آبزرور

پرده اول: خود ویران گری

راستش یکجا نشینی هیچ با سبک و سیاق زندگی من جور در نمی آید. این منی که از صبح تا شب لم بدهد و هیچ کاری نکند به یقین من نیستم ؛ کسی را نبیند ، جیغ نزدند و نپرد تو هوا ! این پایی که شکسته یک پای خودم بودن را از من گرفته و زوری زوری حولم می دهد که یکی دیگر بشوم.

من یک خر واقعی بود که از سواری دادن خسته نمی شد و گاهی به مسافرانش می کفت هی فولانی! خوشحالم که حالا که با هم هستیم گپ دوستانه ای هم بزنیم و معاشرت کنیم. بعدش هم تا جایی که می توانست سعی می کرد چیزی از کسی نخواهد و تا جایی که می توانست هم تلاش میکرد هر کاری از دستش بر می آید برای همه انجام دهد.  قاعدتا انجام  همه ی کارهایش هم با خودش  بودو سخت میشد و یا اصلا نمیشد که بنشیند و بگوید هی فولانی! میشه لطفا یک لیوان به من بدهید؟ خیلی تشنه ام!

حالا نه اینکه از این اتفاقات خوشحال و راضی باشم ها! اما برایم یک طورهایی تازه است که خودم را مجبور می کنم یا در واقع چاره ی دیگری غیر از کمک خواستن ندارم.

انگار با چشم خودم می بینم که ناخوداآگاهم شکست می خورد و من از این سبب ناراحت که  نمی شوم هیچ، برایم جالب هم هست.

مثلا دیرورز که رفته بودم خانه ی حاج آقا و حاج خانوم، با یک حساب سرانگشتی دیدم بروم حمام بهتر است تا تنها در خانه بروم. بعدش هم که حس کردم (من یک سری دریافت های حسی مربوط به خودم دارم که ممکن است هیچ کس دیگری درک نکند اما بارها و بارها ثابت شده که این دریافت های اولیه با واقعیت  فاصله ی بسیار کمی دارند) خلاصه حس کردم حاج خانوم زیاد هم مایل نیست آنجا بروم حمام اما خوب اهمیت ندادم و رفتم دوش گرفتم و هر چقدر هم اصرار کرد که بیایم پشتت را کیسه بکشم گفتم نه !ممنون نمی خواهد. البته نه اینکه از روی لعامت و بدجنسی باشد و یا مشنگی که نفهمم کیسه کشیدن چه حالی می دهد، من از بچگی همین طور بوده ام و  رویم نمی شود در این موقعیت قرار بگیرم. یک طورهایی وا ندادم و بعدش خوشم آمده بود که کار خودم را کرده ام. البته بعدش هم گربه شور کردم و ار ترس خیس شدن و نم برداشتن گچ آمدم بیرون که عصا از دستم در رفت و کم مانده بود که پخش و پلا بشوم که دست گرفتم به دیوارهای توالت و از قضا جان سالم به در بردم. بعدش هم که پیچ تنظیم اندازه ی عصا در آمد و وقتی دیگر قابل استفاده نبود و حاج خانوم هم داشت نماز می خواند حاج آقا به دادم رسید و دست انداختم گردنش و پله ی حمام دستشویی را پیمودم و بعدش هم بی عصا پخش زمین شدم و لنگ و پاچه ام در هوا معلق بود و حوله ی تنی امداد کافی برای پوشاندن آنچه می خواستم را نمی دادم حس کردم باز هم آن اتفاق افتاد , 

 شاید اگر هر آدم دیگری بود کلی حرص می خورد و زار می زد و غصه می خورد که دارد از هنجار ها و آرمان های زندگی اش فاصله می کیرد و این شرایط باعث شده اتفاقاتی بیفتد که در حالت عادی جاری نمی شد.

اما  اینجا اعتراف میکنم به بسیاری از شرایط و اتفاقات به چشم راه های و فرصت های جدید نگاه می کنم و اذیت نمی شوم ک هچ از بعضی ها استقبال هم می کنم

مثلا من پیش تر ها عادت به روسری نداشتم و  با حفظ پوشش متناسب و معقول روسری نمی گذاشتم تا یک پای کسی در زندگیم باز شد و حجاب اجباری شد. بعدش هم خواهرانم هم که شبیه من بودند به تبعیت از شرایط موجود رفتند زیر بیرق من و کلهم خانواده طوری شد که همه جلو دادماد ها روسری داشتند. بعدش آن شخص ملعون رفت دنبال بازی خودش اما خوب ما تو رودروایسی خودمان و بقیه دیگر روسری را گذاشتیم که گذاشتیم. روزهای اول که هنوز عصا نداشتم و یک ساپورت مشکی هم از تتمه ی لباس مهمانی تنم بود دیدم سختم است و روسری را برداشتم. بعدش هم که دیگر عادی شده بود و لازم نبود توضیح بدهی! یعنی قسمت سختش به راحتی گذشت!

