فقط کمی درکم کن . . .

حرف آخر را اول میزنم که بعله! 

من پریودم!

یکبار یکی از دوستانم میگفت در کشورهای توسعه یافته یا بیشتر توسعه یافته قانونی وضع شده مبنی بر یانکه اگر زنی دچار جرمی حقوقی یا حقیقی بشود و بتواند ثابت کند حین انجام جرم مورد نظر در روزهای ابتدایی قاعدگی اش به سر مبرده شامل تخفیف در مجازات و لحاظ یک سری تبصره و الحاقیه ی دیگر در جهت دریافت حس حمایت گرانه و درک شرایط خاص مورد نظر میشود.

اصلا هم مهم نیست که تخفیف چند درصد باشد و چگونگی لحاظ شدن آن با چه مختصاتی است، فقط مهم است که کسی، کسانی هستند و باشند که درک کنند! کساین هستند که آنقدر درک می کنند که یک همچون قانونی را در سطح کشور به اجرا می گذارند . . .

آدم هایی تو این دنیا هستند که حال بد آدم را درک میکنند و به تو حق میدهند که روان نژند و پریشان و عصبی باشی! حق داری چون با هزار و یک فرمول علمی و غیر علمی می شود ثابت کرد که ترشح هرمون های کوفتی در این دوران مثل آب باران است در جوی ناودان که همین طور شور و شور جریان دارد و شیمی بدنت را کمپلت زیر و زبر می کند و می شود که یک روز، دو روز، چند روز از ماه را به واسطه ی این لطف الهی به سبب زن شدن یک موجود سرخورده و افسرده و له بشوی که امروز ها فوق فوقش در جمع های تحصیل کرده و روشن فکر کلهم دو ساعت به تو زمان بدهند و درکت کنند که مثل همیشه نباشی و آن هم غالب به سبب دل درد و کمردردی است که همراه این غلیانات هورمونی دچارش هستی و بعدش که دو ساعت تمام شد لابد متهم می شوی به لوس بازی و شاید هم جدی جدی برچسب عناد و پرخاشگری بزنند رویت و این طور می شود که آدمی که آزمندانه دستش را بالا آورده و با انبوهی از درد و کدورت و کدری دارد می گوید درکـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم کن را می گذارند تو چرخ گوشت و دور کند و با استخوان را می زنند و دماغشان را کج می کنند و زیر ابرویی نازک می کنند و راهشان را کج میکنند و می روند و تو می مانی که چطور ثابت کنی که من فقط حالم خوب نیست و انتظار دارم کمی درکم کنید و  به مقدسات از سر بخل و لعامت و لجاجت که این طور رفتار نمی کنم! حتا در مورادی تازه تازه باید بیای و حسن نیت و برادریت را که زیر سوال رفته از ابتدا ثابت کنی و . . . 

و این در حالی است که تو موظفی که همه ی غلیانات احساسی دیگران را درک کنی و بفهمی فولانی الان ناراحت است که دارد با عدم دریافت ترفیع ارفاقی که فکر میکرده حقش است بخوردار نشده و حالا غمگین است و تو باید به برای ترمیم این حس و ترمیم حالش به او زمان بدهی تا خوب شود

وقتی همه ی زمین و زمان را می دوزند و با شور و حرارت از فوتبالی که تا دیروز شعور درکش را نداشت حرف میزند و از هیحان آمپر می سوزاند و می چسبد به سقف و هوار هوار میکند و چه و چه درکش می کنی ، اگر چه هنوز نمی دانی موقع تماشای فوتبال باید توپ را نگاه کرد یا بازیکن ها را و به هزار و یک دلیل هیچ رغبتی به تماشای فوتبالی با این مختصات نداری اما می گذاری نعره بزنند و فغان راه بیندازند و دور دور آن هاست و تو در اقلیت میروی یک گوشه و ماست خودت را می خوری و حق می دهی که موج هیجان و شادی به اوج خودش برسد و هرچقدر هم که برایت مسخره بیاید که فوتبال کشوری مثل ایران تصور یا امید و یا آرزوی مساوی یا برد در برابر رقیبانی همچون آرژانتین را داشته باشد  . . .

