مثل وقتی نخ تسبیح پاره می شود

گاهی کلمات سخت می شوند

کیبورد ترسناک است

هیبت کلمات نمی گذارد بنویسی شان

و سفیدی بی انتها همچون باتلاقی از کوری که بیمش می رود که هر آن فرو ببردت

نمیدانم از کجا به کجا می رسد اما میشود که دلت نخواهد بنویسی

می نویسی پاک می کنی

نمی شود

همانی که می خواهی نمی شود

احساس میکنی دوری

کلمه

انگشت

لاک سیاه

روز

باران

باران 

باران

گرفتگی چاه

وزن اضافه

عذاب وجدان

گرانی ماشین

خودکار شبرنگ

دم ابرو

آب معدنی روزی هشت لیوان

مانتوی قهوه ای گشاد

لاله های پارک ملت

دندان پزشکی

نقاشی

همسایه

سفارش ست اداری

کار

پول

مصاحبه

قسط

دغدغه

ساناز، آمریگا، نگار نازنین از راه رسید

شال سورمه ای

دغدغه

هماروستا سمندیان تیاتر

صبحانه

خشکسالی و دروغ

سوزش

پیتزای بادمجان

گلدان شمعدانی

نسترن هایی که دارند می میرند

آبیاری و آفتاب

بوته ی یاس

ارزوی محال

ک طاقتی

غرغر هایم را کاشتم 

لاک سیاه ان رنگی است که حرف دارد بعد از قرمز

شب 

پیاده با مترو تا قبرستان

جلوی عکس مادر مونا هنوز شمع می سوزد

گیره ی موهای بهار روی زمین افتاده

دروغ تا دروغ کیپ تا کیپ

این نگاه لعنتی

فاز داریم تا فاز، مثبت در مثبت می شود منفی

یخچال بوی پلاستیک می دهد

همه ثروت من بیسکوییت های زنجبیلی ام است که بوی زیره می دهد

جوشانده سیب و دارچین

آن آدم ها که سر کوه می ایستند

دیگه خودم رو تو اون موقعیت قرار نمیدم!

ته مانده ی کاسه ی آجیل عید

اردی بهشت که زمین بهشتی می شود

ده اردیبهشت سالگرد چه روزیه؟

مجله

کنفرانس محیط زیست، دوره ی هفتم

پیشانی ام می سوزد و تاب ندارم

واریز نقدی

معقوقه ی مهر و آبان

چرا تا حالا تونستم؟ چطوری تونستم؟

هم خونه  لازم دارم

سطل آشغال توالت را زود به زود خالی کرده باشم

ماهی قرمز را کوسه زده، نکند از بی غدایی مرده باشد

اشک و باران یک جنسند

کفش های قهوه ای کهنه شده اند

قلب سمت چپ تر است

لرزش دست و دندان

روز

شب

هر روزگی

روزمره گی

فرار

کش

کاهو پیچ و گوجه

کلمه 

کلمه

کلمه

واژگون