده ی محترم ندیده ای و فوق فوقش خیلی بخواهد کار فرهنگی کند، سریال های فارسی وان و جم را تماشا می کند و اگر سریال های پخش خانگی را هم از یکجایی دانلود نموده و تماشا کند دیگر به مراتب عظمای ولایت رسیده است.
سوال بزرگ دیگری که در ذهنم وجود دارد این است که چطور برای یک همچین دلخوری هایی مطالب مورد نیاز که گویایی کافی داشته باشند، یافته میشود.
خیلی با خودم فکر کردم.به این نتیجه رسیدم که با کلید واژه های مورد نظر گوگل را می تکانند! در این اثنا به چند کلید واژه ی مربوط فکر کردم که چطور باید باشد:
شعر - محبت - بیا بگو غلط کردم - من هنوز منتظرتم - حافظ
نثر - عشق - اگه نیای میرم سراغ یکی دیگه - تا آخر هفته وقت داری
شعر - رابطه - اگر نمی خوای بیای بگو من برم سراغ اون یکی
جمله قصار - اون یکی خیلی هم پولداره اما من ته دلم تور و دوست دارم - زود بیا - عشقول
فلسفه - من که می دونم آخرش میای اما خیلی بیشعوری که اینقد منو دق می دی - وفا - فلسفه مدرن
شعر - اصلا می خوام سر به تنت نباشه - نه - غلط کردم - گه خوردم فقط بیا
نثر - من نمی رم با هیچکی - آخرهفته م هم خالیه - منتظرم - برنامه کنیم ها - عشق -اندیشه
جمله قصار - چشمتو بگیره این همه محبتی که به تو کردم - بی چشم و رو - نمک به حروم - خاک تو سرت
تکه ای از کتاب - با من نباشی برو بمیر - من برات زحمت کشیدم بزرگت کردم حالا بری سراغ کی - آقت می کنم - حرومت باشه
شاید خنده دار باشه اما من بین این سیصد چهارصد تا آدمی که تو شبکه های مجازی می شناسم و دارمشان روزی چند تا از این پست ها و استوری ها می یبنم و میخواستم اینجا بگویم به خدا ما می فهمیم. می فهمیم که امروز قهر و بعدظهر منت کشی و فردا آشتی و پسفردا دوباره دعوایتان شده است.در واقع این جور که شما روی بلاهت انبوه مخاطبین حساب می کنید نیست، بلکه شما خود را ملعبه و مایه ی سرگرمی و پوزخند جماعتی می کنید چون برعکس تصور شما این جماعت مشنگ نیستند و مشنگ خودتان هستید که یاد نگرفته اید روک و راست حرفتان را بزنید و با ایما و اشاره و در و دیوار و قطعه ادبی و گرافیتی ودیوار نوشت و شاعر مدرن و غیره خواسته و نیازتان را به غیر متعارف ترین حالت ممکن به گوش مخاطب خاص تان برسانید.
حالا که تا اینجای قصه را گفتم خوب است یک مثال هم بزنم که کنه مطلب را برسانم. در حالی که با ناباوری کامل مطالب خاص و با مخاطب خاص خانوم فولان پابلیش می شد ، دوست پسر جفا پیشه هم با استفاده از همین رویه به پست ها با گذاشتن شعری آن چونانی جواب لازم و کافی داد!
حالا سوال من این است، یعنی این دو تا که کنار هم قرار می گیرند فقط سوت می زنند؟ یعنی تو چشم هم نگاه می کنند اما دل هایشان این قدر دور است؟ کنار هم نمی توانند حرف بزنند؟ شاید باید در آن فاصله ی نزدیک هم سرچ کنند و دلخوری هایشان را در قالب شعر و فال و قصده و جمله قصار به سمع و نظر هم برسانند
مثلا وقتی تو بغل همدیگر آرمیده اند باید از این کلید واژه ها استفاده کنند:
شعر - چه طوری بگم دوست دارم - چه طوری بگم غلط کردم - نرو - تو رو خدا نرو
جمله قصار - ببین من دوستت دارم و با عنتر بازیات می سازم اما پا رو دمبم نزار - دمبم یک متر و نیمه و مختصاتش تا فولان نقطه است -
فلسفه - وقتی از قهر و کدورت حرف میزنیم از چی حرف میزنیم؟
جمله بزرگان - دوست پسری که رفت باید برود اصلا به درک - با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن - آداب
حرف زدن کیمیا است.
