نمی دونم چی به بچه م بگم . . .

داشتم با خمیر کاغذ و مجسمه هایی که نصفه کاره مانده بودند سر و کله می زدم و چیزکی به یکی شان اضافه و از آن یکی کم می کردم. تلفن خانه زنگ خورد. اصولا  وقتی تلفن خانه صدا کند به دو معناست. یا از طبقه پایین و حاج خانوم است (جدیدا فهمیده ام بنده خدا هیچ خوشش نمی آید این طوری صدایش کنم و خانوم " ز"  بیشتر خوشحالش میکند  و قشنگ ترم هست) یا هم امیر (آقای دوست پسر ) و بقیه کسانی که ممکن است در طول روز با هم حرف بزنیم قطعا  به موبایلم زنگ می زنند.

تلفن را برداشتم و حجم مطالبه گری و صداقت پشت گوشی شوکه ام کرد.آن ور خط پیرزن مستاصل و صاف و ساده ای بود که صادقانه می پرسید حالا من باید چه کار کنم؟ پسرم از من پرسیده که چه کار کنم و من نمی دانستم چی جوابش را بدهم

اصلا نگفت که شما کی هستی و یا من کی هستم و چی  و کی و برای چی زنگ زده ام. فقط بدون لحظه ای فوت وقت مساله ای را که مضطربش کرده بود تعریف کرد و گفت من نمیدانم باید چه کار کنم و من زبانم نچرخید بگویم خانوم کی را گرفته ای؟ و اشتباه است . . . فقط سعی کردم با او همدلی کنم و بهترین راه حلی که به ذهنم می رسد را برایش شرح و توضیح بدم.

بعد از حدود نیم ساعتی که حرف زدیم و تقریبا آرام شد بدون هیچ کلمه ی اضافه ی دیگری خداحافظی و قطع کرد و رفت پی کارش.

تقریبا مثل تو فیلم ها بود و در تمام مدتی که داشتیم حرف می زدیم به خودم می گفتم باید بگویم خانم اشتباهی این شماره را گرفته ای اما نگفتم و جایش با هم حرف زدیم و تا توانستم التیامش دادم و سعی کردم برای رویارویی بهتر با مساله ای که نگرانش کرده بود تشویقش کنم

وقتی تلفن را قطع کرد بسیار زیاد شوکه و مبهوت بودم و نمی دانستم چطور همچین اتفاقی افتاده!

بعد با خودم فکر کردم کاش سیستمی وجود داشت که همین طور به یک شماره ای زنگ می زدی و بدون اینکه هیچ کدام از طرفین آن دیگری را بشناسد و یا بخواهد که بشناسد حرف بزنند و خود را سبک کنند.

حال خیلی هایمان بد است

بقیه هایی که خیال می کنند خوب هستند هم یک روزی شاید بالاخره متوجه بشونو که چطور شست و شوی مغری همه چیزشان را قراردادی  منوط به اتفاقاتی که در آن دخیل نیستند می کند. پس بیاین هم دیگه رو التیام بدیم

مثل سگا که هم رو می لیسن تا حال اون یکی خوب شه. بیاین همدگه رو گوش بدیم . . .