صبر کن

خودم را می اندازم زمین، لج میکنم و پا می کوبم

کنج دیوار را میگریم و فریاد میزنم که صبر کن، صبر کن . . . وایسا! ناخن میکشم روی هر جایی که دستم می رسد،صبر کن، صبر کن . . . مهلت بده

آخر من هنوز اماده ی رسیدن فردا نیستم

من هنوز برنامه هایی که برای امروز داشتم را تمام نکرده ام

من امروز و دیروز و پریروز را مطابق برنامه ی خودم پیش نرفته ام، مطابق آن کارهایی که برنامه ریخته بودم انجام داده باشم که وقتی امروز سپری شده باشد من هم آن ها را به پابان رسانده باشم . . . امروز و دیورز و پریروز و پس پریروز به کارهایی یهویی ام گذشته

پس پریروز تر ها هم

هفته هاست که بر همین منوال میگذرد و من دویده ام دنبال اتینا

هی گذاشته ام بگذرد

هی رد کرده ام

حالا یکهویی از پشت پنجره پاییز را دیدم که هجوم اورده بود 

یکهو دیدم نصف سال گذشته

پاییز شده

دیر شده، خیلی دیر و من ناتوانم، از دستم بر نمی آید ک متوقفش کنم، مثل گوی معلق در چرخونه ی شانس

پس چرا این طوری شد؟

چرا هر روز انقدر اتینا از آسمان می بارد که مهلت نکنم بپرسم امروز چقدر روز من بود . . . چقدر سهم من بود