خانه امید

بچه که بودم گاه گداری  پیش می آمد که مادرم در تعارفات مرسوم ب زبان بیاورد که خانه امید ماست!

به نظرم تعارف بی مزه و بی معنی ای بود تا این روز ها . . .

این روزها که هر بار از این چهار راه رد میشوم سر راست میگنم و دنبال چراغ روشن خانه ای میگردم که سالهاست خانه ی من هم بوده 

خانه ی امیدم!

و همیشه و هر جا و هر موقعیتی می دانستم که درهایش به رویم باز است

حالا قرار است چراغ های این خانه که چراغ ایوانش که تنها چراغ روشن کل ساختمان است و برچسب های پشت شیشه ی اتاق پسرکش که از آن فاصله هم قابل تشخیص است و رنگ پرده ی های اتاق خوابش . . .

حالا قرار است چراغ های این خانه خاموش شود 

این خانه ی مهربان و بی تکلف و صمیمی که از ابتدا آغوش گشوده بود

حالا قرار است این خانه که هر روز حد اقل یکبار از تیررس نگاهم میگذرد مال یک آدم دیگر بشود و آخرین روزها و آخرین شب ها را میزبان صاحب خانه ی مهربانش است

خانم خانه دارد با تتمه ی گوشت و مرغی که مثل غنایم جنگی از زیر لواشک های فریزر پیدا کرده رنگ به رنگ غذا درست میکند و دانه دانه اعلام میکند:عدس تمام شد

رب تمام شد

آخرین دانه ی پیاز

...

من هم وسط بستن صفحه های مجله یواشکی تند تند پست می نویسم 

حالا قرار است یک جای دیگر

یک جای دیگر چراغی زیر یک سقف دیگر روشن شود که خانه ی من هم خواهد بود

خانه ی امیدم . . .