انتخاب کردن درد دارد

 امروز ویدیوی جدید پخش شد که نشان میداد چند ده نفر پشت درهای حرم حضرت معصومه در قم تجمع کرده اند و با شعار یا حیدر و یا زینب درهای حرم را می شکنند و به زور وارد میشوند.

چند بار ویدیو را با  ناباوری تماشا کردم و عمیقا سعی کردم حس این آدم ها را درک کنم که آنها را چه میشود که در بساطی که تا کنون صدها نفر جان باخته اند در تجمع شرکت می کنند و خواهان باز شدن درهای حرم باشند و اصلا نه تنها تجمع کرده اند که دست پاچه هم شده اند و حالشان بد است و چقدر به هم ریخته اند.

آخر این ها رو دیوار همین حرم یادگاری نوشته اند که در این شرایط و در هر شرایطی نمی توانند شاهد فقدان و نبودن آن باشند. اصلا بدون آن هیچ می شوند!

وقتی دیکر قرار است خودت تنهایی تصمیم بگیری و انتخاب کنی استرس می گیری.

آزادی که از خیلی ها از آن دم می زنند بسیار ترسناک است . چون در یک لحظه بار همه چیز به گردن تو می افتد. تا دیروز  مطیع بودی و حرف شنو اما وقتی حرم بسته می شود باید خودت تنهایی تصمیم بگیری. 

این آدم ها دارند زار می زنند چون باید و نباید و بکن و نکن را دیکته کنید  و بعدش هم راست و دروغ و غلط و درستش پای شما . ما تسلیم بودیم و اطاعت کردیم.

این آدم ها دارند زار می زنند که تو را به هرچیزی که برایتان مقدس است ما را به خودمان وانگذارد

ما بلد نیستیم مسئول خودمان باشیم . . .

این است که وقتی برای شیوع بیماری واگیرداری حرم بسته می شود دست و پایشان می لرزد و حالشان خراب می شود و به هم  می ریزند

بعد با خودم فکر میکنم که مگر زندگی یگانه نیست؟

مگر فرصت مغتنم و تکرار ناپذیر نیست؟

پس چرا این فرصت را خودمان زندگی نمی کنیم و آن را واگذار میکنیم؟