تلخ و شیرین

در چهارده سالگی که بوف کور را خواندم باورم نمیشد که زنی باشد که لب هایش طعم ته تلخ خیار را بدهد و بعدتر ها که سورئال را شناختم گذاشتم به حساب تصورات خیالی و موازی با حقیقیت در عالم تصورات نویسنده  تا این روزها که زیاد شده که لب هایم مزه ته خیار میدهد

این چندمین باری است که بیگاه دهانم تلخ میشود و لب هایم مزه ی تلخی شامپو را می دهد

اما چیزهایی هست که خیالشان کامم را شیرین می کند

وقتی ملودی آرش را گوش می دهم و عکس های کفش دوزک و عروسک ها و ست های نوزادیش را تماشا می کنم

وقتی میفهمم پسرک آن یکی دوستمان هم به دنیا آمد

تلخی واقعی است

شیرینی هم

مثل آب روی آتش

شیرین و گوارا