هیس

دیشب در سالن دوی پردیس سینمایی پارک ملت مثل راننده ای که با صد و بیست تا سرعت مستقیم با مخ برود تو دیوار به صندلی چسبیدم و منفجر شدم . . .دودهای انفجار چشم هایم را سوزاند ، ریمل و سوزش دود چشم هایم را کاسه ی خون کرد و خون جاری شد و سرریز کرد تا روی دست هایم

تا روی شانه هایم

تا حتا روی سینه ام

و بیشمار درد

انگار بیشمار کلمه داشتم برای گفتن

ولی هیچ کس نمی تواند دلداریم بدهد ک فیلم است . . . هیچ کس نمی تواند دلداریم بدهد ک اینها که واقعی نیست . . . هیچ کس نمی تواند آرامم کند که کارگردان برای فصه بافی خواسته تا همراهم کند . . . خواسته تا مرا بازی بدهد ک باور کنم  . . .