مجبوری که معقول باشی . . .

منشی دفترمان دختری است سی ساله و از مشخصات بارزش یکی این است که زمان پریود شدن این خانوم را حتا تا معاون مدیر عامل شرکت هم مطلع می شوند و در شرکتی که گرفتن یک ساعت مرخصی جزو سخت ترین کارهای دنیاست این خانوم هر ماه یک روز را بی استثنا مرخصی می گیرد و قالب اوقات البته این مرخصی به مدت دو روز هم به طول انجامیده.

دیروز ها بعد از نهار که در سلف نشسته بودیم همین دوستمان درباره مصائب این روزهای مرخصی رفتنش تعریف میکرد و از فیها خالدونی که در این ایام جاری میشود که یکی از عاداتش در این روزها این است که از شدت درد سرش را بکوبد به تخت و آنقدر این کار را میکند تا همسرش با خواهش و تمنا و التما خودش را می اندازد وسط  و دست هایش را میگرد تا سرانجام  این مراسم آیینی به پایان میرسد و بعدش دوتایی شال و کلاه می کنند می روند درمانگاه محل و آنجا طبق عادت یک سرمی چیزی می زنند و می روند خانه و . . .

کل عکس العمل ها و فرمولی که هر ماه با این رویداد شکل میگیرد برای من عجیب و باور نکردنی است! نه اینکه درد های وحشتناک این روزها را نچشیده باشم که بالعکس متاسفانه یکی از دردناک ترین تجربه های  ممکن را دارم اما راه حل هایی که برایش استفاده میکنم چیزهایی مثل کیسه آب جوش و داغ کردن آجر و مسکن های رنگ و وارنگ و کمربندهای فولان و شال بهمان و  . . . اما هیچ وقت فکر نکرده بودم که می شود از شدت درد سرم را بکوبم به دیوار و نعره بزنم

راستی اگر سرم را بکوبم به تخت و محکم هم  بکوبم و زیاد هم بکوبم و کسی نباشد که بیاید اشک هایم را پاک کند و دست هایم را محکم بگیرد و بغلم کند دردم التیام پیدا خواهد کرد؟

مث خوابیدن جلو تلویزون می ماند

یکی از جذاب ترین کارهای دنیا این است که یک فیلم خوب بگذاری و هر کجای شب که باشد بنشینی به تماشا که هر کجایش که خوابت برد یکی باشد که رویت پتویی بیندازد و تلوزیون را خاموش کند و چفت پشت در را بیندازد و چراغ ها را خاموش کند و حتا زیر کتری را هم خاموش کند

ولو شدن یک گوشه و خواندن کتاب هم همین مزایا را دارا می باشد البته

وقت هایی هست که مجبوری معقول رفتار کنی! ان وقت هاست که حس داغ شدن ماهیتابه روی گاز می آید

فکر میکنم اگر منشی کپل مان تنها زندگی می کرد چه می شد؟ یکروز می امد می گفت تازگی ها کشف کرده ام که کوبیدن سر به تخت خواب تاثیر تسکین دهنده اش را از دست داده، خوب که فکر میکنم می بینم جای رفتن به درمانگاه و مطب و بیمارستان یک جوشانده دارچین و زنجبیل با نبات داغ درست کنم و در سکوت یک گوشه دنج چمباتمه بزنم و دورم پتو بپیچم بیشتر جواب میدهد

بعد دیگر ساعت از یازده که می گذرد هوس فیلم دیدن نمی کنم چون چندباری جلو تلویزیون خوابم برده و وقتی نیمه های شب آدم با صدای برفک و لرز ناشی از سرمای محیط بیدار میشود خیلی حس بدی است! 

تازه امروز از ماجرای گشت ارشادش تعریف می کرد که وقتی به دام این دوستان افتاده آنقدر هوار هوار کرده که خانوم کماندو باهاش شرط بسته که من تو را امشب اینجا نخوابانم زن نیستم! بعدش هم که اولیای گرامی می آیند این بچه را تحویل میگرند به ماموران تهمت میزند که دستش را گرفته اند و نه دستش را که می خواسته اند جاهای دیگر را بگیرند و بعد قرار به شکایت می شود و هوار هوارشان دنیا را پر میکند اما در واقع فردا صبحش همان شکایت یا حتا عدم نارضایتی به هر گونه مرجع مورد استناد همانجام نمی گیرد و البته این دوستمان هم تا دو روز بعدش نمی توانسته حرف بزند و سه روز بعدترش هم لکنت داشته و اولیای مربوطه قرار گذاشته بودند که اگر لکنت مورد نظر باقی بماند دست به شکایت بزنند که خوب صد هزار مرتبه شکر که زبانی که گره خورده بوده سرانجام باز می شود و بعد از یک هفته سرانجام دوست ما به حالت عادی باز میگردد

بعد یاد شوهر یکی از دوستانمان می افتم که هر وقت زنش باشد به طرفه العینی دعوایش می شود و زن بیچاره باید جمیع ائمه و مقدسات را بکشد وسط تا آقا بی خیال دعوا بشود

بعد به این فکر میکنم چقدر از رفتارهای ما هست که بستگی به بود و نبود اطرافیانمان دارد

اگر خانوم فولانی یک همچین همسر نازکشی نداشت باز هم همینقدر لوس می شد؟

اگر منشی دفتر تنها بود باز هم سرش را می کوبید روی تخت؟

اگر آن خانوم تو خیابان تنها بود باز هم آنطور بلند بلند گریه می کرد و اشک می ریخت و می دوید؟

اگر آن آقایی که از پله افتاد در تنهایی هم بی سر کشیدن یک بطری آب معدنی نمی توانست از جایش بلند شود؟

اگر خودت بودی هم همین کارو میکردی؟

بعد فکر میکنم که رفتارهایی که آدم خودش برای خودش می کند بینهایت صادقانه است چون بی قضاوت هیچ چشمی و برای جلب توجه هیچ کس دیگری نیست

وقتی که مجبوری معقول تر رفتار کنی . . .