کارمند شده ام انگار . . .

مدت زمان زیادی از وقتی که خواستم همه را درک کنم گذشته است 

از روزی که خواستم همه را با هر مختصات و مشخصاتی قبول کنم و باور کنم و راضی نگه دارم، طوری باشم که هیچ گیر کوفتی ای نشود که شدنی بشود 

یک بلاگر رام مثل بره

آن چونان که رای صادر کند و صور عام به کار ببرد  

آسته برود و آسته بیایید که مورد اصابت شاخ های آخته ی جماعتی که آماده ی دریدنت هستند و تنها دلیل برای توجیح بودنشان تفاوت است ولاغیر و همین تفاوت آنقدر هست که هیچ وقت از خود خوردم ننویسم 

خودی را بنویسم که شاخش نزنند 

مشکل است یا مزیت هر چه هست این تفاوت، اینقدر هم فاحش، باعث این ناهمواری ها می شود و آدم را سمباده میزند و ناهمواری هایش را فرو میکنند تو حلقش و هی صاف تر می شوی و هی بیشتر تو حلقت همه چیز جمع می شود و یک روز می بینی که هر چه هست در حدقه ی چشم هایت مانده و بغض شده در حلقومت جا خشک کرده 

میبینی یک روز از سر درد نزاییدن و نگفتن و خفقان یک پنجره ای را که باز کرده ای که بنالی!!! اما حالا دیگر جرعت همان نوشتن و نالیدن خودت را هم نداری و هر چیزی را که می خواهی بنویسی فکر هزار و یک عاقبت و جر و بحث و موج توهین و افترا و خشم و دست آخرش هم فیلتراسیون میشوی و انگار نه انگار 

آرشیو چندین و چند ساله ات به طرفه العینی دود میشود می رود هوا 

بعد کلی وقت هاست که دلت بگیرد و دلتنگ شوی برای خیلی هایشان 

دیروز داشتم یکی شان را دوره میکردم و هی تکه هایش را کنار هم می گذاشتم اما باز همه اش یادم نیامد

از قضا یکی از همان پست هایی بود که بی حساب برایش فحش خوردم. دو تا جمله ی اولش یادم آمد  

«حساب ما را جدا بگذارید!

حساب دولت را با ملت 

حساب ملت را مردم   . . . » 

بعد از خودم بدم می آید. شده ام شیر بی یال و دم و اشکم 

نگاه میکنم می بینم نیستم 

دیگر خبری از من نیست و شده یک سری یواش نوشت که خیلی هم یواش است که نکند کسی تشخیص بدهد این همه عصبیت و عناد و ناراحتی از برای چیست 

و من دلم نمیخواهد برای هیچ کس توضیح بدهم که ادم که از خوشی هایش نمی نویسد 

خوشی که نوشتن نداره بنده ی خدا 

وقت خوشی را باید گذراند باید رفت حالش را برد 

وقت کز کردن است که می آیی تا دردت را بزایی! می آیی تا درد بکشی و رنج را مانند یک جرثومه ی سیاه و ملعون روی زمین بگذاری تا فارغ شوی از این رنج

آن وقت من را قیچی کرده اند، گوشه های تیزم را بریده اند و برای اینکه تصادف نشود برای اینکه جاز و جنجال نشود شده ام یک توپ گرد

یک کارمند کوچولوی رام که همه را راضی نگه می دارد

که همه را درک میکند

که همه را می پذیرد

که همه  قانون ها را می تابد

که خودش را سکوت میکند

خودش را مدت هاست سکوت کرده

 . . . .