یک ادراک شیرین

گاهی می خواهم به خاک بیفتم و التماس کنم

امروز آنقدر شکسته و غصه دار هستم که این کار به راحتی از دستم بر می آید

از دیروز که بهار از پله ها سرخورد و افتاد و استخوان لگنش دچار شکستگی شد و با امبولانس اورژانس عازم بیمارستان شدیم و یک تنه شاهد بینهایت دردی بودم که به جانش می دوید و هیچ کاری، هیچ کاری از دستم بر نمی آمد

بیمارستان مزخرف با سردر زرد نارنجی در خیابان های ولنجک که هشت سال پیش داغ مادرم را با پاره کردن عروق خونی حاصل از سیروز کبد چندماهی جلو انداخت و هیچ کس حتا حاضر نشد حتا درباره کل ماجرا بحث کند و مسئولیت قبول کند وقتی جوجه دکترهای مدعی با کارد و ابزار سلاخی و صاحب حق برای تزریق و نمونه گیری های رنگ به رنگ جولان می دهند،  این وسط چندتا رگ اضافی هم پاره شود یا نشود که عیبی ندارد

خون ریزی حاصل از رگ گرفتن و آنژیو بند بیاید یا نه که فرقی نمی کند

بهار که دارد درد میشکد را نگاه میکنم

آن وقت پرده های اینجا آبی بود

با پتوهای آبی راه راه پلنگی خیلی زشت

که از دیر و دیوارش عفونت و چرک می بارید و از آسمانش نفرت چکه می کرد

دیروز اما پرده ها نارنجی شده بود

در و دیوار ها را با سنگ نفیس برزیلی روکش کرده بودند و سقف ها را با کامپوزیت های متخلل پوشانده بودند

اما آدم ها همان ها بودند

همان جنس برخورد

همان جوجه پزشک های مدعی 

همان بی محلی ها

همان بیچارگی در بیمارستان که حاضری لای مشت هر بهیار و کمکی و خدماتی اسکناس بچپانی که کمی هوایت را داشته باشند که دو زار از این وانفسا نجات پیدا کنی

این طوفان بی وقفه ی بی امانی که بیماری  . . .

که درد داری

و اینجا بیمارستان دولتی است

و همه چیز وقتی اسم دولت رویش می آید نازل ترین و فجیع ترین حالت ممکن را دارد

کم مانده بود با مامور اورژانس دست به یقه شوم که عاقا!!! نرو فولان بیمارستان ولی رفت

حالا بعد از گذشت یک روز و اندی از بستری بودنش تو همان اورژانس کوفتی هنوز هیچ تشخیصی نداده اند و هنوز بهار با هر معاینه ی هر پزشک و نیمچه پزشکی نعره میزند و می پیچد

دلم می گیرد

خیلی، به اندازه سالیان گذشته که تنهایی سپری شده، به اندازه هفت سال بی کسی و بی مهربانی

بعد می خواهم برای همه ی این ادم ها توضیح بدم که کارشان به خاطر همین چیزهاست که خیلی سخت است، به خاطر همن درک ژرفناک است که سختی کار میگیرند

که اورژانس یعنی همین

یعنی اگر یک ساعت دیرتر بیای دیگر هیچ وقت نباید بیایی

که اینکه کسی شلوغ کاری راه نی اندازد به معنی سالم بودنش نیست

آخرش هم به خودم فحش میدهم

همه اش به خاطر همان مامور اورژانس بود

که سرخر را کج کرد و رفت طرف ولنجک

والا آنقدر جاها هست

آنقدر جاها بود که برایت کرنش کنند و به دادت برسند و تحمل دردت برایشان ناگوار بشود و نه ابزار کار

حالم غصه دارد

و هنوز خشکم زده از ترس چشم های بهار که درد میکشید