14 دی 1395

بچه که بودم وقتی ماجرایی منتهی به قهر و گریه میشد و بعدش هم موفق میشدم امتیاز مورد نظر را با گریه کسب کنم به این فکر میکردم که خیلی ضایع است که یکهو دست بردارم و ناگهان!!! استاپ! و دیگر اشک نریزم این بود که غالبا چند دقیقه بعدش هم ضر میزدم و یک صدایی شبیه وز وز زنبور از خود در می آوردم و بعدش خیلی لایت به سکوت هدایتش می کردم و چند ثانیه بعدش نیشم تا بنا گوشم باز بود و داشتم با امتیازی که گرفته بودم حال می کردم و جفتک چار پشت می انداختم و متعاقبا سر و صدایم هم هوا بود.

الان ها فکر میکنم عجب بچه ی گهی بودم ها! چرا همان وقت که مادرم عروسکی که را که بردارم به زور گرفته بود را به آغوش من باز می گرداند همان لحظه درست همان لحظه تمامش نمی کردم و آب دماغم را که روان شده بود را جمع کنم و عروسکم را بگیرم و هورا کشان  بپرم بروم! 

حالا بعضی وقت ها که می بینم چیله هم همین شکلی است حرصم در می آید و می خواهم  خودم را جر بدهم و التماس کنم خاله! تورو خدا کاری که من  می کردم را با خودم نکن! بعدش البته تمهیداتی هم بر این حاشیه اندیشیده ام که بسیار مسکن طور حول و حوش ماجرا باعث التیام اشک های چیله بشود و غالب اوقات در پنج ثانیه ی اول بعد از فاجعه چیله دارد می خندد! و من این شکلیم که اوه یسسسسس!!!

خلاصه

آمدم وبلاگم را دیدم که غبار زده و کبره بسته گوشه هایش و پرنده هم پر نمی زند در گوشه کنارش عنکبوت تار بسته!

بعدش هم وبلاگ های لینک شده را باز کردم و دیدم ای بابا! این ها که از من هم بدترند و دلم خواست که کاش نوشته بودند. کاش مثل قبل که همه تند تند می نوشتند و هفته ای دو سه تا پست آپ می کردند همه چیز زنده تر بود.

این شد که برای اعلام اعتراضم به ننوشتن بلاگر های محبوبم تصمیم گرفتم مشت محکم طور یک پست بنویسم.

اما خوب غالب نوشتن ها وقتی اتفاق می افتد که آدم پر باشد از کلمات و بیاید یک جایی یک جوی باریکی از کلمه روان کند و بشود منشا اثر محتوایی که در دلش حسی شبیه درد ایجاد کرده بود

اما من امروز ها خالی از دل درد نامبرده ام و به شدت مثل اسب عصاری (اثاری، عساری، عثاری )  مشغول رفتخ و فتخ امورات شب عید و سرسید و کارت تبریک و نقاشی و  . . . این ها هستم و راستش همین  الان که اینجا  نشسته ام و دارم می نویسم از قرار عکاسی کارخانه نیکنام پیچانده ام و هنوز نرفته ام از آبدار چی طبقه بالا که آتلیه عکاسی در آنجاست دوربین  خفن تومنی ای مان را تحویل بگیرم و بروم آژانسی،  اسنپی چیری بگیرم که بروم که نه و نیم آقای مدیرعاملشان می آید دفتر و . . .

خلاصه آمدم بنویسم که موهایم را رنگ کردم  (قهوه ای طور) و موهای سفیدم را که درصد شایان ذکری شده اند برای خودشان را رنگ آمیزی نموده و تازه بعدش هم سشوار جانانه ای نموده ام

لباس هایم دیگر سیاه نیست 

آشتی ام

و می خندد لبم