سال دو مبارک

کلافه ام

کلافه ام

از صبح بسیار کلافه ام

کلافه ی کلافه ی کلافه

بی حوصله

از در و دیوار و کف خانه ی همسایه مان آب جاری است و در پارکینگ و حیاط آب جریان دارد و کسی در خانه اش را باز نمیکند،  صاحب خانه یک زن میانسال و تنهاست که چند باری دیده امش،  گاهی برای گرفتن یک نخ سیگار پس از نیمه شب سراغ امیر می آید و گاهی هم که در راه پله می بینمش طولانی نگاهم میکند و به گمانم فضول است. 

یاد معلم فیزیک دبیرستانم می افتم که موهای بلوندی داشت و بوی سیکار می داد و به نظرم زن موفقی می آمد. 

زن همسایه و جریان آب اما دلیل کلافه بودن من نیستند،  حتا اینکه با پلیس ۱۱۰ تماس گرفته اند و قرار است در ساختمانش را بشکنند تا فلکه ی آب را ببندند و مدیر ساختمان هم رفته سفر و فولان

کلید ساز و قفل و فلکه هم گردن امیر است و آن وقت برای نهار مهمان هم داریم.  مهمان ها را هم دوست ندارم و حوصله شان را هم ندارم و هیچ نمیدانم باید برای معاشرت مناسب چقدر به خودم فشار بیاورم تا مودبانه محسوب بشود و هیچی هم اماده نیست 

البته کلافه گی به مهمانی ظهر می تواند ربط اندکی داشته باشد اما نه به تمامی چون میزانش خیلی بزرگ تر است

دیروز را رفتتیم منیریه و توپ بزرگی خریدم که برای ورزش لگن بسیار متاسب است،  فروشنده سایز توپ را اشتباه داده است و حتا سوزن کوفتی ای که باید داخل سوراخش قرار بگیرد تا باد خارج نشود هم در بسته نیست و من دلم را اماده کرده بودم برایش

توپ نقره ای هم در کلافه گی دست دارد به یقین،  اما خوب نه زیاد!  توقعی خاصی از فروشنده ی لوازم ورزشی ندارم 

با خودم که رو راست باشم،  حقیقت حضور سگ بزرگ سیاه بسیار ذهنم را درگیر کرده است. 

ما در خانه مان یک سگ بزرگ داریم،  سگ سیاهی که تقریبا تربیت خاصی نشده و شبیه سگ های کوچولوی اپارتمانی لوس و حساس است،  نمی شود تنهایش گذاشت چون وغ می زند و نمی شود در حیاط بماند چون باغچه ها را میکند و گنده کاری میکند،  سگ مودبی است البته 

در قیاس با همه ی سگ هایی که دیده اید،  سگ مودبی است چون اغلب در ایران سگ ها را ترین(تربیت)  نمیکنند و سگ ما نسبت به سگ های خانگی جزو سگ های کاملا مودب محسوب میشود. 

اما خوب در واقع نسبت به چیزی که میتوانست باشد،  آن قدر ها موفق نیست،  مخصوصا وقتی مهمان حیوان دوستی بیاید خانه مان چون به یقین کل قراردادهایی که قبلش برای انجام آنها توافق کرده بودیم به هم خواهد ریخت

حالا با آمدن عضو جدید در آینده به خانه،  حس نامطلوبی به حضور این سگ دارم. سگی که همه جای خانه هست و راه می رود و ما هیچ وقت دست و پاهایش را نمی شوریم و واقعیت اصلا نمی شود این کار را کرد چون گاهی چندین بار بیرون می رود و با خاک هم بازی میکند و پوزه اش هم یکبند تو خاک است. 

از خودم هم شاکی هستم و عذاب وجدان شدیدی دارم و حس میکنم آدم بدی هستم که به این مسایل فکر میکنم چون او هفت سال است که سگ امیر است و مهربان و شنگول و سر به هواست و حقش نیست الآن که عضو جدیدی می آید او اضافه اطلاق بشود. 

از طرف دیگر هم با امیر کنار نمی آیم! 

پریروزها خیلی یواش پیشنهاد دادم که سگ را در پاسیو نگهداری کنیم چون میتواند همان جا بماند و در را ببندیم فقط یک فضا درگیر حضورش میشود و میشود راحت در خانه فرش پهن کرد و سینه خیز و فولان و اینها... 

اما امیر هیچ عکس العمل خوبی نداشت و کم مانده بود گریه کند چون می گفت سگ سیاه نمیتواند در پاسیو باشد چون باید ما را ببیند و اگر نبیند  حتما وغ می زند و زوزه می کشد و ناراحت خواهد بود. 

اما به صورت غریضی حس میکنم باید خانه امن ترین حالت ممکن را داشته باشد ولی الان حس میکنم نیست

کلافه و سردرگم هستم 

ته دلم هم فکر میکنم که همه چیز خیلی هم عادی است و من دارم دنبال بهانه تراشیدن میگردم که علت کلافه گی را به یک چیزی ربط بدهم و تازه رویم نمی شود که سوزش معده را که شبیه یک اژدهای خشمگین است و دلم را یکبند می سوزاند یا سنگینی و خستگی را هم لحاظ کنم که حالم خوش نیست... 

و خوابم هم نمی برد

گویا زن همسایه سرما خورده است و یکی از همسایه ها (مادر آرنیکا،  همان دختر بچه ای که ساعت ها جیغ می زند)  برایش سوپ پخته است و قرار بوده اورژانس بیاید و ببردش اما.... 

کلافه ام

و نوشتن این پست هم آرام ترم نکرد