و خدا خود عشق است در دل آدم ها

خدا مثل  شعله ای است که گذاشته باشی روی بالاترین طاقچه ای که  ممکن است قدت  به آن برسد

اما گاهی سر می خورد و می افتد ، بی جان و لارمق و پورتی خاموش می شود  و گم می شود! به همین راحتی . . .بعد باید آنقدر دنبالش بگردی تا دوباره پیدایش شود!

شاید همه مزه زندگی به این گم شدن و پیدا کردن های دوباره باشد، وقتی که دقیقا حس میکنی چیزی را جسته ای و به مختصاتش اشراف داری، یکهو ورق بر می گردد و باید همه کتاب را از اول بخوانی و هر خطش را انگار که هیچ وقت ندیده باشی از سر نو و تازه ی تازه می خوانی! مثل کارزاری است در آن به جنگ رفته ای و بعد از تمام شدنش و بعد از این که جام قهرمانی را گرفتی و نفسی تازه کردی دوباره از سر 

باید دنبال این شعله گشت چون لحظه ای که فکر میکنی  صاحب آن هستی همان لحظه ای است که در واقع از دستش داده ای . وقتی حس میکنی به نور روشن روز هایت عادت کرده بی اینکه بفهمی کم کمک غروب  فرا خواهد رسید

آن وقت باید دنبالش گشت و جایی بین رد پای آدم ها و لبخند ها و اشک ها یک گوشه دوباره پیدایش کنی و دوباره از سر نو در آغوشش بگیری و سخت بفشاریش و بگذاریش تو بلند ترین جایی که هیچ کس  دستی  به آستانش نرسد!

خدا مثل نور است برای اطاق تاریک دل آدم . . .

وقتی در  لبخند آدم  می درخشد

در برگ های درخت ها و گل ها وقتی جوانه می زنند 

خدا تو دل همه آدم های عاشق هست

به قول کسی چرخ دنیا را آدم های عاشق می گردانند 

و خدا خود عشق است در دل آدم ها