از جنس دلشوره

نمی دانم اسمش چیست؟ اما جنسش را خوب بلدم و کیفیتش را با همه وجود چشیده ام! 

چیزی شبیه بیماری است 

مفهومی که مایه آزار و رنج آدم میشود. 

در توضیحش این طور می توانم بکویم که: هروقت و هر وقت همه چیز خوب و آرام پیش می رود، انتظار خراب شدن موقعیت مزبور  را دارم. وقتی که حالم خوب است و خوشحالم و شانس و خوش بیاری از در و دیوار سرک می کشد، اندوهی در دلم جوانه می زند و مثل لوبیای سحر آمیز ناگهان در چشم بر هم زدنی قد می کشد و بزرگ میشود. آنقدر بزرگ که حتا ممکن است بترساندم. ترسی که می گوید الان است که همه چیز خراب شود!

الان است که فاجعه ای رخ بدهد! الان است که بفهمی همه ی این حال خوش و خوشحالی کاذب بوده و چیزی کم بوده یا نبوده یا اشتباهی بوده که این جور خیال کرده ای نبوده. وقتی خوشحالم و میخندم نگرانی اینکه فردا قصه ای کوک بشود و برای همه ی این خنده ها و مورد سین جیم و حساب کتاب قرار بگیرم آزارم می دهد!

دقیقا چیزی شبیه یک بیماری است.

انگار منتظرم برای همه ی خوشی ها مورد انتقام قرار بگیرم ! هر بساط خوشحال کننده ای به زودی برچیده خواهد شد! 

و جالب اینکه شرایط معکوسش هم صادق است، که اگر در شرایط خوشحال نکننده و بعضا سختی هستم خیال می کنم این جا امن است! یعنی اتفاق بدی انتطارم را نمی کشد!

اوضاع وخیم است

کاتالوگ جنرال مانده روی دوشم. از آن ور بنرهای متحرک خبر آنلاین و از این ور هم پیگیری چاپ فولدر و کوفت و ارسال لوگو با فولان فرمت برای آقای عین

نه اصلا نه موضوع آقای مدیر اجرایی دفتر مجله است که باید برایش پاکن نمادین بزنم

نه سایز کردن فایل منطبق با تیغ ارسالی از فولان چاپ خانه

نه من حالم یک طور خطر ناکی است!

یک طوری انگار در آن سکانس گریه دار قسمت بیست و هفتم جایی بین شهرزاد و فرهاد و قباد گیر رکده ام و آن حال بینهایت خراب مثل قهوه جوش قول می زند و می آید بالا و مثل میکسر هم می خورد می رود پایین و قول قول می زند و طوفان کاترینا می شود و قلبم کنده می شود 

انگار عروسکی باشد که خیاطش جای لب هایش دو تا کوک درشت زده باشد! 

عصری کلاس دارم

کلاس داشتن خوب است

همیشه داشتن جایی که باید به انجا برسی و بروی حالت بهتر شود خوب است. دلم از خودش خجالت می کشد. چه خودخواهانه است . . . 

برای من و دلم دعا کنید . . .

شوره بسته همه ی گوشه هایش