آرزوی اول: کارمند نبودن

یاداشت های  قدیمی ام را باز میکنم

 و اولین چیزی که می بینم یک یاداشت نصفه است:

.

سالیان سال فاصله افتاده است بین من با دلم. 

با خودم و با آنچه می خواهم. 

امروز همراه با قهوه ی صبحگاهی که با شور و حرارت از مخزن آب میجوشید و قوری شیشه ای را پر می کرد آواز خواندم.

از گل و ترانه و عشق خواندم و وقتی لیوان را سرکشیدم و چراغ ها را خاموش و آماده ی رفتن ب شرکت شدم،  وقتی داشتم بندهای پوتین سیاه را می بستم هم آواز خواندم.

و آرزوهایم را که دراز بودند را بلند بلند خواندم تا همه جای خانه پخش بشود

.

.

.

حالا تحقق اولین آرزو این است:

کارمند نیستم! 

هنوز چیز واضح دیگری هم نیستم البته

فریلنسر و نقاش و مجسمه سازی که تقریبا همه کاره و هیچ کاره است➰

اما خوب حداقل کارمند نیست!

.

کیف دستی قدیمی به مدد نقاش شاداب و خفن به نظر می رسه و من عاشق این کارام!