این روزها که حال میدهد . . .

همیشه دلم میخواست میز کارم زنده و پویا باشد، از میزی که به خواب رفته باشد متنفرم، دلم می خواست رنگ تازه خشک شده و قلم موی کثیف آغشته به رنگ در ظرف آب از دیشب جا مانده باشد و چراغ بالای سرم چسبیده باشد به میز.

تعداد رنگ ها همین طور زیاد و زیاد تر بشن و  کته گوری ها همین طور رو به افزایش ... رنگ های اکرلیک، رنگ های پارچه ... مدیوم ها و رنگ های زمینه  . . . 

از اینکه دست هایم رنگی باشد حس خوبی پیدا میکنم و در برابر نگاه پرسشگر و گاهی مذمت گونه ی دیگرانی که می گویند چرا؟ میگویم خوب رنگیه دیگه!

از اینکه شلوارک طوسی یک لکه ی آبی رنگی را مال خودش کرده و من سعی نکردم لکه را بساوانم، چون به نظرم خیلی هم جذاب تر شده و دیگر نمی تواند شلوار هیچ کس دیگری باشد غیر از من باشد خوشحالم، خوشحال ترم نسبت به وقتی که لکه با اسکاچ به هلاکت میرسید

خوشحال ترم که می دانم می شنوم چرا اینو داغونش کردی؟!

تازه وقتی چراغ مطالعه و میز هم رنگی شدند نگرانی ام درباره اینکه دیگر تر و تمیز نیستند به زودی مرتفع شد و حس کردم حالا دیگر همه یک مجموعه ی واحد شده اند با من، کنار من!

حالا میز کار نو باشد یا کهنه . . . همه شان میگویند که من هنوز باب دلم زندگی میکنم

هفته پیش که با خواهر نازنینم رفته بودیم بهشت زهرا، یکباره سینی پلاستیکی بزرگی را دیدم که افتاده بود توی سطل زباله ای که درونش گل های پلاسیده و تاج های ورآمده را می انداختند، خم شدم و از سطل زباله سینی مربوطه را در کسری از ثانیه قاپیدم و زیر فشار آب تکه های کوچک پسته ای که لابد تتمه ی تر حلوای یک خدا بیامرزی بود را پاک کردم و گذاشتم تو صندوق ماشین

بعد جلوی نگاه متحیر شوهر خواهر نازنین و خواهر زاده ی کپل خیلی عادی سعی کردم با قلم گرفتن قسمت سطل زباله توضیح بدهم که برای پالت رنگ هایی که موقع کار کردن می سازم خیلی چیز خوبی است مخصوصا که بعد از چند بار استفاده باید دور ریخته شود و . . .

آن روز هم کیف کردم، کیف کردم که دارم همان غلطی را میکنم که خودم دلم می خواهد ، همان راهی را میروم که خودم دوست دارم و بقیه یا میپذیرند یا منع میکنند که دفعه بعد از زباله دانی قبرستان سینی پلاستیکی بدزدم!

کیف کردم که وقتی زندگی آسیاب شده، آرد نشده ام . . .