شفافیت کیمیا است!
دوستی، رفاقت ، پارتنرشیپ، همسریت، فرزند والدینی، خاله خواهرزادگی . . . تو رو خدا وارد این بازی های سخت نشید و خیلی شفاف و مشتاق از دلتان حرف بزنید. آدم باید دلش و خودش را خوب بشناسد و بداند چی تَـــه دلش می خواهد. این طوری می فهمید که دلتان الصلا چیز بدی نمی گوید و خواسته اش هم ناروا نیست و فقط باید پیامش را به مخاطب خاص یا خیل مخاطب های غیر خاص برسانید و آن وقت منتظر فیدبک مناسب بنشینید.
آخر اگه با شعری از حکیم عمر خیام یا پابلو نرودا شاعر شیلیایی یا . . . دل دارت برایت جان بدهد چه سود؟
پس داستان تو را کی می سراید؟
در راستای پیوند های تازه
بعد از هزار سال آمدم لینک های چولوسیده که مال صد سال پیش بود را پاک کردم و دانه دانه وبلاگ های جدید که هنوز می نویسند را لینکاندم . . . و خوشحالم که این جا هنوز سو سوی چراغی دارد
وبلاگ های خوشکل تون رو که تازه یافتید یا یواشکی واس خودتون نگه داشتین و می خونین به منم معرفی کنین
آخ جون میشم این جوری
29 مهر ماه 1395
آخر مهر ماه امسال می شود سه سال که از درگذشت پدرم می گذرد . . .
زمان چیز عجیبی است، بسیار عجیب. مثل محلول غلیظی از شکلات است که هم، سیال هست و هم نیست. هر آن می توانی چرخی بزنی و در یک جایش باشی، شب موقع خواب، در چهارده سالگی و در خانه ی درکه غرق در خوشبختی ها و حماقت ها و دم صبح پرستار روزهای بیماری و کدورت پدر در ست.
چشم هایم را می بندم و روز آخر و ساعت آخر و لحظه آخر و نگاه آخرش را تصور میکنم.
حقیقت این است که به خیال من، بابا زنده است. شب ها در خواب کاملا زنده است و مرگ برایش مثل شوخی است، در خیال های گاه و بی گاه من که یادش می افتم و عکس ها و فیلم هایش را تماشا میکنم، به تمام قد زنده است. حتا وقتی به مرگش فکر میکنم هم زنده است.وقتی به لحظه های آخر فکر می کنم هم حتا!
انگار مرگ هم جزیی از زندگی مان است، مرگ هم عینا، زنده بودن است اما حالت دیگری است که شاید زیاد ملموس و قابل درک نیست.
دلم می خواهد امسال برای سال روز رفتنش کاری کنم . . . زیرا که به یقین بابا بزرگترین آدم زندگی من بوده و هست. حتا می توانم ادعا کنم که اعتبار و قدر و توانش بیشتر از این ها و خداوندگار بی همتای زندگی ام بوده است ( بعد از خواندن کتاب جز از کل کمی جرأت پیدا کرده ام که در این باب حرف بزنم.)
هزاران بار خواب مرگ و بیماری بابا را دیده ام، صد ها بار در خواب گریسته ام و شیون کرده ام و از نگرانی و ترس و اضطراب حاصل از این خواب، از جا پریده ام و حالا هنوز بعد از چند سال که از نبودنش سپری می شود هنوز هم گه گداری این خواب ها را می بینم.
پدرم برایم مرکز جهان بود و در کودکی ایمان داشتم که قهرمان بزرگی است و اگر روزی بمیرد در تلوزیون و شهر و همه جای دنیا خبرش می پیچد و همه برایش عزاداری می کنند و در فقدان این ابر مرد، این اسطوره جهان خون خواهد گریست.
بابا همه راه های دنیای من را عوض کرد اگر او نبود شاید همه چیز طور دیگری رقم می خورد و من آدم دیگری می شدم.
