خالی دانی!

همه آدم ها یک بابا دارند و یک مامان که ازشان به دنیا آمده اند و نتیجه ی ازدواجشان محسوب می شوند. بعضی از این آدم ها، هستند و بعضی هایشان می میرند و دیگر در دسترس نیستند و با رفتنشان همه چیز را عوض  میکنند. بعضی ها هم میروند، مهاجرت می کنند و یا ازدواج مجدد می کنند و از زندگی شما می روند و فراموشتان می کنند، انگار که نیستند. اما با رفتن این آدم ها جای خالیشان پر نمی شود.

به نظرم دل آدم یک چیزی شبیه تالار موسیقی  مسجد  عالی قاپو است، که در میان دیوار با گچ بری جای خالی تعدادی ساز و آلات موسیقیایی ساخته شده شده که آدم خیال می کند آن خالی ها یک طوری جای خالی آن آلات هستند که حالا نیستند 

در دل آدم ها هم این  طور گچ بری هایی هست به نظرم . . . 

جای خالی ای برای پدر، یک طور پدر دانی مثلا

جای خالی ای برای مادر، مثل یک جانونی مثلا! مادر دانی است فقط

همین طور جای خالی اقوام دانی، خاله دانی، برادر دانی و خواهر دانی و حتا دوست دانی!

بعضی از این فرم های خالی خیلی جاها تکرار شده و این به آن معناست که آن نقش ها، نقش های مهمی هستند، مثلا مادر دانی خیلی مهم است و در کل از صد خالی شاید بیست بار تکرار شده باشند، همین طور پدر دانی که آن هم نقش مهمی است

من هیچ چیزی شبیه حجمی که برود تو مادر دانی ندارم

برای پدر دانی هم چیزی ندارم

این می شود که برای پر کردن خالی آن ها دست به ابتکار می زنم و چیزکی که از سر و ته و محیط و مساحت شباهتکی به ماجرا داشته باشد را می تپانم در خالی دانی مورد نظر

من آقا دوح الله گل فروش دم خانه مان را که گه گداری سر به سرم می گذارد و به پارک کردنم گیر می دهد و می توانم بی اجازه وارد چادر گل هایش بشوم و گل ببرم و بعدا سر فرصت بروم و حساب کنم و گاهی هم برایش آش نذری ای چیزی می برم و گاهی هم برایش در را باز میکنم تا از شیر آب داخل پارکینگ آب بردارد را در خالی دانی پدر گذاشته ام

حتا کریم ، آب دارچی شرکتمان که حواسش هست من چقدر چای خورم و وقتی کسی می رود بالا برای خودش چای بریزد برای من هم یک  لیوان چای می فرستد یا سر نهار که نان ندارم یک تکه نان برایم گیر می آورد را در خالی دانی پدر می گذارم

حتا وقت هایی که کیف می کند از گلدان هایی که روی میزم گذاشته ام و یا وقتی ازم می پرسد آن گل را کی آب بدهم و نشاهایش را با خاک و گلدان می آورد تا برایش در حیاط شرکت در گلدان بکارم

حتا گاهی آقای سلیمی، مدیر داخلی مجله مان  را هم می گذازم تو پدر دانی. وقتی که زنگ می زدند حال و احوالم را بپرسد و برای یک روز خاص وعده ی درست کردن لازانیای مسحور کننده اش را می دهد،حتا اگر هیچ وقت آن غذا را نپزد، وقتی که حال حاچ آقا را می پرسد و موبایلش را که به گیر و گور خورده به من می سپارد تا درستش کنم

برای مادر دانی اما پیشنهادات بسیار کمی هست

شاید به خاطر این است که خانم هایی که حس مادرانه شان مثل  لیوان پر آب سرریز کند و بشود مثل گربه ی دله ای خودت را بمالی به لیوان و لیسکی هم که به لیوان بزنی دهانت تر شود از نم شیر کفایت کند کمتر اطرافم پیدا می شوند

پیش تر ساناز که حالش خوب بود و حال و حوصله داشت برایش هر هفته ، یکشنبه ها نامه می نوشتم . کل نامه هم چیز خاصی نبود جز کش و قوس آمدن و بالا پایین کردن و نوشتن از احساس ها و برنامه هایی که معلوم نبود بشود یا نشود. نوشتن از آدم هایی که اطرافم بودند و دلم می خواست کسی غیر از من آنها را بشناسد و ازشان برایش بگویم و وقتی چیزی  تعریف می کنم همه را بشناسد. اما ساناز خیلی کار دارد و اصلا دکتر است و دکتری خیلی کار سختی است و آدم هرچقدر زمان داشته باز هم کم می آید. 

تازه آمریکا هم هست در یک ایالت خیلی دور و سالی دو سالی که یکبار می آید و می توانم ببینمش و آن وقت ها البته بی معطلی می گذارمش تو مادر دانی، این بار که آمده بود برایم یک کفش سفید آورد با یک کیف پول قرمز و مقادیری ریمیل خارجی که وقتی درشان را باز می کنی رایحه ی گل محمدی می آید، دقیقا گل محمدی ها نه مثل گلاب که بوی گل پخته شده را دارد و وقتی پک جادویی اش را باز کردم حس می کردم دقیقا درهای بهشت است که دارد به رویم باز می شود . . .

البته آدم های زیاد دیگری هستند که می شود تو خیلی از این جا های خالی دیگر جایشان داد

مادر دانی اما خیلی وقت ها خالی می ماند، حتا  گاهی بی علت و بی حرف خانم های تو اتوبوس را  گذاشته ام  تو مادر دانی تا خالی نماند، یکبار مادر نادیا و یکبار هم مادر بهار را که برایم کوکو و میرزا قاسمی با کدو گذاشته بود کنار، یک بار هم مادرشوهر یکی از دوست هایم را که هر پاییز برایم ترشی و شور می فرستد

اما باز هم خیلی خالی است مثلا از بیست تا شاید سه تا و نصفی اش پر شده باشد

دوست دانی مثلا خیلی خوب است، من حتا گاهی رییس مان را که گاهی دقم می دهد را تو دوست دانی می گذارم

. . .

 این  پست ادامه دارد