نوجوانی یک بحران است!

با خواهر زاده ی 16 ساله ام دست به گریبانم.

یعنی یک طوری که کم مانده همدیگر را تکه تکه کنیم.

 از نظر او ما یک سری آدم بی احساس هستیم که درکش نمی کنیم و از برای عشق و احساس و  . . . ارزشی قایل نیستیم و از نظر من او یک دختر ابله و نادان و نفهم و مشنگ است که دارد با سرعت بسیار زیاد کل زندگی اش را به فنای عظمی می دهد.

در گیر بحران نوجوانی و از قضا بلوغ زود رس و هورمون های هیجانی است و در این گذر به هیچ سراطی مستقیم نیست و از دیشب که شش ساعت کامل باهم در همه جوانب امر زندگانی اش حرف زده ایم و هیچ نتیجه ای نگرفته ام تصمیم بر آن شده که برویم و یک مشاور درست  و درمان نوجوان پیدا کنیم تا هر جور شده رویه ی زندگانی اش را تغییر بدهد.

درگیری عاطفی و فیلم هندی و عشق نوجوانی وی را به سمت بی توجهی همه جانبه به درس و مشق و آموزش و . . . می کند. پیشنهاد بسیار اغوا کننده ای برای شرکت در تیم فولان . . . نوجوانان دارد که مربی اش پیش بینی کرده اگر این راه را برود تا المپیک هم می تواند پیش برود آن وقت دارد یه قول دو قول بازی میکند و اشک های درشت می ریزد که من عاشقم و نمی توانم که به حرف دلم گوش نکنم و برای هیچ برنامه ای در زندگی نه وقت دارد و نه اشتیاق و نه انرژی!

دقیقا حس می کنم مشعل شعله وری که اتشی گیران و سوزان و داغی دارد را در دستانش نگه داشته  و هر آن را به سر و صورت و زندگی و آتیه اش می ساباند.

عشق را هم پروانه ای و افلاطونی و فقط عشق پاک می بیند و عاشق مردی شده که جلمبر و پیزوری است! طرف در 23 سالگی خانه ی مجردی داشته باشد و بعدش هم بابای فولان فولان شده اش را به فولان جرم که دیگر آنش را نمی دانم  تو محل دستبند زده باشند و برده باشند آن وقت این یه الف بچه در می آید که من به باباش چی کار دارم؟  من با خودش کار دارم.

 بعد تعریفش از عشق این است که دوستش دارم همین!

خودم که یک بار دیگر متن را خواندم دیدم از همه جایش دارد بخار بلند می شود.

مشاور نوجوان خوب و درست درمان سراغ ندارید؟

---

پ.ن:

از تجربه های مشابه تان برایم بنویسد لطفا