ستاره ی شب های تاریک

قطعا وجود پسرک از جنس معجزه است،  بی اندازه شیرین و بی اندازه ارامش بخش است،  حضورش و همراهی اش مرا از شادی و خوشبختی سرشار میکند چنان که میتوانم در برابر تمام ناملایمات دنیا تاب بیاورم. 

حصوزش آنقدر شیرین است که میتوانم با دل گرمی او سکوت کنم و تاب بیاورم. 

غش غش میخندد و سه ماه و نیمه شده است. 

هر شب می رویم پیاده روی و چند ساعتی با دوستان هم کلاسی اش سپری می کنیم و عجیب اینکه چقدر حالم خوش می شود از این معاشرت نیمه شبانه با نو مادران شبیه خودم که هر شب تا انتها از بچه هایمان می گوییم و باز می گوییم و فردا شب و شب های دیگر هم و چقدر من این گفتگو ها را که میتوانم جزییات مسایل مهم روزکارم را بازگو کنم دوست دلرم. 

دیروز طبق بحث و بررسی های شب پیش تصمیم گرفتم با پسرکم گفتگو کنم،  از اینکه اگر شیشه را بگیرد من میتوانم اندکی بهتر بخوابم و چقدر مادر شاد تری برایش خواهم بود و او با چشمان باز گوش می داد و من همین طور می گفتم. 

تلفن زنگ خورد و در حالی که داشت شیر میخورد گفتم مادر می گذاری بروم جواب بدهم؟ 

سینه را رها کرد و من خیلی با تاکید گفتم تصادفی بوده تا چند دقیقه بعدش صدای زنگ در آمد و خودش رها کرد و رفتم در را باز کردم 

حیرت کرده بودم و نمی فهمیدم چطور ممکن است اما بچه ها می فهمند،  او مرا می فهمد و همراهی هم می کند

دقیقا یاد مسیر برگشت سفرمان افتادم که تقاضا میکرد روی پاهایم بنشیند و بیرون را تماشا کند و من باورم نمیشد که ممکن است اینقدر بزرگ شده باشد که بفهمد تماشا کردن چطوری است و سرگرم بشود و لذت ببرد. 

حیرت کرده بودم اما دیدم بقیه بچه ها هم همین طورند

گمان مبکردم در چند ماه ابتدایی زندگی بچه ها فقط در پی رفع نیازهای اولیه شان هستند اما انگار جدی جدی مساله خیلی جدی تر از این هاست 

آنها میفهمید و خیلی هم خوب میفهمند