هفت که هیچ هفت صد سال هم بگذرد تازه است

امروز هجدهم فروردین ماه است  

وقتی که گل های اقاقیا به تمام قد به گل نشسته اند و شمشاد ها از همیشه سبزترند و بهار از هر گوشه ای خودنمایی میکند 

این روزها بود که تو دامن کشان آخرین روزهایت را سپری کردی

هفت سال پیش  . . .

هجدهم شنبه بود اما من دانشگاه نرفتم 

هیچ کسی هم سرکار نرفت 

همه آمدیم تا تو بروی . . . 

امروز هم هجدهم فروریدن است برایت فاتحه ای کیک خریدم و بین نگهبان ها و بچه های واحد پخش کردم 

گمان میکنند خیلی شنگولم و که هی بی دلیل کامشان را شیرین میکنم 

نمی دانند که یک روز یک مادر رو به پروانه اش گفته: 

اولاد آنقدری معرفت ندارند که حتا یک شب جمعه یک بسته خرما نذر کند  

میدانم که بی معرفتم و دیر به دیر می آیم  

اما می دانی 

هر شب جمعه 

و خیلی شب های دیگر در نظرم مجسمی و وقتی غبار عکست را می گیرم دلم می لرزد 

راستی 

آن قاصدک آخری پیش از اینکه به دستم برسد رفت 

همان که جلوی در گذاشته بودی