زن فقط یک آلت نیست!

 

در ادامه مطلب بخوانید!

  

این چند روز همه جا خبر ازدواج یک دختربچه ی ده یازده ساله با مرد بالغی در یکی از استان های غربی ایران همه جا منتشر شده و موجی از اعتراضات و بیانیه ها و حرف ها و سخن هایی به راه است که نمی دانم چقدر به کنه مطلب اشاره می کند و چقدر آن جایی را که وجدان آدم باید نشانه برود را نشانه رفته است و چقدر موفق بوده  . . .

دختر یازده ساله هنوز به بلوغ جنسی نرسیده و تا چهارده سالگی که فرآیند تخمک گذاری و پریود ماهانه اش و در نتیجه باروری بدنش به تکامل برسد اندام جنسی نارس و نابالغی دارد که با فرم بدن یک زن تفاوت دارد و مثل غنچه ای که تا بشکفد باید مراحلی را گذرانده و تغییر کند، آلت دخترانه نیز فرم و شکلش تغیر می کند. بعد به این فکر میکنم مردمی که این دختر را به ازدواج مرد بالغی در می آورند هم این مسایل را به خوبی می دانند و همین مساله اصلا مایه ی خواستنی بودن این رابطه ی نابه هنجار برای این اشخاص است.

یعنی مرد می رود و زنی می گیرد که هنوز نابالغ و ناشکفته و خام باشد و از قضا باید برایش خیلی جداب هم باشد که پی این چنین ازدواج نا متعارف و غریبی را به تن می مالد! جدای اینکه این بچه هنوز باید بچگی کند و عروسک دستش بگیرد و  . . .

قضیه این جاست که این اصلا ازدواج نیست!این بهره کشی جنسی از یک بچه است.

یک بچه که هنوز اندام جنسی اش حتا بالغ نشده چه برسد به اینکه بخواهد شریک جنسی ای داشته باشد.

درست مثل این که در خانه پسر بچه ای را به غلامی  بگیری و از وی بهره کشی جنسی کنی. بسیار زیاد دلخراش و مهیب است اما ما در سرزمینی زندکی میکنیم که این اتفاق در آن جاری است و این یکی از بد ماجرا و شانس بد داماد رسانه ای شد والا این همه آمار عجیب و غریب چیز مهیب تری را می گوید.

حقیقت اسن است این جمعیتی که  الان دارند فیلم را دست به دست می کنند همان هایی هستند که بینهایت شاد می شوند که دخترشان را در شانزده سالگی شوهر بدهند. نه ؟ هفده سالگی!

مساله چیز دیگری است. مساله این است که بلوغ جنسی در نوجوانی رخ می دهد اما ازدواج حتا با بلوغ تن نباید اتفاق بیفتدو با بلوغ فکری باید جاری بشود. بچه های هجده نوزده ساله هنوز در غلیان هورمون ها ی و موج احساسات و کوری کامل هستند، چرا باید ازدواج کنند؟ چرا باید ازدواج آرزوی هر دختر بچه ای باشد؟

چرا سقف آرزوهای بچه هایمان اینقدر بوگندو و کوتاه شده است؟

بسیار غم انگیز است که این موج کوفتی هم مثل هزار تا موج دیگر رد می شود و می رود و هیچ کس به یادش نمی ماند از این اتفاق و این اتفاق های مشابه چه چیزی باید در خاطرمان حک بشود؟ کی می فهمیم که داریم با زندگی مان و زندکی اطرافیانمان چه کار می کنیم؟ 

آدم بودن را باید یاد بگیریم، ازدواج هنر نیست!

گسترده شدن را یاد بگیریم!

چیزی شدن را یاد بکیریم!

رفتن به راه  هزارن نفر، پیش از ما، جز افزایش رشد جمعیت برای  مملکتی که وقتی   نیاز به حمایتش داری ، تف هم کف دستت نمی اندازد نتیجه ی دیگری ندارد . . .

راه خودت را پیدا کن . . . دختر کوچولوی تو فیلم که برق برق می زنی!اگر نه بدل شدن به کسی مثل بقیه هنر نمی خواهد. 

آه سرد می کشم.

 آه بسیار سرد از نشریات و بیلبورد ها و رسانه ای که زن را در خانه  و پشت گاز و برای فرزند آوری آن هم به تعداد کثیر رواج می دهد  . . . قدرت رسانه را دست کم نمی شود گرفت.بعد تو دلم خوشحالم که این تلوزیون کوفتی و آشغال را از خانه ام انداخته ام بیرون و پیام های مسموم رسانه ای که سیاسی و در جهت نفع عده ای است را نمی بینم !