هفته بیست و چهارم

از بازار شهرداری رشت چوچاق و خال واش و سیر خریدم و چند تا گمج کوچک و بزرگ که مرد فروشنده میگفت می شود داخلشون غذا پخت اما من برای سرو در نظرشان دارم و شبیه ماهیتابه های کوچک دسته دار هستند که دور تا دورشان چین خوردگی دارد و رنگ های سبز و قهوه ای دارند و بسیار زیاد عاشق ریختشان هستم و دلم میخواست تمامشان را داشته باشم. 

به خانه که برگشتم، سبزی ها را پاک کردم،  بوی چوچاق همه جا را پر کرد و دست هایم معطر شد و یاد مادرم افتادم که چقدر خوب سبزی های کوهی را می شناخت و در بسیاری اوقات دیده بودمش که با سبزی هایی که از زیر کوه و رودخانه یا کنار جوب می چیند غذاهایی می پزد که بسیار معطر بود. 

و چرا من نام و تصویر همه این دائرالتعارف گیاهی را از یاد برده بودم؟  اسم هایی که غالبا ترکیبی از یک نام و عبارت واش بود و یا پسوند ک داشت. از میان این تجربیات ارزشمند فقط نعنا و پونه و سیرک و والک و کنگر و چیزی به نام شکرلله را به یاد می آورم و سبزی خوش طعمی به نام شنگ که شیره سفید داشت و یکی دیگر هم گزنه بود که مادرم با آن کوکو درست میکرد

حس کردم چقدر قشنگ بود اگر زمان کافی داشتیم تا با هم سبزی کوهی بچینیم و او فواید و مزه های هرکدام را یادم بدهد و چقدر این تجربه و دانستنی ها می توانست گنج بزرگی باشد برایم اما تنها میتوانم بگویم یادش بخیر و با همین اندک دانسته هایم از او و دوران کودکی خوش باشم چون حسرت کشیدن هیچ سودی برایم ندارد و او قبل از اینکه ما این فرصت را داشته باشیم رفت. 

به گمانم بکرترین و زیبا ترین تجربه ای که می شود بین مادر و کودکش اتفاق بیفتد همین نوع تجربیات مشترک است،انگار از جنس اصالت و عشق ورزی است  و من تازگی  حس میکنم چقدر مایه ی فخر است،  چقدر درک هستی از این راه نزدیک است،  تجربه ی لمس زمین و مزه کردن طبیعت و گیاه  و چقدر این راه به عشق ورزی مادرمان زمین نزدیک است. 

گاهی دلم میخواهد روی زمین دراز بکشم و خاک را بغل کنم و بعد ریشه کنم در زمین و ریشه هایم را در عمق خاک فرو ببرم بعد انگشت هایم ریشه کنند و سبز بشوم و یکی شوم با زمین مثل وقتی درختی را در آغوش میگیری و گوشت را می گذاری روی تنش تا صدای قلبش را بشنوی و خنکای پوست درخت روی صورت شبیه رد بوسه می چسبد. 

انگار مادرم در دل زمین نشسته و آن تصویر زنی که ریشه دارد هم مادرم است و من اینک در دلم بذر کودکی را دارم که میخواهد سبز شود،  ترد و خام و کوچولو است اما راهش را میداند و میخواهدپیش برود. 

تازگی ها حس میکنم عکس العمل را هم یاد گرفته و با هم از راه ضربات مورس مانندی، ارتباط داریم، گاهی او شروع کننده ی گفتگو است و چیزی میگوید و بلافاصله من جواب میدهم و گاهی تا چند تا جمله هم بینمان رد و بدل می شود. 

جملات من همه شان قربان صدقه و نوازش و جان دل است و گمان میکنم او از اینکه پیدایم میکند حرف می زند و گاهی از بازیچه اش که یا بند نافش است و یا انشگت شست که با شدت و علاقه ی وافری آن را می مکد تعریف میکند. 

یک اتاق کوچک با پنجره ای رو به دیوار برایش اماده کرده ایم،  البته هنوز هیچی ندارد و همین که خالی شده و قرار است مال او باشد،  بزرگترین اقدام در دست عمل است و به زودی با کاغذ دیواری و پرده ی با رنگ کرمی نو نوار می شود تا برسیم به بحث کمد و میز تعویض که گمانم اجتناب ناپذیر است اما بین خریدن تخت نوزاد یا تخت کنار مادر هنوز مرددم و فقط میدانم که تخت نوزاد نوجوان نمیخواهم .

این تخت ها با تغییری اندک تا سالهای طولانی قابل استفاده هستند اما بسیار جاگیر هستند و بعید میدانم بشود بیشتر از سه چهار سال با یکی شان سرکرد، هم کهنه و خراب می شوند و هم احتمالا انتخاب خوبی برای خواب نوزادان نیست. 

خلاصه جان مادر،  ما به تکاپوی فراهم کردن بساطی برای اسکان دادن شما در خانه ی کوچمان هستیم تا در موقع تشریف فرمایی چیزی کم نداشته باشید. 

به کیفیت پوست و رنگ مو و چشم های مشکی ات فکر میکنم،  به موهای قهوه ای سوخته و پف پشت چشم ها و لب های کوچک تو فکر میکنم و دلم می رود و با تمام وجود آرزو میکنم سالم و سلامت و هوشیار پیشمان باشی. 

گاهی با خودم میگویم آیا برایت تعریف خواهم کرد؟ 

برایت از معده درد هایم میگویم یا ذوق کردن ها؟  برایت از چاق شدن می گویم یا دلگرمی بودنت؟  

دنیا شبیه همین بازار شهرداری است جان دلک که بسیار باید ببینی و بو بکشی و بشناسی و بخواهی و انتخاب کنی و بها بدهی و.... 

این روزها تو هویت جدیدی به دست آورده ای و فقط من میدانم که چطور و چگونه و هرچه دلم بخواهد حست کنم،  تکان که میخوری انگار دنیا عوض می شود،  تو یک آدم دیگری که تو دلم دارد رشد میکند،  تکان که میخوری میگویی هی یادت نرود من اینجا هستم و ابراز وجود میکنی و من لبخند می زنم و خنده ام می گیرد. 

وجود گنگ و گمی که دیده نمیشود اما نشانه هایش پیداشت،  شاید گام به گام جدی تر شدن و واقعی تر شدن حضور تو باعث شود که من کمتر از ذوق مرگی ناگهانی بمیرم چون هربار و هر نشانه شیرین و دلنشین است و میدانم اگر روزی تو را ببینم قطعا اشک هایم بند نمی آید...