تست آمینوسنتز

ترس و وحشتی بزرگ سراسر وجودم را فرا گرفته است،  بعد از گرفتن نتیجه ی غربالگری مرحله دوم و آن جملات ترسناک از بالا بودن ریسک یکی از موراد مورد بررسی و بعدش تاکید سوپروایزر آزمایشگاه نیلو که امیر را حسابی ترسانده بود و آنقدر ناتوان شده بود که حتا نمیتوانست با دوربین موبایل عکس صفحات جواب آزمایش را برایم بفرستد و بعدش که چه جور به دکترم پیام دادم و ماجرا را برایش شرح دادم و بعدش که فهمیدم جدی جدی جواب آزمایشم نگران کننده است و باید تست آمینوسنتز انجام بدهم تا موارد نگران کننده مورد بررسی دقیق تر قرار بگیرد

از وقتی که دکتر گفت بررسی دوباره برای احتمال اختلال ndt و من همه منابع را هزار بار جوریدم و خواندم و خواندم و هرچه پیش تر رفتم،  نگران تر شدم. 

این اختلال در بیست و هشت روز ابتدای بارداری رخ میدهد که چون من اصلا از رویداد لقاح خبر نداشتم،  لاجرم در هفته پنجم و به طبع پس از گذشت این مدت متوجه بارداری شدم که مصرف آمینو اسید که همه ی زنان در آستانه ی بارداری مصرف میکنند و نود درصد از احتمال رخداد این اختلال جلو گیری میکند را اصلا  استفاده نکردم. 

برای انجام تست آمینوسنتز از جایی که دکترم توصیه کره بود وقت گرفتم و فردا ساعت ۱۲ در بیمارستان پیامبران تست را انجام میدهم. 

تمام طول این مدت و تمام این چند ساعت را به کاری مشغول شده ام تا کمتر فکر و کمتر موفق شده ام که قلبم ازترس و اضطراب انباشته نشود. 

معجزه که در حال رخ دادن بود، جنین که در حال شکل گرفتن بود ناگهان به صورت فاجعه ی بزرگی شد. 

خوش خیالانه است که فکر کنم هیچ اتفاقی نیفتاده و نمیخواهم منفی بافی کنم اما واقعیت این است که تا جواب تست خواسته شده، نیاید من در برزخی سهمگین به سر خواهم برد. 

ناگهان گل های  بهاری،  سرخ و تلخ و تیغ آلود شدند

ناگهان انگار طبیعت که توانا و مقتدر پیش می رفت،  خشم و بی مهری اش را نشانم داد

انگار روح جهان ناگهان اشتباهی پیش رفته

انگارکه دیوار اعتماد کور آدم ترک بخورد

خودم را این طوری آرام میکنم که ممکن است هر اتفاقی پیش بیاید و واقعیت همین است که من باید با هر رویدادی در پیش رو کنار بیایم

من هم یکی مثل این همه مادر دیگر

آمدم بگویم نه،  این اتفاق برای من رخ نمیدهد و من فرق دارم اما بعد گفتم چه فرقی؟  واقعا چه فرقی؟  و چقدر این طوری فکر کردن ابلهانه است 

امدم بگویم نمی شود اما دیدم دست من نیست

این چنین باید پذیرفت و این چنین باید ایستاد و این تلخ است،  واقعا که ادم برای خوشحال بودن نیاز به اندکی ساده لوحی ودروغ دارد. مثل چاشنی غذا که باید اندکی شوری و ترشی ایجاد کند والا قطعا نمی شود از لذیذ ترین غذاها لذت برد. 

نوشتن این پست فقط برای آرام کردن یک دیوانه ی مضطرب است که دارد از نگرانی می میرد و ترس اینکه نکند خطری در کمین فرزند تو دلش است، دیوانه ترش میکند  و ترس از دست دادن مثل دردی فلج کننده او را کار می اندازد. 

اشک ریخته ام و بیقرارم و میترسم و کلمات را که سنگین و تلخ هستند را پشت هم ردیف میکنم و تنها چیزی که میخواهم سلامتی تو است. 

امید،  ای پرنده ی سبک بال روی شانه ام بنشین و برایم از عشق بخوان