پرده دوم: بیماری

1- خوب از آنجا که شکستگی ممکن هر جایی باشد و بنا به مختصات و جزییاتش ممکن است متفاوت باشد  نمی شود یک قانون کلی وجود داشته باشد که دباره آن حرف بزنیم اما شاید درباره گچ گرفتن مشترک باشد. 

مساله ی من درد نیست، یعنی فقط همان هفته ی اول بود و بعدش درد کاهش یافت و تقریبا به صفر رسید (در اغلب شکستگی هایی که استخوان جابه جا نشود و روند بهبودی آغاز شود وجود درد غیر عادی است) اما ماجرا کلافه گی است و خارش است. نمی توانم راه بروم و روی یک پای سالم که از قضا پای چپم هم هست حفظ تعادل کار بسیار دشواری است . 

-کلا دو مدل عصا داریم یکی زیر بغل که بلندتر است و می رود ریز بغل و ایستادن را راحت می کند اما راه رفتن با آن سخت است و یک مدل هم که می رود زیر ساعد و با فشار دست روی عصا جابه جا می شوی. این مدل اگر چه زحمت و درد بیشتری دارد اما راه انعطاف بیشتری دارد (مال من هم این دومی است)

-وقتی هم که زیاد راه بروی کف دست هایت ملتهب و دردناک می شود ، (بهترین حالت ممکن این است که زیاد راه نروید در این حال)

2- خارش درد سر بزرگ دیگر است که گاهی باعث می شود شب خوابتان نبرد، سشوار سرد در این موقعیت راه حل خوبی است اما راه پیشگیرانه این است که نگذارید داخل گچ خیس و مرطوب شود. این رطوبت به سهولت بلای جانتان خواهد شد. گاهی هم می شود از میل بافتنی و سیخ کباب کمک بگیرید

3-قصه ی بعدی افزایش وزن است. بیخودی خوراکی پرکالری و چرب و چیلی نخورید. بهترین تغذیه برای شما یک رژیم با لبنیات کم چرب و حبوبات و میوه و سبزی است. هیچ کجا و هیچ منبع موثقی تایید نکرده که کله پاچه مشکلی را حل کند! همین که مواد مضر را حذف کنید کمک بزرگی کرده اید (شکر، گوشت قرمز،شکلات، روغن های چرب و شیر چرب، دارهای ضد درد، سیگار)

4- چندتا نکته دیگر هم هست که بگویم بهتر است. پایم را نباید زمین بگذارم چون علاوه بر تورم شدید احتمال ایجاد مردگی لای استخوان و جوش نخوردنش را سبب می شود!

پرده سوم:آبزرور

یک وقتی بود خواهر لاله یک سریالی دیده بود و تعریف میکرد که یکی از شخصیت هایش موجودی است که همه چیز را مشاهده می کند، اما کاریانجام نمی دهد که اسمش ابزرور بود

حالا در این مدت دو هفته ای یک همچین تجربه ای داشتم. خوب آدم همیشه از دور در جریان زندگی خواهرش هست اما اینکه چند روز دقیقا وسط همان زندگی باشی خیلی دید متفاوت است. 

خوب آدم ها همیشه شکل زندگی خودشان را خودشان انتخاب می کنند که چطور و چگونه باشند اما بودن در وسط زندگی های مختلف این شانس را به آدم می دهد که آبزرور باشد، بی آنکه حرفی بزند و کاری کند می تواند در جریان یک زندگی قرار بگیرد که به نظرم خیلی هم شبیه یک فیلم است. از آن فیلم های یواش ژانر اصغر فرهادی که هر چقدر بیشتر دقت کی جزییات ظریف و باحال تری را کشف می کنی . 

نتیجه ی اخلاقی همه این مشاهدات هم گفتگوست. هر کجا کلمات در هوا جریان دارند و رد و بدل می شوند همه چیز رو به بهبود است (حتا اگر کدورتی وجود داشته باشد) حرف زدن مثل نفس کشیدن می ماند.یاد دیالوگ مرحوم خسرو شکیبایی می افتم در خانه ی سبز . . . با من حرف بزن ، حرف سرچشمه ی زلال محبت بین آدم هاست . . .

و من الله توفیق

تا یک ماه جاری هی از این پستای  درازززز می نویسم یعنی؟