فرصت دوباره

ترد میشوم گاهی زیر بار فشارهای  دنیا

زیر بار حجم حسرت زدگی  و خواستن هایی که بدانی بی فرجام است و اگر نباشد هم فاصله اش قدری هست  که تصورش ممکن نباشد . . .

شفیره می شوم

کرم میشوم

برگ توت می شوم به هوای کسی شدن، چیزی بودن، به هوای پروانه شدن

اول راهم انگار

چشم بر هم می زنم و انگار دنیا از اول دنیا می شود و من از ابتدا باید بروم تا یاد بگیرم که با فشار کدام پا و کدام حرکت می شود  پرید

کدام خوب است و کدام یکی راه را نباید رفت

گاهی زندگی از اوا آغاز می شود. مثل کسی که چشم بسته وسط میدان تجریش از ماشین پیاده شود و ناگاه چشم بندش را بکنی و بگویی برو! 

"تا کجاها من اومدم؟ چطوری برگردم؟ چه درازه سایه ام؟"