هفته ای یکبار افاقه میکند . . .

چند وقتی بود که نگران بودم

حس می کردم نمی توانم گریه کنم. گریه که بود اما کیفیت اشک های درشت و غلطان و سوزان و شور و بعدش بند آمدن دماغ و  . . . کم رنگ شده بود

دیشب اما فهمیدم که همه چیز سر جای خودش باقی مانده

در ارتفاع سیصد متری از سطح زمین در یکی از توالت های سکوی دید باز برج میلاد سرم را گذاشتم روی در و زار زار گریه کردم ...

و جالب آن بود که از خودم و اشک هایی که تند تند می آمدند خوشحال بودم

انگار رسوبی چیزی جایی گیر کرده باشد 

یکبار قدیم تر ها نوشته بودم کاری که چند قطره اشک با دلت میکند، جوهر نمک با چاه توالت نمی کند . . .

اگر چه تشبیه دلنشینی نیست

اما صحت دارد

اشک مثل باران می ماند

و آنچه از رستنی ها که با باریدنش ریشه می دوانند جز برکت نیست . . .