حالا هم تحت سیطره و نفوذش جرأت نمی کنم که حتا فکر کنم که اگر تاثیر بابا نبود من چگونه آدمی می شدم؟
حساب کتاب هایش را برای داشتن خانواده اش کرده بود. دو تا دختر می خواست و دو تا پسر. دو تا دخترش پشت هم آمدند و یکی از پسرها هم آمد و . . . و من! من آن خائن عوضی ای بودم که همه محسباتش را با خاک یکسان کردم و نشدم مرتضی . . . مرتضی که بر وزن اسم برادرم خوب می چرخید و همه اسم های بچه هایش یک نظم "میم" داری داشتند اما من چی؟ چرا همه چیز آن طور که قرار بود پیش برود، نرفت؟ این طوری شد که فرزند آخر پدرم دختری بود، که نام نداشت، در واقع کسی برایش نامی آماده نکرده بود!
خواهر بزرگترم آمد و خودش را مثل گربه ی ملوسی به پر و پاچه های پدرمالاند که بیا اسمش را بگزاریم پروانه و پدر هم قبول کرد ( بعد ها برایم تعریف کرد به خیال اینکه بزرگ شوم و پرواز کنم و سوارم بشود این اسم را انتخاب کرده)
و این طوری شد که من با حجمی از انرژی برای ثابت کردن خود و ادعای برابری دختر و پسر بعدش زن و مرد و بعدش خواهر و برادر زاده شدم چون از همان روز اول میخواستم به پدرم ثابت کنم دختر و پسر فرقی ندارد و من اگر چه دختر شده ام و خانواده را از ریخت انداخته ام و همه چیز آن شکلی که خواستی نشده، اما ثابت می کنم که داری اشتباه میکنی و دختری می شوم که از پسرت بهتر باشم و . . .
ای امان . . . کسی باورش می شود که من وقتی می دیدم که برادرم درس نمی خواند و برای مشق نوشتن نک و نال دارد، من که تازه وارد مدرسه و کلاس اول شده بودم چند صفحه چند صفحه اضافه بر سازمان مشق می نوشتم؟
و تمام سال های مدرسه رفتن را شاگرد اول یا دوم و یا سوم بودم؟ بعدتر دیوارهای رقابت از خانواده ی خودم به خانواده ی عمویم نیز تعمیم پیدا کرد و وقتی می دیدم پسرعمو یم را که ریاضی خوانده را چه جوری حلوا حلوا می کنند بی معطلی برای دبیرستان رشته ریاضی را انتخاب کردم و هیچ محل ندادم که خودم چه چیزی را بیشتر دوست دارم و رویای نقاش شدن را به تمامی کنار گذاشتم و به تمام قد خیانت کردم، به خودم!
فیزیک یک را بیست شدم! بیست گرفتن از یک همچین درسی اصلا مهم نیست، مهم منی بودم که فکر و استعداد و توان و اشتیاق و دغدغه ام جای دیگری بوده که چقدر می توانستم گم شده باشم و چقدر می توانستم تلاش کرده باشم که بابا . . . من رو ببین! من خوبم! من ریاضی خوندم! من بیست گرفتم ! من فولان کردم! بهمان کردم! اما نه . . . جواب نمی داد.او نمی دید! راضی نمیشد که ممکن است هیچ دختری مثل پسرش باشد! چه برسد به بهتر!
من یک تنه ، یک الف بچه بودم و یک لا قبا و ناتوان و نحیف برای تغییر باورهای کهن الگویی ذهن بابا که پسر نامم را زنده نگه خواهد داشت و دختر مال مردم است و من اگر نام نصف مردم شهر را هم عوض می کردم باز باور های هزاران ساله اش تغییری نمی کرد!
بابای من هم مثل خیلی باباهای دیگر بود و تارگی ها فهمیده ام که با گذشت این سی و پنج سال هنوز هم تفکر غالبی که بابا را با مجاب می کرد این جوری فکر کند همچنان جریان دارد و هنوز هم خیلی ها برای بچه دار شدن فقط پسر می خواهند و هنوز هم پسرها از اول یک طوری مورد مدح و ستایش و قربان صدقه بوده اند که انگار تخم دو زرده کرده اند!
