کالبد شکافی یک لحظه!

1- هشت صبح، در حال آماده شدن و رفتن سرکاری. مثل همیشه دیر شده و داری خیلی ملو راه می افتی بروی سرکار. قهوه ی سرد  شده را سر می کشی و وقتی مزمزه اش می کنی با خودت میگویی خوردنش مثل دارو تلخ و بی لذت شده است، انگار که واجب باشد. بعدش هم یاد آشغالی می افتی که  اشغال ها را ببری  یا نبری که تنبلی غالب می شود و می گویی فردا فردا فردا. بعدش هم دم رفتن خودت را با تیپ تابستاتی ات در آیینه ی قدی دم در که دیروز خریدی و مرد آیینه بر، آمد و نصب کرد و بهار تتمه ی حسابش را کادوی خانه گردن گرفت ورانداز می کنی و می گویی خدارا شکر که لباس ها یک طوری است که آدم چاقی هایش را قایم می کند و کفش هایت را می پوشی و می آیی که در پاگرد بچرخی به سمت پله ها و بیایی که  . . . همان لحظه یادت کی آید کلید را در جا کلیدی خانه جا گذاشته ای و در را بسته ای.  قفل در را چند بار می چرخانی و باورت نمی شود در کسری از ثانیه چه شاهکاری را رقم زده ای! نه ! در قفل است! و هیچ وجه هم باز نمی شود و بلافاصله یاد حرف صاحب خانه می افتی که اگر در  قفل شود هیچ کاری نمیشود کرد و حرف هایی درباره شکستن در زده بود حتا!

این لحظه به شدت سرد و قابض و یخ کننانده بود

تا همه چیر را اسکن کنم و تصمیم بگیرم و یادم بیاید که یک کلید زاپاس با خواهر هست و لازم نیست اتفاقی بیفتد(فقط همین قدری است که باید یا کلید را بگیری یا خواهر را راضی کنی بیاید خانه ات که شکر خدا دومی جاری شد) رسما انگار اب یخ ریخته باشند روی سرم! یک لحظه ی سنگین و سرد و مهیب و جبران ناپذیر

2- شما تصور کن دلت درد می کند و یک شلوار راحتی و شیکی داری که دیروزش هم جلو مهمان ها تنت بوده و خوشحال بوده ای از سبکی و خنکی اش. بعد یکهو تصمیم می گیری همان را تن کنی و بروی سرکار. خوب تا اینجا مشکل ندارد.

لحظه ای را تصور کن که رفته ای قضای حاجت و کارت تمام شده و داری شلوارت را می کشی بالا و متوجه یک سوراخ پت و پهن یک جایی دقیقا وسط خشتک شلوار ملعون می شوی. این قدر دردنلاک است که هی پلک می زنی و باورت نمی شود بعد لمسش می کنی تا ببینی کابوس نیست!

نعععع

این لعنتی واقعا جر خورده! آخه کی؟ بعد هم سکانس به سکانس مهمانی دیروز را که آدم های نازنین و محترمی بوده اند را تصور می کنی و خودت را با آن شلواررر و آن فاجعه ی حادث شده تصور می کنی و آن قدر یخ می کنی که دلت می خواهد زمین دهن باز کند و بروی آن ته مه ها قایم بشوی! و متاسفانه هیچ مفری نیست از اتفاقی که حادث شده . خوب بعدش انگار که سنگ قورت داده باشی می روی دم نرم و نازکت را می پیچی دور خودت و قایم میشوی و بعدش یواش یواش در چندین قطعه مکالمه ی منقطع و نفس بریده بعد از تصور کردن خودت با آن خصوصیت منحصر به فرد سر سفره  ی شام و رو مبل و در حال حرف زدن و نشستن روی تاب و قص علی هذا

خلاصه در مکاملات تلگرامی با یکی از مهمان ها و بعدش هم با خواهن متوجه می شوی این شکاف عمیق! به هر دلیل همین امروز به وجود آمده . تقابل این لحظه با آن لحظه یک چیزی مثل تقابل سپاه خیر و سپاه شر و برتری سپاه خیر بر ملعونان و بدخوانان است و همان قدر شور انگیر و طرب آور و شاد کننده است. تو گویی به دامن خوانواده بازگشته باشی! بعداز عمری دوری

3-لحظه ی سوم اما شرحش فرق دارد. این دو تا بالایی ها راه مفری داشت اما این یکی راه چاره اش را هنوز نیافته ام. اما چون لحظه ی خاصی است می نویسم.

شما تصور کن خوشحال و شنگولی و به خودت هم رسیده ای و در یک مهمانی کوچولو مشغول قر آمدن و خول بازی هستی. یعد یک مهمانی هم در بین سایرین هست که چشم دیدنت را ندارد و کلا  از ریختت بیزار است. خوب در چنین موقعیتی خیلی منطقی است که آسته بروی و آسته بیایی تا گربه شاخت نزند و کمترین کنش و واکنش ممکن حاصل شود. بعد یک جایی که رسما داری خول خولی در می آوری و کودک درونت را ول داده ای بیرون هر غلطی می خواهد بکند وهر جفتکی خواست بزند یکهو چشمت به همان عامل نا مهربان می افتد که دارد از سر تا به پایت را ورانداز می کند و پوزخند می زدند.

بعد یک طوری مثل جارو برقی به همان شدت و حدت اور و اداها و کودک درون و بیروم و هر کار زشت و ناشایست دیگری را می کشی تو  و دکمه ی خاموش را میزنی.  این لحظه هم یک طوری سرد و ترس آور است، اینکه وقتی همه لایه های بیرونی ات را گذاشته ای کنار و داری مثل لاکپشتی که لاکش را زمین گذاشته لخت و عور بالا پایین می پری اما ناگهان با یک عامل کاملا خارجی که فقط باید با لاک با آن روبرو شد تصادف کنی . خوب باز هم تجربه ی سطل آب یخ تکرار می شود

4-شما هم  شرح لحظه های یخ شدنتان را به اشتراک بگذارید