درک می کنی که یکی شلخته است

یکی بی ادب است 

که یکی بی موالات است و بلد نیست برای داخل شدن به حریم شخصی ات باید در بزند و نه اینکه برود پشت سرت و تق تق تق صدای در زدن در بیاورد فقط سه ثانیه، چهار ثانیه برای اینکه فاصله اش را با تو به کمتر از نیم متر کند زمان بدهد  . . .

تو درک میکنی و درک نمی شوی

درک میکنی که فولانی احتیاج به حمایت دارد و تنهاست و همه ی هم و غمت را می گذاری تا یارش باشی اما درک نمی شوی که انتظار داری این بودن را به پای هیچی بگذارد و هیچ وقت یادش نماند که تو چرا خواستی آن روز برای اینکه کنارش باشی از دلت گذشتی . . .

و این چرخه همین طور ادامه دارد و آدم را کلافه میکند

غالب اوقت و در شرایط قابل درک همه ی این ها را میگذارم به پای جبر در تفاوت ادم ها و بهایی که برای داشتن بعضی چیزها پرداخت می شود و بودن بهتر است از نبودن و ماندن قابل تحمل است و آدم ها فرق دارند و باید درکشان کنی و درکشان که کردی حق میدهی که طفلکی باشند و له باشند و گره خورده باشند و لنگ باشند و در لب هایشان لبخند جاری نباشد و عیب ندارد و جای همه ی بی عاطفگی ها عشق بورزی و جای همه ی بی مهری ها مهر بورزی و جای همه نبودن ها باشی

جای همه روزهایی که خیال میکنی درک نشدی و خواسته و حرف و حست چیزی ورای درک شده بودن بوده است

جای همه غم هایی که تنهایی به دوش کشیدی و اشک هایی که تنهایی ریختی و کم کم اشک دانیت پاره شد و خودت هم جر خوردی و به فنا رفت همه ی  حس کودکانه ی حمایت طلبی ات و باورت شد که تنهایی 

باورت شد که تنهایی و حق نداری انتظار بیشتری داشته باشی و باید خوشحال باشی اگر وقتی زمانی روزی شایــــــــد کسی بیاید و در تنهایی ات را بزند که باشد که نباشد که برود که بیاید که  . .. 

روزهایی هست که احساساتم دیگر مثل شیر خفته ی گوشه ی قفس نیست که هر چه تکانش بدهی مثل تن لش باشد و بشود از پشت قفس دانه های ذرت را پرت کنی سمتش و دمش را بکشی و با مداد چرب روی پیشانی اش بنویسی من یک احمقم و شما می توانید هر کاری با من کنید و او آرام و ساکت سر جایش لم بدهد و فقط تماشا کند و اگر کار به جاهای خیلی باریک برسد و خیلی اذیت شد شایـــــــــــــــــــــــــــــد نعره ای چیزی بزند که اعتراضش را به گوش حضار رسانده باشد . . .

وقت هایی هست که شیر داخل قفس به تمام قد روی پا ایستاده و توی محوطه ی تنگ قفس دور می چرخد و با حواس جمع اطرافش را ریز و با دقت می نگرد و جنبیدن پشه ای را مدنظر دارد ، روزهایی هست که طاقت ندارد که از پشت قفس حتا یک دانه ی ذرت نتریکیده از درون ظرف چسفیل به سمتش پرت کنی و اگر پا روی دمش بگذاری و اذیتیش کنی همان وقت بر می گردد و توی صورتت نعره می زند و چنگ و دندان نشان می دهد و حوصله ندارد که نبردنبان شود و بازی کند و درک کند و بفهمد و لم بدهد و سکوت کند و لب ور بچیند و ببخشد و . . .

شیری که البته با اندکی حمایت و درک و مهربانی می شود که دوباره به همان موجود موش مانند سابق تبدیل شود