دو دول طلایی آن ها مایه مباهات فامیل است و می شود تهش را نخ انداخت و مثل گردن بندی برای فخر فروختن آویزان گردنت کنی و آن را تو چشم ملت فرو کنی،
حالا گزارش مردم آلت پرست هندو و معابد عجیب غریبشان را که پخش کنی خیلی ها حیرت می کنند که واحیرتا و عجب ملتی که در جهل و نادانی مرکب به سر می برند و برایشان لابد دلسوزی هم می کنند اما زهی خیال باطل! همین جا و در همین مرز و بوم هنوز باورهای این چنین دیرینه سنگی حاکم است و دارد دهن جماعتی را سرویس می کند و دختر مردم می رود خودش را در آتش می سوزاند که بابا!!! مرا ببین! ( #دخترآبی)
نمی خواستم بحث به بیراهه بکشد اما این قصه سر دراز دارد و آن قدر به همه جای زندگی ام وصل است که ریشه ی بسیاری از جریانات حاکم زندگی هر روزه ام را میسازد.
بابا، من نمی دانم که دوستت دارم یا ازت متنفرم. نمی دانم که عاشقت هستم یا نه! نمی دانم که اسمش را محبت بگذارم یا آزار و اذیت . . . اما تو آن تک ستاره ی پر سو و درخشان زندگی ام هستی که همه چیز و همه جا و همه کار را برای نگاه تو انجام داده ام. اگر درس خوانده ام، اگر ازدواج کردم اگر خانه خریدم اگر پس انداز کرده ام، سیگاری نشدم، آن جور و این جور و آن مدل و این مدلی نشده ام و شده ام همه و همه اش برای همین نگاه بود.
حالا میخواهم طلسمت را زمین بگذارم بابا
می خواهم خودم باشم!
خود، خود، خودم. میخواهم بدون این اضافه کاری که سی و چند سال به دوش کشیده ام تو را ببینم و دوستت بدارم. می خواهم برای همه ندیده شدن ها و تایید ندادن هایت تو را ببخشم. تو مرد خوب و مهربانی بودی که باورهای سنتی جامعه و پدر مادر و خانواده ات را داشتی! تو با من پدرکشتگی نداشتی بابا، تو فقط یک آدم معمولی بودی که می خواست به برادر ها و خواهرش بگوید جنسم جور است و نامش پس از او توسط چندین و چند نوه ی پسری که از طریق پسر هایی که نام فامیل ما را یدک میکشیدند پخش شود و تو مثل گیاه اشک اژدها که همیشه برای معرفی اش می گویم بینهایت برون گراست و میل به بقا دارد ، پخش شوی و گونه ای باشی که ژن هایش باقی می ماند. . .
بابا
زندگی جور دیگری است، یا شاید باید بگویم من آن را شکل دیگری می بینم. زندگی را به معنای وسیع شدن و گسترده گی می بینم که از طریق بچه پس انداختن اتفاق نمی افتد. به تمامیت رسیدن و بی نیاز شدن را در حال خوش و تجربه و دیگر خواهی و مهربانی و عشق دادن بدون چشم داشت میبینم و حس می کنم این تنها راهی است که دنیا جای بهتری برای آدم ها باشد.
هیچ مهم نیست که از آدم های نسل های بعد، از من یا تو ژن و اسپرم و نام و فامیلی ای، باشد یا نباشد! آدم ها همه شان به هم متصل هستند . . .
مثل زمین گذاشتن بار سنگینی که سالیان زیادی است روی دوشم بوده است، مثل سپری که بعد از پایان جنگ کناری می گذاری، مثل بند پوتینی که بعد از جنگ باز می کنی و پاهای چروکیده ات را زمین می گذاری . . .
این جوری دوستت دارم بابا
فقط لطفا دیگر در خواب هایم نمیر . . .
در ستایش دیوانگی
یک تم حکیم طوری ای داشتم قدیم تر ها که این جوری بود وقتی می دانستم کسی دارد اشتباه می کند و یا حتا کارش به تمامی درست نیست یک غر ریزی می زدم و هر جوری شده مراتب نارضایم را اعلام می کردم. خیلی هم مسر بودم و در شرح وظایف انسانی خود می دیدم که در راستای درست زندگی کردن و درست بزرگ شدن و درست رابطه داشتن و درست . . . فولان و بهمان از هرگونه خبط و خطایی به دور باشم تا کمتر بلغظد پایم . خوب این جور فکر کردن و زندگی کردن آدم را یک جوری سفت و سخت می کند
وقتی تلاش میکنی تا همیشه بهترین عملکردت را داشته باشی
همیشه بهترین و منطقی ترین عکس العمل رو داشته باشی
همیشه منطقی ترین تصمیم را بگیری
و همیشه . . .
