هنوز هم دانه می کارم

گاهی جایی دانه ای، بذری، چیزکی می کاری و از کنارش رد می شوی و گه گداری مهمانش میکنی به قطره ای و امید نبسته ای به روییدنش اما دانه می شکفد و میروید از زیر خروار ها خاک سر بر می آورد و میتاد به جهانی که پیش از او بوده . .

گاهی اما دانه را سال ها کاشته ای و جای قطره خروار خروار آبیاریش کرده ای و دست را سایبان می کنی تا تیغ آفتاب به سوختن نگیردش و جانت را سایه بانش می کنی اما . . .  

اما دانه نمی روید

اگر بروید و جوانه بدهد هم گیاهک بی رمق و کم جانی است که با کوچکترین باد و نسیمی از ریشه کنده میشود و با باد میرود به هر کجا که باشد و تو می مانی و عمری که به پای روییدنش منتظر نشتی 

و آن باد که ریشه را میکند 

و آن گیاه که هیچ وقت انتظار و شوق را ندانست . . .

تو می مانی و خاکی که بذرها را عمل می آورد

تو می مانی و ریشه ای که تا اعماق خاک رسوخ می کند برای ماندن

تو می مانی و نسبت، سبب، برق چشم و شور لبخند و غم بی پایان