ناظر

خواننده های خاموش ها مثل ناظرهای همیشه حاضر می مانند، می بینند، می خوانند و می دانند  . . .

از مزایای وبلاگی نویسی یکی داشتن  همین ناظرهاست

ناظرهای خاموشی که گه گاه لب به سخن می گشایند 

چند سال پیش، وقتی داشتم جدا میشدم  و اولین اندیشه هایم را برای طلاق جمع بندی میکردم ، با اولین کسی که حرف زدم یکی از همین خاموش ها بود 

کسی که از ابتدا مرا می خواند و همیشه بیمناک بود از ادامه ی زندگی ای که خیلی از لحظه هایش را می نوشتم

گفت می دانستم که به اینجا میرسد

و من متحیر پرسیدم که از کجا! وقتی خودم هم باورم نیمشد

گفت همیشه یک چیزی کم بود، همیشه یک حسی لنگ بود، یک جای قصه بودنتان کمیتش می لنگید و من همیشه بیم داشتم از این زاویه

خیلی وقت هاشده که من هم بشوم ناظر

میخوانم و میترسم

گاهی هم برعکس

می خوانم و شاد میشوم

پشت حرف ها و کلمه ها معانی فراوانی پنهان شده اند که ناخودآگاه ذهن من همان طور که ناخوآگاه ذهن تو آن ها را ننوشته اما لای کلماتش مستتر کرده ، ناخوآگاه میخواند

مثل کلماتی که با قلم نامریی نوشته شود و تو هم یکی از آن قلم ها که نور بنفش دارد و وقتی روی صفحه می اندازی کلمه های قابل رویت میشنود را داری

بزرگترین لذت وبلاگ نویسی به نظرم همراه داشتن این جماعت ناظر است

سوم شخص

ادم هایی که دوستت دارند و حواسشان بهت هست و خیلی وقت ها یادت می اندازند، خیلی وقت ها به واسطه ی فاصله شان خیلی چیز ها را می بینند، مثل ادم های بیرون گود . . .