کاکتوس های بی خار

همین آدم های دور و برمان که جانمان به جانشان بسته است، هستند که مایه ی شکوفایی و یا سقوط مان را فراهم می کنند.

مثل شمشیر دو لبه ، اگر حمایت گر باشند، همچون ناظری که از بیرون زندگی ات را رصد می کند می تواند به موقع مناسب با ارایه ی راهکار همچون نفسی مسیحایی نجات بخش باشد ولی اگر درگیر سنت و باید و نباید هایی که شاید بزرگترهای آنها هم با هاون در مغزشان کوبیده اند دست به چکش و آماده ایستاده اند تا به زور و بلا این بلاهای نسل به نسل پیش آمده را در حلقت فرو کنند و جلاد های نوین خواهند بود.

حقیت این است که راه رستگاری ما هر کدام راهی جدا و متفاوت از آن دیگری است

هر کدام از ما ویژگی ها و تمایزات رفتاری ای داریم که رستگاری همانا پیشرفت در آن زمینه هاست

پختن بهتری زرشک پلوی دنیا برای من که چاه آن را در وجود خود حس نمی کنم نه تنها هیچ مایه ی شادی نیست بلکه وقت حرام کردن می نماید! و برای دیگری ترکیب رنگ های روی قلم به نحوی که تبدیل به رنگ مرده نشود یک مهارت احمقانه است چون چاه مزبور را حس نشده!

ما همه مان چاه های ویلی در وجودمان داریم که یگانه رسالت راستین مان در زندگی ابتدا یافتن و سپس رسیدگی و پر کردن آنهاست.

اگر شما همراه خوبی هستید باید کمک کنید آن دیگری چاه خودش را پیدا کند و به دادش برسد. اینکه چاه خودتان را و یا چاه مادرتان و یا چاه مورد علاقه ی اجتماع را فرو کنید در کسی نه تنها دردی از وی دوا نکرده اید که درد مضاعفی تولید کرده اید.

مهربانی یعنی همین

یعنی من به تو اجازه بدهم خودت باشی و خود را رشد بدهی. همان طوری که هستی به سمت بهتر شدن خودت پیش بروی!

اینکه مجبورت کنم که کاری کنی که آن را نمی فهمی و علاقمند نیستی یک تجاوز است.

مراقب همدیگر باشیم یعنی مراقب باشیم تیغ های کاکتوس کنده نشود،به نحوی که گزندی هم ایجاد نکند نه این که تیغ هایش را بشکنیم تا کسی زخمی نشود.