لب شط

   ماجرا اصلا از آن نقاشی شروع شد.

نقاشی ای که یکی از ده تا نقاشی ای بود که در نمایشگاه گذاشته بودم و از اول  حس و حالش یک طوردیگری بود. زنی بود با اندام برجسته و قدی گشیده که در گرمای جنوب و لب شط کنار رودخانه ی آبی ای که از قرنیز های دیوار کهنه  خانه یزد ساخته شده بود گام بر می داشت.

زن با اطمینان و اعتمادی پیش می رفت که هر بار او را می دیدم احساس قرابت و دوستی ای هزاران ساله را بینمان حس می کردم، انگار که زن ، من دیگری بود در قالبی اثیری با سینه ها و باسن درشتی که در لباس بلند نارنجی پیچ و تاب می خورد و پیش میرفت و انگار هر آن نواخته می شد در فضا و موسیقی آب و تارهای مو و گام هایش را به وضوح می شنیدم

زنی با هزاران امید و آرزو در دل، با هزاران بیم و امید و تردید در گرمای شهر های جنوبی در حالی که گیسوانش در هوا پیچ و تاب می خورد به راه خویش پیش می رفت.

ماجرا اصلا از همان تصویر که هر بار نگاهش می کردم انگار هزار قصه در خود پنهان داشت، رقم خورد، انگار داستان های جاری در آن قاب مرا نیز به شهر قصه ها و خوانش آنها از بین تار و پود و ترک های دیوار و حشرات معلق در فضا و کاه گل تازه ی روی دیوار سوق می داد.