در احوالات یک قورتنده

آب دماغم را می کشم بالا و قورت میدهم

بغض های فرو خورده را حبس میکنم و قورت می دهم

حرف های مگو را قورت میدهم

همه ی روزهای پی ام اسی را قورت می دهم

همه دل خواسته هایم را قورت می دهم 

غذای بدمزه ی شرکت را قورت می دهم

گاهی هم گرسنگی را قورت می دهم

اعتراض هایم را قورت میدهم

وقتی در ترافیک برفی میدان ونک سوار اتوبوس میشوم و کرایه را دوبرابر پرداخت میکنم اعتراضم را قورت میدهم

وقتی شیش و هشتی و خالتور فضا را پر میکند و من دلم شجریان و علیزاده میخواهد گوش هایم را قورت می دهم

وقتی زن های گشت ارشاد قد و بالایم را ورانداز میکنند همه ی حجم بودنم را قورت میدهم و قدم تند می کنم به رفتن

وقتی دلم تنگ می شود خواستن دست های مهربانت را قورت می دهم

بوی قرمه سبزی و الو اسفناج که می آید خاطره هایت را هم یکی یکی قورت می دهم

من قورباقه ام را هم هر روز قورت می دهم

 من امروز صبح چند قطره اشک را هم قورت دادم 

ابرهای دلم را هم قورت دادم

نبودن ها هم

گاهی بودن را هم