قانون عشق

می خواهم پست کوچک و ساده ای را بنویسم که به نظرم به همه کسانی که ممکن یک روز آن را اینجا بخوانند بدهکارم . . .

قانون عشق

عشق یک مکتب است!

مثل همه ذره های یک میز، یک سیب یا یک گلدان که همگی در ارتباط تنگاتنگی با هم هستند و یک مجموعه ی واحد را می سازند طوری که انگار با یک نیروی نامریی به هم چسبیده اند و دست هایشان را در دست هم گذاشته اند و به هم متصل هستند و در نهایت یک شی را می سازند که همگی جزو آن هستند.

آدم ها همین طور هستند . . .

هر کس هر کجا که هست و با هر کسی که تعامل دارد باید نیرویی بینشان وجود داشته باشد که چیزی جز عشق نیست

یعنی هر کسی که هستید همه ی آدم های اطرافتان را بی توقع دوست داشته باشید و عاشقانه خیرشان را بخواهید و بگذارید محبت و عشقتان مثل همان نیروی بین ذره های میز آدم های دورتان را به هم متصل کند

همه ی آدم ها را بی بهانه و بی توقع می شود دوست داشت

به واسطه ی بودنشان!

و آن وقت همه ی آدم ها به هم وصل می شوند

آن وقت است که خدا می شویم . . . 

آن طوری حال همه مان بهتر است