در جستجوی قطعه ی گمشده . . .

وقتی یکی از دندان های آدم می افتد دو تا اتفاق می افتد

اول اینکه یک دندان را از دست داده ای و باید جای خالی این دندان را با هر روش دیگری پر کرد و دیگر اینگه، دیگر یک لبخند زیبا نداری! 

و این دومی به سبب اولی است که وقتی یک جای خالی بین ردیف مرواری های داخل دهان ایجاد شود انگار کن که رشته ی مروارید از هم گسسته و هر کدام به سمتی غلطیده و ضعف و کاستی و کج و کوله گی هایی که تا به حال قابل اغماض و ساده بود حالا رخ می نمایاند و سایر اجزا نیز کاستی هایشان را شدت به نمایش می گذارند

گاهی برآورده کردن  مشکل دوم که همانا داشتن لبخندی زیبا و به عبارتی ردیف دندان های سالم در دهان است دست به راهکای مختلفی میزنند تا مشکل دوم، اول (قبل از حل اولی)حل شود!

به این صورت که جای دندان از دست رفته یک پرتز متحرک قرار می دهند که کم خرج و به صرفه است و به راحتی و در زمان کم قابل تعویض و تجدید است و می شود هر وقت که مایل باشی تعویض یا تجدیدش کنی و یا نه کلهم برش داری و بیندازی دور و از روش های دیگر استفاده کنی

روش دیگر استفاده از بریج و روکش و  . . . است که شاید کمی سخت تز از پرتز متحرک باشد اما انها هم در نهایت لبخند شما را باز می گرداند و البته هنوز دندانی به کار نیست!

روش دیگر اما روش خیلی سخت و پر هزینه ای است که ایمپلنت خوانده می شود و بسیار پر هزینه و پر خرج است و در آن یک دندان را با پیچ و مهره در فک شما با رول پلاک پیچ میکنند و جای خالی به وسیله ی یک دندان ثابت و سالم طوری پر میشود که دیگر هیچ وقت جای خالی اش حس نشود

این روش هم البته ریسک آن را دارد که لثه دندان را پس زند و آن وقت با پیوند استخوان فک و غیره باید یک راه دیگر را پیش گرفت که همه ی این ها جزو مشقات این روش است که از راه داشتن یک دندان سالم به یک لبخند زیبا برسی

حالا دارم فکر میکنم که وقتی یک جای خالی هست که باید پر شود تصور ما یافتن قطعه ی ثابت و سالمی است که همیشه ثابت باقی بماند و اندازه باشد و نه کم باشد که جای خالی دوباره معلوم باشد و نه بزرگتر باشد که به زور فشارش بدهیم لای جای خالی و زوری زوری جایش بدهیم که بیرون زدگی اش بعدا بزند تو چشم

مثل ظرف خالی ای می ماند که دستت میگیری و راه می افتی که پرش کنی

بعضی وقت ها کم است

بعضی وقت ها زیاد

بعضی وقت زود پر میشود

بعضی وقت ها دیر

همه ی قصه ی گم شدن و پیدا شدن همین است ، غصه ی دردناکش وقتی که شوق یافتن با باور اندازه نبودن تقابل پیدا میکند

و اشتیاق را چون جامه ی کهنه می کنی و دور می ریزی و دلت پوست می اندازد

که اول راه است

که دلت می خواهد بخندی

با لب های گشوده و دندان های ردیف و براق و لبخندی که مثل خورشید بدرخشد . . .