گوانتانامو

یه قانونی هست که میگه به ما که رسید وارسید! حالا بعد از گذشت دو سه ماه از آمدن من به دفتر جدید شاهد سیل تغییرات و تحولات گوناگون و ناخوشایند هستم که هرروز فشار و خفقان بیشتری را تولید میکند!

تلفن قطع است، نه می توانی زنگ بزنی و نه هم کسی می تواند زنگ بزند

ایمیل و جیمیل و سایر سایت های این چنینی فیلتر شده

یو اس پی های سیستم بسته شده 

تازه خبر رسیده قرار است شنبه اینترنت کمپلت قطع شود(خدا کند شایعه باشد)

آن وقت میگه خوب ادرس دقیق شرکتتونو بده اتفاقی افتاد بیام جنازه رو تحویل بگیرم!

من: 

:0

جن های ماست خور خونه مـــــــــــا

نکه عادت نکرده باشم ها ، تو دهنم نمیچرخد ضمیر وحده به کار ببرم برای خانه! 

میگویم خونه، ماست و  . . . نداریـــــــــــــــــــــــم!!! باید برم بخرم

میگه تو و جن های خونتون دیگه؟ 

میگم اره یه چندتایی هستن!

میگه همه هم شون ماست خورن؟

من: :/

تولدت مبارک مهربانم

آنقدر از تو نوشتم  

که همه وبلاگستان عاشقت شدند . . .

از نوزادی به نوزاد دیگر

خواهرک توت فرنگی خودمان، همان که نوزادش تازه شش ماهه شده ها . .  همان

لباس های تنگ شده و بلا استفاده ی مهشی خانوم ها دختر گل ها را جمع کرده گذاشته برای این ابدارچی مان که تازه دخترش به دنیا امده ، لباس هایی که کلا شش ماه هم استفاده نشده و به سبب تغییرات سایز نوزاد همیشه کمترین زمان بهره وری را دارند اما خوب به هر حال بودنشان واجب است و باید کلی برایشان هزینه کنی

بعضی کارها شاید کوچک باشند اما . . .

اما من امروز عمق شادی را در گودخانه ی چشم های پدری که با دست های پر به خانه می رفت، دیدم

کاش ادم ها بیشتر هواسشان به هم بود

دنیا جای قشنگ تری میشد برای زندگی