کیو و جی جی

دو تا بچه داریم

یک دختر و یکی هم پسر

دخترک اسمش جی است اما دوست داریم جی جی صدایش کنیم

اسم پسرمان کیو است

این ها البته بچه های من و بهار هستند

هردومان اعتقاد داریم بچه های که سهمی در تولیدشان نداریم می توانند بچه هایمان باشند

سر و کله ی دخترک یک روز عصر پیدا شد

یک عصر کشدار تابستانی کرخت که صدای یکنواخت کولر موسیقی کرارمان بود، بهار یک کیسه پر از آلو های قطره طلا آورده بود و گذاشته بود روی میز و داشتیم تند و تند آلو می خوردیم و حرف میزدیم.

ته کیسه یک آلوی متوسط و مو طلایی باقی مانده بود

آمدم کیسه را دور بیندازم که دیدمش، دستش را گرفتم و از کیسه بیرون آوردمش و نازش کردم، بد جوری ترسیده بود و مدتی هم تنها مانده بود. صورتش محزون بود و اخم کوچکی روی لب هایش بود. انگار می گفت عیب ندارد مرا بخور!

من اما نوازشش کردم و پوست آلویی اش را لمس کردم و در گوشش گفتم غصه نخور دخترک . . . از آن وقت به بعد گذاشتمش روی یکی از سوراخ های جا چسبی آبی رنگ روی میز بهار و هر دومان هر روز رد اخم محزون روی صورتش را تماشا می کردیم و بی واسطه شد دخترمان

چند روز که گذشت یک روی چهره اش پلاسیده و چروک شد و رنگش رو به تغییر گذاشت

به بهار می گویم ببین دختر یعنی این: پلاسیده می شود اما فاسد نه! همین طور هم شد جی جی هر چقدر هم پلاسیده تر شد ردی از فساد و پوسیدگی نداشت 

خیلی شده که کسی برش دارد و با خفت نگاهش کند که چرا اینو دور نمی اندازید؟ یا حتا شده که هوس آلو کنیم و بخواهیم بخوریمش ، حتا یکبار یکی از همکارانمان با ناخن روی تنش خطی انداخت که تا دو روز جایش ماند

این جور وقت هاست که احساسات والدمان عود می کند که مگر آدم بچه اش را می خورد؟ مگر آدم بچه اش را له میکند؟ یا مگر آدم بچه اش را زخمی میکند؟

جی جی کم کم فهمید که پیش ما در امان است و حالش بهتر شد و دیگر نمی ترسید و می دانست ما در هر شرایطی حامی اش هستیم و فقط گه گداری که کارمان زیاد بد و نگاهش نمی کردیم شاکی میشد

تا پریروز ها که بهار برادرش را پیدا کرد

میان ظرف میوه یک آلوی قرمز و درشت بود که روی صورتش دو تا لکه ی قهوه ای و گنده بود با یک لبخند بزرگ. تو چشم هایش خط ها مورب و تو هم هم طوری بود که هر وقت نگاهش می کردی یقین می کردی دارد ریسه می رود از خنده

اسمش کیو است و با مزه و کپل و خنده روست.

 ازوقتی آمده جی جی هم حالش خیلی بهتر است و کنارش رد اخم کم رنگش به خنده می گراید . . .

همه ی این قصه ها را تا ده پانزده روز دیگر بلدم

بعدترش را نمی دانم چه کنم

ده پانزده روز دیگر ه بهار استعفا نامه ای را که چندین بار است تنظیم کرده تسلیم رییس چپرش کند و برای همیشه این شرکن منحوس و تاریک را ترک کند

جایی که باید دیوانه سری هایی چون کیو و جی جی باشند تا بتوانی فقط تحملش کنی