خرچنگ

از صبح که نه،  از کلاس یوگای دیروز سیاتیکم گرفته و شبیه یک خرچنگ، کج کج تردد میکنم،  خیلی تیپیکال مادرهای پابه ماه دستم را در گودی کمر میگذارم و با قدم های کوچک و البته کج پیش می روم و همه اموراتم سخت شده اند.  جارو  زدن،  طی کشیدن،  حتا حمام رفتن و البته خوابیدن،  دستشویی رفتن،  سرپا ماندن و غذا پختن. شک ندارم این محدودیت ها که همین تازگی هم پیش آمده اند به زودی تمام خواهند شد. 

همسرم گاز را خوب پاک میکند، جارو و طی هم خوب میکشد اما گردگیری بلد نیست و من با قدم های قرچنگی دور خانه میگردم و دستمال میکشم،  آن هم چه دستمال کشیدنی در واقع چیزی شبیه تف مالی است چون کلا کیفیت همان چیزی است که فعلا از همه افعالی که انجام میدم رخت بر بسته است. 

دیروزها یک خورشت قیمه سیب زمینی خیلی مبسوط پختم،  از آنها که گلاب و هل دارد و سیب زمینی اش را در فر سرخ کردم، اما وقتی نوبت پولو رسید و در قابلمه را باز کردم دیدم عجب شفته ای شده. اصلا نمیدانستم چرا باید چنین سرانجامی برای میز غذا رخ دهد اما خوب این اتفاقی است که در اغلب اموراتم رخ میدهد و نتایج آن جور پرفکت و بی نقص نمیشود. 

با دخترهای کلاس ورزش بارداری گروهی ساخته ایم و حسابی به هم مشغولیم و چند باری هم بیرون رفتیم و معاشرت کردیم و خندیدیم و البته همه متعجب بودند که چقدر جمع صمیمی و یکدست است. 

دخترها و شوهرانشان هرکدام از قشر متفاوتی هستند اما داشتن یک جوجه در دل هایشان همه را شبیه کرده بود،  همین طور پدرها هم شبیه هم بودند و معاشرت میکردند و می خندیدند و به طرز عجیبی خوش می گذشت.  داشتن بچه ها انگار راز بزرگی بود که همه آدم های جمع را یکدل و صمیمی و همگن کرده بود،  همه کلی حرف مشترک داشتند و حرف ها تمامی نداشت و هر لحظه بحث و گفتگوی جدیدی رخ می داد و خلاصه حرف ها گل می انداخت و درهای جدید معاشرت باز میشد. 

مادر بودن انگار یک شغل تمام وقت باشد،  راستش من هنوز این تجربه را به تمامی لمس نکرده ام اما دخترهای گروه که زایمان کرده اند و جوجه هایشان به دنیا آمده اند حسابی مشغول به نظرمی رسند. 

روزهای آخر بارداریم را سپری میکنم و همان طور که مرحله بارداری تمام میشود میدانم که با سرعت و یدون مجال وارد مرحله ی جدیدی خواهیم شد که خودش کلی قضیه ی جدید دارد و می دانم قطعا پیچیده تر از شرایط کنونی است. 

دیروز از  آزمایشگاه نیلو تماس گرفته بودند که بپرسند بچه به دنیا آمده؟  گفتم نه و توضیح داد که روز سوم بچه را بعد از شیر خوردن و...  یک عالمه توضیح دیگرهم داد اما چون می دانستم قطعا دلم نمبخواهد آنجا بروم گوش ندادم و اخرش یک آفر سی درصدی برای غربالگری نوزاد داد ک آن هم دلم میخواست بگویم برو بابا! 

خلاصه حس خرچنگ مردابی ای را دارم که در ساحل منتظر است تا موج بیاید و او را به سرزمین های دور و ناشناخته ی دور از خودش ببرد. 

راستی ساک پسرک را بالاخره بستم آماده گذاشته ام اما ساک خودم هنوز مانده. 

آن حلوای هویج کذایی را هم پختم که قرار بود یک وقتی عکسش را بگذارم اما اینجا دیگر به من امکان آپلود عکس نمیدهد و آن قدری هم که در اینستاکرام استوری کنم،  سرخوش نیستم.