آسیبی که این نگاه میدهد یکی این است که در سایرینی که با حفظ این چهارچوب های منطقی عکس العمل ندارند با دیده حقارت و تحقیر می نگری و آن دیگری ها را احمق می پنداری و چقدر هم حرص می خوری که چرا فولانی دارد همچین بلاهتی را مرتکب می شود؟ چرا دارد به این وضوح اشتباه می کند؟ چرا گوش نمی دهد که بفهمد؟
خوب حقیقت این است که این طوری و با حفظ این چهارچوب های کوفتی هیچ خوش نمی گذرد!
هیچ چیزی نمک ندارد! هیچ جوری کیف نمی دهد! هیچ اتفاق تازه ای رخ نمی دهد! هیچ راه تازه ای باز نمی شود و . . . .
اصلا به وضوح و روشنی دیوانگی یکی از نیاز های آد م است تا در جامعه ی بشری زندگی شیرینی داشته باشد و برود و بیاید و مهمانی بدهد و معاشرت کند و در میان هم نوعانش دوست داشتنی و خواستنی و خوشحال باشد
زندگی با دیوانگی قشنگ تر است اصلا!
این پست را بعد از خواندن این کتاب نوشتم و توصیه اش می کنم برای خوندن
آخه دلگرم کننده تر از این داریم مگه؟
- : سلام، خوبین؟ من به مشورت شما نیاز دارم.میشه حرف بزنیم؟
+: البته . . . همیشه هستم!
حتا با سس اضافه
- بهش می گم ده بار بگو دوستت دارم!
+ :دوستت دارمدوستت دارمدوستت دارمدوستت دارم....
- حالا یه طرز خیلی ویژه بگو دوست دارم!
+ : دوست دارم با قارچ و پنیر !
روز نوشت
با یک حجم خواب آلودگی (ساعت 3صبح خوابیدم) و اراده ای در هم شکسته (هزار بار تصیم گرفتم نخورم و باز می خروم) و تصمصم هایی پرپر شده غرولند کنان و ناراضی از همه چیز ملولم.
گلدان گلی را که تازه گی ها زیاد دیده ام که با مخمل و چسب اندود م یکنند و به خریدار بنده خدایی که چشم هایی گرد شده که این دیگر چه جور گیاهی است می گویند که خوب این گیاه طبیعی است! و بعد که برای گیاه طبیعی و عجیب غریبش خوب بازار گرمی کرد و فروخت گیاه بیچاره می رود تو دوران نقاحت و بعدش هم جان به جان آفرین تسلیم میکند.
انگار کن در یک سیاهی محض نه نور باشد و نه هوا گیر افتاده باشی و آن تو از استمرار این شرایط می میری . . . امروز دیدم گلدان بیچاره اگر چه سعی کرده بودم مخمل و چسب روی برگ هایش را بکنم اما اوضاعش خوب نیست و همه برگ هایش هم ریخته غصه خوردم . . .
با مشورت معلم یوگا قرار شده یک روز در هفته را خام گیاه خواری کنم و از قضا آن روز همین شنبه است که دیروز در تعطیلات آخر هفته شکم چرانی مفصلی نموده ام. نمی دانم چقدر ممکن است تاثیر داشته باشد اما حال و حس خوبی می دهد .
از طرفی هم که من عاشق سینه چاک میوه ام و میوه و سبزی خوردن در طول روز برایم آزار دهنده نیست و می تواند خوشحالم هم بکند مخصوصا که یک روز است . راستی سفارش کرد بادام و فندق خام هم در طول روز بخورم . . .
میخواستم راجع به سیب بنویسم.
مثل برنج می ماند و بودنش در خانه خیال جمعی می دهد و واجب و الزامی هم به نظر می رسد، اصلا بین میوه ها سیب آنی است که باید باهاش ازدواج کرد، امن و سالم و قابل اطمیمنان و با انعطاف پذیری بالایی که میشود بسیاری چیز های خوش مزه باهاش درست کرد.
خوب وقت نکذاشته ام والا سوره ای در باب سیب هم نازل می کردم از بس که کرامات و معجزه دارد .
صبح شنبه ی سنگینی است و نمی دانم چرا این حجم سنگینی روی دوشم مانده است . . .
صبح بخیر
و سلام خورشید!