خیلی دور . . . خیلی نزدیک

هوس ماکارونی کرده ام، ماکارانی رشته ای بلند با کلی فلفل و نخود فرنگی و سویای درشت که با رب زیاد سرخ شده باشد

نمی دانم این هوس چگونه در من شکل گرفت اما یکهو به خودم امدم دیدم دلم می خواهد ماکارونی بخورم

منشی تپل و مهربانمان میگوید خوب زنگ بزن مامانت درست کنه تا برسی خونه اماده است

یکهو دلم یک طوری میشود

فکرش را بکن

میشد!

یعنی امکانش وجود داشت که من وقتی از سرکوچه شرکت رد میشوم، با موبایلم زنگ بزنم به یک شماره هشت رقمی و یک صدا جوابم را بدهد و من بگویم که هوس ماکارونی رشته ای با سویا و رب زیاد کرده ام و وقتی بروم خانه بوی ماکارونی بیاید و سفارشم آماده باشد و  تازه . . . . 

وای وای

فکرش را بکن

چراغ روشن

گرمای خانه

لباس های شسته

صدای گفتگو

اشغالی های پشت خط

تیشرت گشاد استین دار

چادرشبی که گاهی دور کمرش گره میزد

چای تازه دم

املت تخم مرغ

بوی سیر سرخ شده

آش ترش و لبو

. . . 

بعد ناگهان یادم می آید، وقتی برای سرسلامتی یکی از همکارن واحد های دیگر که مادرش فوت شده می رفتیم به همین منشی کپل گفته بودم که با فولانی که مادرش فوت کرده درد مشترک دارم اما لابد متوجه نشده و نگرفته چی گفته ام و وز وزی شنیده و پی اش را هم نگرفته چون آن چیزی که گفته بودم لابد مهیب تر از چیزی بود که تصورش را می کرد.

بعد خودم را دیدم . . . 

که در میان آدم های این طبقه، بیست و اندی ادم رنگ به رنگ، دختری هستم در خانه پدر و مادرش که هر وقت ماکارونی هوس کند زنگ می زند و سفارش میدهد . . .

دلم خواستش

کاش من هم یکی از آنها و جزیی از برداشت آنها بودم

و کاش دختری که امروز لاک آبی زده و رویش خال های سفید گذاشته هیچ وقت  هیچ وقت وجود نداشت . . .

---

پ.ن:

1-خط اخر مایوسانه نیست! منظورم این بود که کاش تصورات بچه های واحد درست بود!

2- سلام  ناشناس عزیز! چک کردم، چیزی پیشم نمونده

3- خدا رفتگان شما رو هم بیامرزه