با ها ر

امروز در آخرین روزی که اینجا روی یک میز سبز در واحد طرح و توسعه در هلدینگ بزرگ فولان نشسته ام می خواهم از بزرگترین نعمتی که این یک سال مثل آفتاب گرمم کرد بنویسم

با ها ر

خانم بهار

بهار دختری است شیرین و مهربان

اینجا کنار من روی میز بغلی نشسته است و دارد اجرای مجری مورد علاقه اش را که دیروز نشانم داده را می کاود و زیر و رو میکند و بقیه اجرا ها و هر چیز دیگری که مربوط به آن باشد و  . . .

بهار مثل انار می ماند

اناری سرخ و شفاف

در نگاهش هزار ژاله ی روی برگ شبدر می لغزد و هزار دانه ی لوبیا جوانه می زند

شفاف ترین آدمی که ممکن است کسی در آن نگاه کند، آنقدر که گاهی حس میکنم بعید نیست در این شفافیت بشود پشت آیینه را هم دید . . .

و بزرگترین غم من میز سبز و کوچکی است که دیگر فردا کنارم نخواهد بود . . . 

آنقدر که حتا می ترساندم!

بهار قد همه ی گوش های ناشنوا می شنود و قد همه درک کردن درکت میکند و هم دلت می شود و پا به پایت می آید

بهار آنقدر گنج است که گاهی دلم می خواهد قایمش کنم و به هیچ کس نشانش ندهم

همان است که می شود برایش گفت نـــــــــــــو بهــــــــــــــــــــــــــــار دلنشین . . . .

انقدر هست که بتوانم کار جدید را بی خیال بشوم و بنشینم و به هوای همین میز سبز کوچک کنارم دلم خوش باشد 

بعد یک وقت هایی که سر کیف باشد صدایم میکند رفیق! 

آن وقت ها مثل عسل میشود و من دلم یم خواهد ذوب بشوم. اصلا ذوب شدنم می آید . . .

خنده دار است!

بهار را میشود یک طور دیگر دوست داشت!

اصلا دوست داشتنش هم یک هوای دیگری دارد. انگار ادبیات دلت و الفبایش را خوانده است و آن را از بر است . . . یک طوری انفجاری از احساسات و زنانگی و لطافت 

در کیفیت به سان برگ گل است، همانجا که آدم حس میکند مخملی و ابریشم گونه است.

همان قدر مخملی و ظریف

همان قدر می داند

همان قدر می فهمد

و من خوشحالم، خیلی خوشحال! آنقدر که یکی دیگر از آدم های زندگیم را پیدا کرده ام

کسانی را که به ژرفنای زندگی می دانم تا زنده ام دوستی آنها افتخارم خواهد بود . . .

کسانی که گاهی قدر دنیا پرم میکنند و لبریز می شوم و سرریز میکنم و این میشود که می نویسمشان

بهار

رفیق

آدم

دمت گرم!