خانوم جودی

تو چشمای جودی که نگاه میکنم یه هویت رو میبینم. هویتی که آدم نیست اما کاملا سر و شکل داره. خیلی ویژگی های فردی و متمایز داره. مثلا شکموعه ُ مهربونه ُ  وفاداره ُ  دله است  و کی ها بازی دوست داره و البته همیشه فوضوله. بعد اینا فقط مربوط به خودشه و هم جنساش که هیچی حتا هم نژاد هاشم رفتارشون عین اون دیگری نیست و  روانی دارن که برساخته تفاوت های سبک زندگی و نژاد و  . . . ایناست. (قبلا شنده بودم یه سری کتاب در مورد روان شناسی سگ هست)

همه این ها رو که کنار هم می زارم یه حسی  می ده شیبه حسی که به  بچه ی کمتر از یک سال داری! همون قدر غریضی و عریان و دلنشین زندگی میکنه. (بدون چمدون هم سفر میکنه)

شاید اصلی ترین عاملی که  داشتن یک حیوان خانگی رو همه توصیه می کنم اینه که کنار یه حیوون تفاوت ها رو به روشنی حس میکنی! و وقتی بتونی تفاوت ها رو حس کنی می تونی بپذیری و پذیرش بزرگترین سکو برای صلح است!

یه سگ یا یه گربه اگر چه حیونن اما خیلی از حس های مارو می فهمن 

 با وجود یه حیون خدا به آدم نزدیک تره انگار. خدایی که دنیای گنده ای ساخته و آدما توش همه چیز نیستن! دنیایی که توش شعور جریان داره . . .