از تعاملات من و گوجه سبز

هشدار! خواندن این پست توصیه نمیشود مخصوصا به خانم های باردار!

گوجه سبز اسمی است که تهرانی ها روی گونه ی اصلاح شده ی آلو که البته آن را هم آلوچه صدا میکنند، گذاشته اند که درخت های  دارای تیغ های فراوان و برگ های ریزتری هستند که البته میوه های ریزتری هم دارند اما پربارتر هستند و مثل درخت گیلاس که خوشه ای بار میدهد کل درخت به یک حالت زار و نزاری میرسد دم دمای رسیدن و عمل آمدن میوه! از بس که شاخه ها زیر بار وزن سنگینی وزن محصول زیر فشارند!

علت این  احساس من مبنی بر تلاش مواد غذایی برای رسیدن به شکم ما، یکی همین درختها بودند که وقتی سطل های بزرگ پلاستیکی و حلبی را از محصول درخت پر میکردی  شاخه ها سبک می شد یک نوع حس رهایی و سبکی در تمام اجزای درخت قابل رویت بود! یکطوری آدم خیال می کیرد درخت میوه از آدم تشکر میکند که محصولش را چیده و سبکش کرده و بارش به مقصد رسیده و  با هر کدام از دانه های آلو که به زمین می افتاد (یا هر خوراکی دیگری) حس میکردم این طفلکی ها تا اینجای راه را آماده اند حالا خیلی بی انصافی است که به حرام شوند و به هدفشان نرسند! 

خلاصه این آلو ها همه گی در حالت کال از درخت چیده می شوند چون رسیده شان با طرفه العینی آب لمبو شده و میترکد و مزه اش هم رو به شیرینی می رود اما همچنان ته مزه ی ترشش را حفظ میکند و رنگی متمایل به طلایی و سبز و در گونه های دیگر لپ های قرمز و سرخ و گاهی هم کلا به رنگ زرشکی متمایل به بنفش می شوند که در ولایت هر کدام از این گونه اسم خودش را دارد که فی الحال توضیح آنها را بی خیال میشوم!

بعله من همه این توضیحات را دادم تا شما با این میوه ی دوست داشتنی دوست تر شوید چون من عاشقانه دوستش دارم

و البته راه های مختلف و پرهیجانی برای خوردنش هست که اینجا چندتایی اش را می نویسم باشد که شما هم جزو رستگار شدگان باشید!

1- روش اول خیلی مرسوم است و بعید نیست خودتان هم انجامش داده باشید اما گفتنش خالی از لطف نیست که آلو ها را با نعنای تازه یا نعنا خشک و نمک (خوب در ولایت ما دلار نبود آن وقت که داشتیم دکترایش را می گرفتیم اما حالا توصیه اش میکنیم) در یک ظرف میکوبی و آنقدر این کوبیدن ادامه دارد که هسته های آلوها از میوه جدا می شوند و به اینجا که رسید هسته ها را از ظرف جمع می کنیم  و به نمک را اندازه میکنی و از مزه ی هیجان انگیزش به عرش اعلا میرسی!

2-در روش بعدی آلوها را خوب میشوریم و می گذاریم با یک مقدار خیلی کمی آب روی گاز بجوشد و له و لورده شوند و بعد از یک ربع که بوی ترشی همه جا را گرفت به مقدار کافی نمک میزنیم و بعد از اینکه سرد شد می ریزیمش تو کاسه های کوچولوی بلوری و برای نخوردن کاسه حواسمان را جمع میکنیم! و بعدش هم هسته هایش را پوف می کنیم تو سینی!

 قابل ذکر است که محول  ب دست آمده خیلی خیلی ترش است و در صورت نیاز می توانید مقدار محدودی سیب زرد یا چندتایی زرد آلو به آن اضافه کنید تا طعم ترشش تعدیل شود!

3- روش سوم که روش بسیار جذابی است و محصول بسیار جذابی خواهید داشت ولی متاسفانه صبر و حوصله ی بیشتری را می طلبد (تقریبا یک هفته) به این صورت است که آلو ها می گذاریم جلو آفتاب و چند روزی صبر میکنیم تا رنگ سبزشان کاملا تغییر کند، رمانی که همه جای آلو قهوه ای شد اکازیون ما آماده است! این همان وقتی است که اگر الو را فشار بدهی همه جایش نرم شده و به راحتی میترکد و اگر یک هفته دیگر بماند کاملا خشک می شود! آلو در این حالت کاملا نرمولی است و مزه اش هم خیلی جذاب است!

4- خورشت گوجه سبز، ترشی آلو و رب آلو  و البته لواشک آلو را هم لحاظ بفرمایید!

بر همگان واضح و مبرهن است که در تمام مدت نگاشتن پست حاضر آب از لب و لوچه ی اینجانب روان بوده و خدا می داند چند بار آب دهانم را قورت داده ام اما رسالت در آوردن محجوریت کاسه گوجه سبز و نمک باعث شد با جزییات بنویسم!

یک طورهایی گوجه سبز هم مثل موغ می ماند، آنقدر می شود ترکیبات جذابی باهاش ساخت که خوردن گوجه سبز و نمک مثل خوردن مرغ آب پز است! لذا خواهشمند است تا تصبیت قیمت گوجه سبز از این حالت نوبرانه گی  به حالت عادی صبر نموده و پس از  آن ترکیب دو و سه را استاد بفرمایید!

+ اینو خیلی دوست دارم:)