ده سال پیش در چنین روزی

ده سال پیش ، یعنی در چهاردهم دی ماه 1382 وقتی که پروانه دانشجوی ترم اول گرافیک از دانشگاه هنر و معماری بود، وقتی یک پوشه ی بزرگ از کارهای آنالیز طراحی اش را زیر بغل زده و داشت میرفت که سر کلاس زبان پیش شرکت کند دل از جوان یکلا قبایی برد که بعدتر ها به واسطه ی اعتقاداتش با همین فقره ی بی وجود سر سفره ی عقد هم نشست

اعتقاداتی مبنی بر اینکه عشق اول باید همان عشق آخر زندگی باشد و تا قبل از آن با هیچ موجود ذکور دیگری حتا یک قرار ملاقات هم نگذاشته بود،این طوری شد که در قرار اول دل داد و قرار دوم هم شد شروع فصل شاعری

نگاه میکنم و میبینم چقدر همه چیز کودکانه بود آن وقت ها، همه چیز شدنی بود و دنیا هنوز آن روی سگش را نشانم نداده بود که باور کنم جواب خوبی را همیشه با خوبی نمی دهند!

که حال خوشت هر چقدر هم خوب باشد کفاف نمی دهد در برابر قوم عجوج و مجوجی که به همه چیز ایراد وارد میکنند

حرصم میگرد که چقدر نابینا بوده ام و خودم را به ندیدن زده ام

 ماه های فراوانی را به نام چهارده دی و سالگرد آشنایی جشن گرفتند و هدیه دادند 

اگر دو سیر شعور داشت همان سال اول که هدیه ی سالگرد آشنایی من کیف پول آن چونانی خریدم و یک جای خالی جای هدیه دریافت کردم میفهمیدم یک پای این معامله می لنگد  

یا هزار و یک نشانه ی دیگر که فریاد می زد که چشم هایت را باز کن!

اما خوب همیشه ادم ها دلایل زیادی برای دروغ گفتن به خودشان پیدا میکنند و وقتی یک دروغ را خودت باور کنی شک نکن دیگران هم باورش میکنند

من هم مثل خیلی از دخترهای خنگول روزگار به دو کلام عاشقانه های عنصر نامبرده دل خوش نموده بودم و در هر شرایطی و در هر پرت گاهی که عنقریب پایان رابطه را به انتظار نشسته بود کمی از آن دریای بی وسعت دروغ ها خرج میکردم و جابه جا ثابت میکردم که اگر الان در این شرایط این اتفاق افتاده قبلا فولان اتفاق افتاده و کسی که همچین کاری کرده همچون کاری را نمیکند و  . . . 

خلاصه 

کعنهو مخمل! بود پشت گوش هایم 

عشق های تلویزونی هم باورم از زندگی بود و حالا گاهی دلم می خواهد برم ستاره های کم سو و بی جانی که این باور را از زندگی و عشق و زن به من نوعی داده بودند برای همیشه خاموش کنم  

خودم هم خنده ام میگرد 

البته زیاد هم خنده دار نیست. دخترکی نوزده ساله با بینهایات احساسات لطیف و بینهایت اعتماد و اطمینان به دنیا که همه چیز شدنی است  . . . اما دنیا به من هم مثل خیلی های دیگر ثابت کرد که همه چیز شدنی نیست 

جواب خوبی خوبی نیست

بعد ترسم میگیرد

نکند فردایی هم باشد که امروز همین قدر کودکانه و خام به نظر بیاید

آن وقت هم همین قدر محکم حرف می زده ام لابد

اما نه

یک جای امیدی هست

همین که الان برای هیچ کاری تنهایی تصمیم نمی گیرم و رای مخالف صاحبان نظر را لحاظ میکنم خودش خیلی است

گمانم عاقل تر شده باشم

---

پ.ن:

1- این پست دیروز نوشته شده، امروز رفته هوا!

2- عاشق اون هدر شدم، چه طوری باید بزارمش؟

3- کلی هم واسه این ذوق دارم