مثل وزیدن برگ در باد

مدت زیادی از وقتی که اولین تکان های تورا حس کردم نمیگذرد

  پسرکم. 

جان شیرینم چقدر در دلم اشتیاق و شعف میکاری،  نمیدانم هنوز باورم می شود یا نه، اما این روز ها با لمس تکان های تو،  عجیب شعله ور میشوم.  تو انگار واقعی هستی،  انگار هستی و من تکان خوردن دست و پاهای کوچولویت را در برآمدگی شکمم حس میکنم و انقدر قند و نبات و شیرینی در کامم میچکد که تا حالا تجربه اش نکرده ام. 

مثل دیوانه ها میخندم و به تو فکر میکنم،  لمس این تجربه که بی شک لمس یک معجزه ی واقعی است آنقدر بزرگ و جذاب و زیبا است که من هی تکرار میکنم بارم نمی شود،  من هنوز به سختی باور میکنم که واقعا باردارم و تو با آن کله ی گردالو که تو سونوگرافی نشانم داده ای در شکمم هستی و به زودی میتوانم تو را در آغوش بگیرم. 

اعتراف بزرگی است اما این  تکان ها هربار یادم می آورد که میتوانم باورت کنم، صدایم میکنی انگار و میگویی که هی زن، پاشو اماده شو و کاری کن، من به زودی خواهم آمد و کلی کار خواهیم داشت

قلبم به راستی با هر تکان تو می لرزد و بعد میخندم و بلافاصله دلم میخواهد تکان بعدی را حس کنم،  مثل وزش باد بهاری که دل ادم را پر از لطافت شکوفه ها میکند،  لمس تو مثل شفا ست،  مثل درمان،  مثل دارو...